De Danser hfdst. 13

[dkz09]

“Hallo met Anne, met wie spreek ik?”
“Goedemorgen je spreekt met Chantal … Een vriendin van Sander.”
“Oké, wat kan ik voor je doen”, vraagt Anne.
“Uhm, ik weet niet hoe ik het moet zeggen … Maar Sander is afgelopen nacht geschept door een auto … En de bestuurder is gewoon doorgereden”, deelt Chantal voorzichtig mee.
“Nee, Sander is toch niet ...?”, Anne durft het niet eens te vragen.
“Hij ligt in het ziekenhuis ... En zal de rest van zijn leven waarschijnlijk in rolstoel moeten door brengen … Alleen hij weet het nog niet … En dat wil de arts ook nog even zo houden … Dit om eerst de uitslagen en andere testen of te wachten”, vertelt Chantal wat ze weet.
“O, wat erg.”
“Zeg dat wel … Maar ik mag ik je iets vragen?”
“Ja, vraag maar.”
“Zou jij de dansen lessen van Sander over willen nemen … Tot er meer duidelijk is?”
“Ja, geen probleem … Hoe laat zijn de lessen?”
“Dinsdagmiddag en donderdagmiddag geeft hij les aan de ouderen … Van drie uur tot half vijf … En op die dagen geeft hij ’s avonds ook les aan jongeren van half acht tot half tien … En dan nog op woensdagmiddag en zaterdagmiddag van half drie tot vier uur … En die zijn allemaal in het buurtcentrum.”
“Oké, dat is geen probleem … Heb momenteel toch tijd genoeg … Vanochtend te horen gekregen dat mijn werk failliet is … Dus zit ik nu zonder werk.”
“O, wat vervelend … Ik moet nog even aan Rick vragen hoe het verder zit … Maar als het goed is, word je gewoon betaald voor het geven van de danslessen.”
“Uhm, zullen we dat later bekijken en zien … Ik denk dat hij wel momenteel wat anders aan zijn hoofd heeft.”
“Dat is waar … Als je vanmiddag zorgt dat je ruim op tijd bent … Dan zullen Astrid en Teun je opvangen en de nodige dingen geven en je wegwijs maken.”
“Oké, dat is goed … Die Astrid en Teun werken die daar?”
“Ja, Teun is de beheerder en Astrid werkt zo gezegd in de bar.”
“Nou dan komt het goed.”
“Je mag de groepen vertellen wat er aan de hand is … Alleen bij de kinderen en ouderen mag je niks zeggen over Rick … Alleen de jongeren weten dat Sander homo is.”
“Dat weet ik … En ik zal er aan denken.”
“Oké, ik kom vanavond wel even langs in het buurtcentrum … Na de laatste les … Dan kunnen wel elkaar ontmoeten en even wat dingen verder bespreken.”
“Is goed, dan zie ik je vanavond.”
“Tot vanavond en succes vandaag.”
“Dank je, en wens Sander beterschap en Rick sterkte van me … Ook al kent hij mij niet.”

“Dag jongen, hoe is het met jouw”, vraagt Katharina, als ze binnenkomt.
“Dag mam, gaat wel ondanks alles … Ik heb Dennis gebeld … En hij probeert hier zo snel mogelijk naar toe te komen.”
“Dan haalt je vader hem van het vliegveld op.”
“Dat had ik ook al in gedachte of Chantal.”
“Over Chantal gesproken ... Waar is ze?”
“Ze is naar het vliegveld om haar Gregor op te halen … Hij komt weer voor een paar weken naar hier.”
“Wat gezellig en leuk voor haar … Moet niet makkelijk zijn om zo ver van elkaar te wonen?”
“Ach mam als ze maar gelukkig zijn … Maar waar is pap?”
“Die wacht in de auto … Want je zal wel naar Sander willen?”
“Dat wil ik zeker … Maar ik weet niet of ik nu bij hem kan.”
“We gaan er gewoon heen … Dan zien we het wel … En anders ben je dichter bij hem”, moedigt Katharina haar zoon aan.
“Dat is waar mam.”

