De Danser hfdst. 15

[dkz09]

“Waarom ik, heb ik nog niet genoeg meegemaakt”, huilt Sander; “Mijn leven is voorbij … Kan nooit meer dansen … Ben de rest van mijn leven afhankelijk van anderen … Is er niks om dit te genezen … De rest van mijn leven in zo een klote rolstoel dat wil ik nooit … Waarom kunnen ze dit niet genezen”, huilt en raast Sander verder.
“Wij kunnen het wel proberen te genezen met een operatie … Alleen brengt dat wel één en al een risico met zich mee … Er zit een stukje bot in uw zenuwbaan … Als het lukt om dit te verwijderen dan kunt u na een paar maanden revalidatie en rolstoel weer zelfstandig lopen … Of u dan weer kunt dansen, durf ik u niet te zeggen”, geeft arts Van Staar een heel klein beetje hoop.
“Wat als het niet lukt?”, vraagt Rick met bevende stem.
“Mocht het niet lukken, dan zal uw vriend nooit meer kunnen lopen … Waardoor hij de rest van zijn leven in een rolstoel moet doorbrengen … De kans is ook aanwezig dat uw vriend nog minder zelf zou kunnen … Dit kan vooral komen door eventueel beschadigingen aan het zenuwstelsel”, legt de arts uit; “U moet er allebei maar over nadenken … Uw vriend moet wel zelf de beslissing nemen … Waar u dan allemaal hem in moet steunen en achter zijn beslissing blijven”, vervolgt de arts haar uitleg, “Er is geen weg terug.”
“Dat snappen we”, zegt Ricks moeder Katharina.
“Ondertussen en daarna gaan wij u de beste zorg en revalidatie geven, die mogelijk is … Wat ik u wel kan zeggen .... als u niet voor de operatie kiest … dan bent u niet helemaal afhankelijk van anderen … Met de nodige aanpassingen in huis kunt u grotendeels zelfstandig blijven … Maar ik zal u en uw vriend daar de komende week meer over vertellen … Dan zal er ook een revalidatiearts bij zijn … Die kan u precies vertellen wat er allemaal op u afkomt”, kijkt dokter Van der Staar naar voren.
“Dank u voor de uitleg en de goede zorg tot nu toe”, zegt Sanders vader Dennis dankbaar.
“Als er nog iets is … Dan kunt aan de verpleging vragen of ze mij willen oproepen”, zegt de arts, waarna ze handenschuddend de kamer verlaat.

“Rick”, vraagt Sander even later als de arts weg is.
“Ja, wat is er”, vraagt Rick bezorgd.
“Hoelang weet jij dit al?”
“Sinds gisteren”, zucht Rick zwaar.
“Waarom heb je het gisteren niet gelijk verteld?”, vraagt Sander verwijtend
“Hij wou je het gelijk vertellen … Maar ik heb gezegd dat hij moest wachten tot ik er was … Voor het geval je door het lint zou gaan”, antwoordt Dennis in plaats van Rick.
“Of ik dat nu niet ga … Is niet iets wat je dagelijks te horen krijg … Dat je nooit meer kan lopen en dus de rest van je leven in rolstoel moet doorbrengen”, reageert Sander verdrietig.
“Dat weten we ook wel … Daarom wou ik ook dat hij zou wachten met het te vertellen tot ik er was … Want dit nare bericht wil ik samen met jouw en Rick verwerken … Maar ook om er voor jou en Rick te zijn in deze moeilijke tijd … Zodat niet alles op Ricks familie terecht komt”, toont Dennis zijn verborgen zorgen.
Sander kan dit niet.
“Het zal wel … Maar mijn leven is wel voorbij … Het zal niet lang duren voor Rick een ander tegen komt … Die gewoon kan lopen en niet afhankelijk zal zijn … Zoals ik nu de rest van leven wel zal zijn … Altijd afhankelijk zijn van een ander en nooit meer kunnen lopen”, schreeuwt Sander huilend.
“Dat wil ik niet horen … Je bent en blijft de Sander waar ik ooit voor gevallen ben … De Sander waar ik gek op ben … Knop het goed in je oren ... Nooit maar dan ook nooit zal ik je verlaten … Ik ben gek op je en zal nooit van een ander kunnen houden dan jij … Jij bent het meest waardevolle dat ik ken en heb”, zegt Rick liefdevol en geeft Sander een kus op zijn voorhoofd.
“Dat zeg je nu wel … Maar wacht over een paar maanden … Dan ben je er met iemand anders vandoor en laat mij in zo’n klote rolstoel achter”, huilt Sander.
“Dat moet je uit je hoofd zetten … Want ik wil niemand anders dan jij … Jij bent mijn liefde van leven … Daarnaast is niks mij te veel … Want ik sta je nu en voor de rest van ons leven naast je … Steun je door dik en dun … Elke tegenslag zijn wij tot nu toe door gekomen … Dit komen we ook door … Zodra duidelijk is wat er in huis aangepast moet worden om je vrijheid te hebben … Dan ga ik dat meteen laten doen … Zodat als jij weer thuis komt … Alles in orde is … Want ik heb alles voor je over … Zelfs jou minstens twee keer per dag de trap op- en afdragen”, zegt Rick liefdevol en geeft Sander nu een kus op de mond, die toch met wat twijfel zijn armen om Rick heen slaat en zachtjes huilt.
“Laat die tranen maar gaan … maakt allemaal niet uit … Want ik huil met je mee … We gaan er samen tegen aan”, fluistert Rick in Sanders oor en geeft hem nog kus in zijn nek.

