De Danser hfdst. 12

[dkz09]

“Waarom zeggen ze nou niks!”, roept Rick.
“Ze zijn nog met hem bezig”, stelt Chantal hem gerust.
“Ze kunnen toch wel iets zeggen … Ik word hier gek van”, mokt Rick verder.
“Zodra ze meer weten …, ben jij de eerste die het te horen krijgt.”
“En dat geloof jij … Ik mag al blij zijn dat de politie bij mij aan de deur kwam”, klaagt Rick.
“Haal je nou geen gekke dingen in je hoofd … Je staat onder zijn snel-keuze toets … En jullie wonen op hetzelfde adres … Dat ze kunnen achterhalen in de computer”, stelt Chantal hem gerust.
“Ze verwachten dat ik zijn ouders heb ingelicht en dat ze ook komen”, mokt Rick verder.
“Haal geen rare dingen in je hoofd … Met zijn moeder heeft hij geen contact … En zijn vader woont aan de andere kant van de wereld … Dus die kan hier niet binnen een paar minuten zijn … Hoogste een dag of twee”, probeert Chantal wat gerust te stellen.
“Weet ik ook wel … Maar dat weten ze hier toch niet”, moppert Rick door.
“Maak je nou niet druk … Daar heb je niks aan en Sander al helemaal niet … Laten we gewoon rustig afwachten”, oppert Chantal.
“Ik wil weten hoe het met is … Ik wel godverdomme naar hem toe”, snikt Rick.
“Dat begrijp ik … Maar je moet je niet opwinden om dingen die nu nog niet te zaken doen.”

Verder in de gang komt een vrouwelijke arts door de klapdeuren gelopen. Ze loopt in één rechte lijn naar de balie. Waar ze wat papieren aan de verpleegster geeft die daar zit. Ze bespreekt met de verpleegster wat dingen.

“Waar is de familie van deze patiënt”, vraagt ze dan aan de verpleegster.
“Die is er niet … De politie kon die niet bereiken … Er stond wel een jongen onder zijn snel-keuze toets … En uit de adres gegevens bleek dat hij bij die jongen woont … Dus de politie is daar langs geweest … En daarop is hij gekomen samen met zijn vriendin”, zegt de verpleegster en wijst in de richting van Rick en Chantal.
“Volgens mij zijn er wel ouders en familie … Maar je zei dat die jongen daar onder zijn snel-keuze toets staat en bij de jongen woont”, vraagt de arts.
“Ja, alleen die jongen en voor de rest niemand … We hebben verder niet geprobeerd … Want die jongen kwam meteen.”, zegt de verpleegster.
“Ik denkt dat dat zijn vriend is … En dat meisje een vriendin is van hen of familie van één van de twee.”, merkt de arts op.
“Nu, u het zegt … Als ik het even op een rijtje zet … Die jongen staat onder de snel-keuze toets en woont bij hem in … Dus ik denk dat u gelijkt hebt”, merkt de verpleegster dan op.
“Nou, dan ga ik naar hen toe.”, zegt de arts en ze loopt richting Rick en Chantal die nog steeds zitten en niks hebben gemerkt.

“Hallo, ik ben Moraides der Staar. Ik ben de behandelen arts van Sander van den Brug”, stelt de arts zichzelf voor aan Rick en Chantal.
“Ik ben Chantal Goedhart en dit is Rick Beikes de vriend van Sander van den Brug”, stelt Chantal haarzelf en Rick voor.
“Zijn de ouders of familie van Sander ingelicht”, vraagt de arts dan.
“Zijn ouders zijn gescheiden … Zijn vader woont aan de andere kant van de wereld … En met zijn moeder heeft hij geen contact meer mee”, antwoordt Chantal; “En wat betreft ooms en tantes daar heeft hij wel wat contact mee maar die wonen niet in de buurt … En hij heeft alleen contact met de ooms en tantes van zijn vaders kant … Maar dat lig allemaal erg gevoelig en vooral bij Sander”, licht Chantal nog toe.
“Mag ik naar hem toe”, vraagt Rick ineens.
“U mag zo naar hem toe … Ik zal u eerst vertellen wat hij heeft”, verteld de arts.
“Toch niks ernstig”, vraagt Rick bezorgd.
“Ik ben bang dat ik slecht nieuws heb … We hebben hem natuurlijk meteen de nodige zorg gegeven … Daarna hebben we wat testjes gedaan bij Sander … Het is van één kant misschien nog wat te vroeg om dit te zeggen … Maar u kunt zich er misschien dan vast op voorbereiden.”, vertelt de arts.
“Wat is er dan met hem”, vraagt Rick nu gespannen terwijl hij al opstaat.
“Zoals ik al eerder zei ‘we zijn nog niet zeker’ … Verder testten moeten er meer duidelijk geven … Maar dat kunnen we nu niet doen … Maar pas over een dag of twee … We hebben hem al door de CT-scan gehaald … Alleen hier kan ik pas morgenochtend vroeg uitsluitsels geven … We denken namelijk dat Sander een dwarslaesie heeft … Maar dit durf ik nog niet met honderd procent te zeggen … Maar de kans is wel groot dat hij in rolstoel beland”, legt de arts uit.