Intussen is men druk met de onderzoeken bij Sander, die nog altijd niet kan geloven, dat hij in het ziekenhuis ligt en dat hij niet weg mag. Want voor zijn gevoel viel het ongeluk wel mee.
“Ik voel mijn benen en voeten niet!”, roept Sander.
“O, voelt u dit”, vraagt arts Van der Staar als ze met de achterkant van haar pen over de onderkant van zijn voeten wrijft.
“Nee”, zegt Sander, bijna in paniek.
“Maakt u zich geen zorgen … We gaan het uitzoeken”, probeert de arts hem gerust te stellen, “En voelt u dit?”, vraagt ze terwijl ze in zijn benen knijpt.
“Nee ik voel helemaal niks”, slaat de paniek nu toe bij Sander.
“Geeft hem iets kalmerend.”, zegt de arts tegen de verpleegkundige die naast haar staat en schrijft de naam van de medicijnen op een memo vel, “De administratie maken we straks in orde.”
“Waarom voel ik nu niks in mijn benen en voeten?”, roept Sander radeloos.
“Dat gaan we uitzoeken … Waar zijn de uitslagen van de CT-scan?”, vraagt de arts.
“Uhm, daar is een klein probleem mee”, deelt een verpleger mee. Het is druk rond Sanders bed.
“Wat is er dan?”, vraagt dokter Van der Staar terwijl ze naar de verpleger loopt.
“Degene die de CT-scan afgelopen nacht heeft gemaakt … Die heeft waarschijnlijk iets verkeerds gedaan … Want de uitslagen zijn nog niet binnen gekomen”, legt de verpleger uit.
“Bel dan naar de afdeling Radiologie … Om te vragen of ze willen kijken wat er fout is gegaan en of ze als nog de uitslagen kunnen sturen”, draagt ze de verpleegkundige op.
“Is goed”, zegt de verpleger en gaat direct bellen.

Daarna voert de arts wat onderzoekjes uit bij Sander in de hoop dat de resultaten van de scan snel boven water komen. Dan wordt ze geseind door de verpleegkundige, die de afdeling radiologie aan de lijn heeft.

“De uitslagen zijn nooit verstuurd … Maar door een stomme zet per ongeluk gewist”, zegt de verpleger.
“Geef even hier die telefoon”, zegt de arts, waarop de verpleegkundige de telefoon aan haar geeft.
“Hallo met arts Van der Staar … Er komt nu met spoed een patiënt jullie kant op … En ik wil de uitslagen zo snel mogelijk hebben”, zegt ze tegen de medewerker aan de ander kant van de lijn en hangt dan op.
“En?”, vraagt de verpleegkundige.
“Meneer Van den Brug, we gaan opnieuw een CT-scan maken … De CT-scan van vannacht is niet helemaal goed gegaan”, zegt de arts.
“Maar ik voel niks in mijn benen en voeten”, huilt Sander.
“We zijn daar mee bezig … Daarom gaat u nu met spoed naar de radiologie … Voor een CT-scan en hopelijk dat daar meer uit komt”, legt de arts uit waarna Sander met alle haast naar radiologie wordt gebracht.

Op het moment dat de deuren van de ene lift met Sander erin sluiten, openen de deuren van de andere lift, waar Rick en zijn ouders uitstappen. Ze lopen gelijk naar de balie. En vragen naar Sander. Maar de verpleegster achter de balie kan niks melden. Ze zegt dat ze de arts zal oproepen en dat ze even plaats moeten nemen.

Anne loopt rond half twee ’s middags het buurtcentrum binnen, waar ze gelijk wordt opgevangen door Astrid, die haar direct vraagt of ze nog iets gehoord heeft. Maar helaas kan Anne haar niks melden. Mede omdat ze verder nog niks gehoord heeft.
“Maar Chantal komt vanavond na de laatste les … En misschien weet zij dan al meer”, zegt Anne.
“Dat is goed … En ach zoals wel vaker gezegd word … Geen nieuws is goed nieuws”, zegt Astrid.
“Zullen we dan maar hopen”, lacht Anne flauwtjes terug.
“Nou kom op … Dan laat ik even zien waar je alles kan vinden en hoe het werkt … Voor de eerste groep hier staat”, zegt Astrid besluitend en ze loopt richting de dansruimte.
“Ja, dat is goed plan”, zegt Anne en loopt achter Astrid aan.

In het ziekenhuis blijft Rick ijsberen door de wachtruimte. Zijn ouders kijken zittend naar hun zoon. Ze weten alle drie nog niets van de verder ontwikkelingen. De arts hebben ze nog niet gesproken. Rick's vader is bij de balie gaan vragen waar de arts bleef. Maar hij kreeg de mededeling dat de arts was weg geroepen voor een spoedgeval.

“Waarom zeggen ze niks? Waarom duurt het allemaal zolang!”, vraagt Rick ijsberend zich hardop af.
“Ze doen echt hun best”, probeert Katharina haar zoon te kalmeren.
“Er zijn toch genoeg artsen hier in het ziekenhuis … Blijkbaar niet … Waarom zeggen ze niet gelijk … Dat Sander de rest van zijn leven in een rolstoel moet door brengen”, raast hij verder.
“Jongen, doe eens rustig … De arts zal wel zo komen”, blijft Katharina haar zoon proberen te kalmeren.
“Mam, ze hebben het vannacht al gezegd … De kans is groot dat hij in rolstoel beland voor de rest van zijn leven … En dat weten ze nu helemaal zeker … En durven daarom niks te zeggen … Of ze vertellen het alleen aan zijn ouders … Ik word hier gek van … Waarom zeggen ze nu niks … Waarom over komt hem dit … Waarom niet een andere … Hoelang wachten we nu al op een arts … Al uren … Ik er word gek van het wachten”, raast Rick maar door.