“Met Chantal.”
“Chantal, het nieuws is aan Sander verteld”, zegt Katharina.
“Hoe reageerde hij?”, vraagt Chantal. Ze maakt zich grote zorgen of de vriend van haar collega wel met het nieuws kan omgaan.
“Fel ... Hij kon en wil nog steeds niet bevatten … Of beter gezegd ... Rick had gelijk over hoe Sander zou reageren”, vat Katharina Sanders reactie samen.
“Rick zit er ook meestal niet naast … Die twee zijn vier handen op één buik”, merkt Chantal op.
“Dat is waar”, lacht Katharina.
“Maar er is een kans ...”, begint Katharina en vertelt over de kleine kans, die Sander volgens de arts nog heeft.
“Oké, dat wist ik niet eens”, reageert Chantal.
“Wij ook niet … De arts vertelde het ons ook net pas”, leeft Katharina mee en komt nog met een vraag, “Zou jij oma en je ouders op de hoogte willen brengen?”
“Ik heb oma en mama al op de hoogte gebracht … Dat Sander een ongeluk heeft gehad … Ze schrokkend wel toen ik gisterochtend het vertelde.”
“Oké, zou jij oma verder op de hoogte willen brengen … Net als mijn zus?”, vraagt Katharina.
“Komt helemaal goed tante … Ik zal het ze vertellen”, belooft Chantal.
“Als je langs wilt komenm is dat geen probleem. Alleen zoou ik het pas morgen doen … Sander is erg overstuur.”
“Dat begrijp ik … Doe hem de groetjes van mij en Gregor … We komen morgen wel langs … En geef mijn neef maar een dikke knuffel van ons”, geeft Chantal door; “We nemen oma morgen wel mee.”
“Is goed, ik zal het doorgeven … We zien je morgen”, sluit Katharina af.
“Tot morgen”, zegt Chantal en verbreekt de verbinding.

“Was mijn tante … Ze hebben het Sander verteld”, zegt Chantal als ze de telefoon neerlegt. Ze zit met haar vriend Gregor op de bank.
“Hij reageerde er zeker slecht op?”
“Inderdaad ... Rick had gelijk … Sander is helemaal door het lint gegaan”, antwoordt Chantal.
“Maar nu?”
“Geen idee,” begint Chantal en herhaalt de boodschap van de arts. Sander heeft een kans, een kleine kans.
“Dat is heftig … Ik denk, dat het niet veel uit zal maken ... hij zal nooit meer kunnen dansen”, zucht Gregor.
“Dat klopt … Heb zo te doen met Sander … Na alle jaren met ellende en tegenslag heeft hij eindelijk het geluk gevonden bij mijn neef en ze waren vanaf dag één onafscheidelijk … Maar nu weer dit … Hopelijk ondanks hoe het verder gaat lopen … Dat ze daarna alleen maar het geluk aan hun kant hebben staan … Ze hebben het wel eens over kinderen gehad … Maar dat zal voorlopig op een zijspoor staan … Misschien dat het wel nooit meer van komt”, snikt Chantal.
“Ze hebben veel steun … Dennis, je oom Chris en tante Katharina, je oma, van jou en mij en ongetwijfeld ook van Rick en zijn familie … Net als alle anderen die ze kennen zoals die Anne, Tijn, Teun en Astrid”, moedigt Gregor haar aan.
“Je bent zo lief”, zucht Chantal en geeft haar Gregor een kus op zijn wang.
“Wil je nu naar ze toe?”
“Nee, ik ga oma en mama bellen … Dan vraag ik aan mama of ze naar oma wil komen.”
“Dan vertel je het ze tegelijk”, vraagt Gregor.
“Ja en ik bel ook Anne, Teun en Astrid om ze op de hoogte te brengen en vraag ik of Anne contact wilt opnemen met Tijn.”
“Lijkt mij een goed plan”, zegt Gregor; “Wil je ook nog naar Sander vandaag?”
“Nee, we gaan er morgen heen en nemen dan oma mee als ze dat wilt.”
“Ik vind het allemaal prima”, zegt Gregor en geeft Chantal een kus op haar wang en een knuffel.
“Nou snap ik waarom je mama hier is … Het was te verwachten dit nieuws en de reactie van Sander … Maar die keuze is moeilijk om te maken”, zegt mevrouw Burns geschrokken.
“Inderdaad wat je zegt, mam … Als hij kiest voor die operatie en het lukt … Dan loopt hij zogezegd het ziekenhuis uit … Maar als het mis gaat … Dan verlaat hij het ziekenhuis ook per rolstoel net als bij de keuze van geen operatie … Maar het dansen zit er, denk ik, echt niet meer in voor hem”, zucht Miranda.
“Dat is waar mama … Maar de keuze is aan Sander … Want Rick gaat dat niet beslissen voor hem … Hij zal hem alleen maar steunen in de keuze die hij maakt … Want hij staat altijd achter de keuzes die Sander neemt”, vult Chantal haar moeder aan.
“Daarnaast moeten wij hun ook achter ze staan bij de keuze die Sander zal maken … Want als we allemaal Rick en zijn vriend steunen, dan komt het misschien goed … Als ze daarmee het gevoel krijgen er niet alleen voor te staan … Maar dat wij er ook voor hen zijn”, oppert Gregor op.
“Daar heb je gelijk in Gregor … Wij zullen hun steunen met de beslissing”, bevestigt mevrouw Burns de reactie van Gregor; “Maar gaan jullie vandaag nog naar Sander?”
“Nee, dat leek tante Katharina niet echt handig … Daarom gaan we er morgenmiddag heen”, antwoord Chantal; “U mag dan met ons mee als u dat wilt?”
“Heel graag … Want ik wil ze gewoon zien en even moed inspreken”, reageert mevrouw Burns.
“Je vader en ik komen morgenavond of zondagmiddag wel even langs … Als je dat door wilt geven aan Ricks moeder … Anders wordt het misschien wel te veel”, deelt Miranda mee.
“Komt goed mams … Zal het door geven aan tante Katharina … Oma dan komen wij u morgenmiddag rond half drie ophalen”, zegt Chantal dan.
“Is goed lieverd, maar jullie gaan dus nu weg begrijp ik?”
“Ja, we moeten ook nog naar Anne … Haar het nieuws vertellen, want zij neemt de lessen momenteel over … Sander moet maar met de tijd een besluit nemen … Maar we hebben buiten Sander om besloten dat zij, Tijn en ik de dansvoorstelling in de schouwburg gewoon plaats laten vinden … Dus tot aan de voorstelling gaan de lessen gewoon door … Alleen geeft Anne ze momenteel”, vertelt Chantal.
“Wie is die Tijn”, vraagt mevrouw Burns.
“Dat is de programmeur van de schouwburg”, antwoord Chantal.
“Oké, wat lief dat hij mee helpt tot het stand brengen van de voorstelling”, zegt mevrouw Burns; “Als je toch naar Anne gaat, geef dan even door dat ik er dinsdag er gewoon weer ben.”
“Is goed oma, zal het door geven … Maar dan gaan Gregor en ik nu, anders vraagt Anne zich af waar we blijven”, zegt Chantal en neemt afscheid van haar oma en moeder.

In het ziekenhuis hangt er een spanning in de kamer waar Sander ligt. Niemand durft iets te zeggen. Rick zit in een stoel, die naast het bed van Sander staat. Hij heeft Sanders hand stevig vast. Sander ligt in bed en kijkt naar het plafond. Met de hoop dat er een mirakel gebeurd of dat hij eindelijk wakker wordt uit deze nachtmerrie. Dan ineens verbreekt Dennis de stilte; “Wil je er over praten?”
“Geen idee, het is een rot keuze, waar ik voor gesteld word”, huilt Sander.
“Daarom ... praat er over met ons … Vertel ons wat er allemaal door je hoofd heen gaat … Wij kunnen luisteren en je misschien helpen door raad te geven”, moedigt Dennis zijn zoon aan.
“Je vader heeft gelijk schat … Als jij het niet met ons deelt dan kunnen we ook weinig voor je doen”, reageert Rick op hetgeen wat Dennis net heeft gezegd.
“Het is mijn leven … Die rot keuze moet ik maken … Jullie liggen niet in dit kut bed”, huilt Sander boos.
“Dat snappen we ook … Maar willen je proberen te helpen met de keuze … Je kan je hart luchten bij ons … Zo ook alle gedachtes die door je heen gaan … Wij zijn er allemaal voor jouw … Sluit je niet af van ons … Laat ons juist bij je en dan vooral je vader en mij”, probeert Rick tot zijn vriend door te dringen.
“Wanneer word ik wakker uit deze nachtmerrie?”, vraagt Sander aan niemand in het bijzonder.
“Dat zou ik ook wel willen maar helaas is het geen nachtmerrie maar de werkelijkheid”, begint Rick te snikken.
Het blijft weer stil.
“Was het maar een nachtmerrie”, huilt Rick iets later.
“Jongens, hoe je het went of keert … Jullie komen er samen boven op … Zoals altijd al gebeurd is … Maar Sander je moet wel een keuze maken … Wel een operatie of niet?”, zegt Dennis dan.
“Ik weet het pap.”