Bij het buurtcentrum komen de ouderen één voor één binnen druppelen. Ze kijken allemaal wat verbaasd naar Anne en Astrid. Zelfs mevrouw Klomp weet even niks te zeggen.

“Dames en heren, ik heb een paar mededelingen”, begint Astrid zodra iedereen binnen is, “Om te beginnen heeft mevrouw Burns zich afgemeld in verband met onverwachte omstandigheden”
“Welke omstandigheden? Als we dat mogen weten?”, vraagt meneer Jong.
“Dat is helaas privé … Maar ze is er volgende week dinsdag er weer”, antwoord Anne.
“En dan heb ik nog een vervelende mededeling, die tegelijk met deze dame te maken heeft”, zegt Astrid daarna, terwijl ze naar Astrid wijst, “Sander is vannacht aangereden door een auto … Hij ligt in het ziekenhuis … Op dit moment weten wij nog niet veel … Maar zodra er nieuws is zullen we dat met u allen delen … Het is dus ook niet bekend hoelang hij in het ziekenhuis moet blijven en hoe het verloopt … Maar tot er duidelijkheid is worden alle danslessen door Anne van Deurne … Zij zal met jullie ook de opstart doen van de repetities voor de dansvoorstelling die over een paar maanden plaats vindt”, legt Astrid uit.
“Er zal niks veranderen … Alles blijft het zelfde … En ik trek niemand voor”, duidt Anne aan.
“Maar komt Sander wel terug?”, vraagt mevrouw Klomp voorzichtig.
“Daar durven en kunnen we nu nog niks zeggen … Mede omdat wij nog niks weten over de situatie van Sander”, legt Astrid uit.
“Ik snap best dat u allemaal geschrokken bent … Maar ik wil toch even dansen … We gaan niks moeilijks doen … We doen gewoon de dans die we van de week ook hebben gedanst”, besluit Anne waarop Astrid de ruimte verlaat en haar met de groep alleen laat.

Bij het ziekenhuis komen Chantal en Gregor binnen, waar ze een nog steeds een rondjes lopende Rick aantreffen. Zijn ouders zitten hopeloos toe te kijken. Zij hebben van alles geprobeerd om hem te kalmeren maar geen enkele truc heeft geholpen. Chantal loopt richting Katharina en haar man. Gregor, die onderweg van het vliegveld naar het ziekenhuis op de hoogte is gebracht, probeert Rick rustig te krijgen. Met wat tegenzin en onder dreiging van geweld laat Rick zich op een stoel vallen.

“Aan dat ijsberen en boos zijn heeft Sander niet zoveel … Je moet proberen rustig en kalm te blijven … Daar heeft hij straks meer aan … Voordat jij straks in politiecel zit omdat jij een ziekenhuis afbreekt”, lacht Gregor voorzichtig.
“Ik wil gewoon naar hem toe … Maar dat mag niet … Ik wil zijn arts spreken … Maar die komt ook maar niet opdagen … En niemand anders hier wilt zeggen hoe het met hem gaat … Het lijkt wel of ze bang zijn om te zeggen ze niks voor hem kunnen doen … En hij de rest van zijn leven in een rolstoel moet doorbrengen”, raast Rick verdrietig.
“Ze zijn misschien nog wel bezig met de onderzoeken … Dat ze daarom nog niks willen of kunnen zeggen … Om valse hoop te vermijden … Ze weten heel goed wat ze doen”, probeert Gregor Rick gerust te stellen.
Dan gaat verder op in de gang een deur open. Arts Van der Staar loopt richting het groepje, dat iets verderop zit. Zodra ze bijna bij het groepje is, springt Rick op en kijkt haar aan met een blik die genoeg zegt.
“Mijn excuses dat het zo lang duurde … Maar er waren wat tegenslagen … Zo hebben we de CT-scan opnieuw moeten maken … Omdat er bij die van vannacht iets niet helemaal goed is gegaan … Men heeft per ongeluk de verkeerde knop in gedrukt waardoor alles weg was … Maar de CT-scan is opnieuw gemaakt … Maar ik heb daar slecht nieuws over”, legt de arts uit waarop Rick zich snikkend in een stoel laat vallen.