Van de schrik ploft Rick neer. Begint zachtjes te huilen bij het horen van dit bericht. De arts geeft aan dat ze zo bij Sander mogen, maar dat hij slaapt. Ze hebben hem wat slaapmiddel geven. Ook vraagt de arts of ze voorlopig nog niks tegen Sander willen zeggen. Dit om Sander niet ongerust te maken. En ook om alle uitslagen en andere onderzoeken af te wachten. Chantal geeft aan dat ze het begrijpt en Rick knikt ook. Terwijl de tranen in sneltreinvaart over zijn wangen biggellen. Met “ik kom u” zo halen, laat de arts hen even achter en gaat terug naar de balie. En ze geef te kennen aan de verpleegster, dat de telefoon en andere persoonlijke bezitting van de heer Van den Brug aan zijn vriend meegegeven kunnen worden. En geeft ze haar nog wat instructies. Waarna de arts weer door de klapdeuren verdwijnt om nog wat te checken voordat Rick en Chantal bij Sander kunnen.

De verpleegster pakt het tasje met persoonlijke spullen van Sander. En loopt naar Rick en Chantal.
“Hier heb ik de telefoon en andere spullen van de heer Van den Brug”, zegt de verpleegster vriendelijk en overhandigd het tasje aan Rick.
“Dank u, wel”, zegt Rick vriendelijke met bevende stem.
“Normaal gesproken worden ook de ouders of familie ingelicht … Maar daar kunnen wij geen informatie over vinden … We hebben begrepen dat het contact met de moeder er niet is … Maar wel met de vader … Misschien is het verstandig om die in ieder geval in te lichten.”, legt de verpleegster uit.
“Maar die woont aan de andere kant van de wereld”, ligt Chantal toe.
“Oké, maar ook dan is het van belang om de vader op de hoogte te brengen … Dan heeft hij er weet van … En kan meneer Van den brug zelf beslissen, wat hij doet … Of hij naar hier komt of niet… Maar het is wel belangrijk, dat u de vader zo snel mogelijk op de hoogte brengt … Wij zijn ook bereid om de vader op de hoogte te brengen … Maar dan hebben wij wel het nummer nodig”, legt de verpleegster uit.
“Dat begrijpen wij … In ieder geval ik begrijp het ... Ik zal de vader op de hoogte brengen”, zegt Chantal bevestigd toe.
“Dat zou fijn zijn … U mag het nummer van het ziekenhuis altijd geven … Dan moet hij even vragen naar mevrouw Der Staar … Mocht hij meer informatie willen of juist nog wat toelichting … Maar u wordt ook uiteraard op de hoogte gehouden en krijgt dezelfde informatie als de vader … En ook u kunt allebei altijd om meer toelichting vragen”, legt de verpleegster verder uit.
“Ik wil naar Sander toe”, snikt Rick dan ineens luid op.
“Dat kan, volgt u mij maar”, zegt de verpleegster vriendelijk.

Daarop volgen Rick en Chantal, die een arm om Rick heeft geslagen de verpleegster tot ze bij de kamer zijn, waar Sander ligt. Op dat moment loopt de arts de kamer uit. Met een ‘niet langer dan vijftien minuten’ en ‘ik spreek u zo nog’ maakt de arts een gebaar, dat ze naar binnen kunnen. Rick loopt gelijk naar het bed, waar Sander in ligt. Hij geeft hem voorzichtig een kus op de mond.

“Ik ben bij je … Het komt allemaal goed”, fluistert Rick dan.
“Rick, hier een stoel … Kan je zitten”, zegt Chantal en zet de stoel achter Rick.
“Dank je wel”, zegt Rick zachtjes, terwijl hij gaat zitten en de hand van Sander vastpakt.
“Geen dank”, antwoord Chantal terug, die wat verder op een krukje zit en toekijkt.
“Schatje, we komen er samen door … Ik hou van je”, fluistert Rick opnieuw.
“Hij slaapt, ze hebben hem een slaapmiddeltje gegeven … Zodat hij slaapt … Hij kan dus niks zeggen … Maar hij hoort je wel”, zegt Chantal dan.
“Dat weet ik ook … Daarom spreek ik tegen hem … Zodat hij weet, dat ik bij hem ben”, zegt Rick zachtjes terug.
“Wat zou Sander zonder je moeten”, lacht Chantal voorzichtig.
“Je bent mijn alles … Ik kan niet zonder je … Mijn lieve gekke danser”, fluistert Rick tegen Sander en geeft hem een kus op zijn wang.

Na een tijdje komt de verpleegster binnen, met de mededeling dat ze moeten gaan. Het kost Chantal veel moeite om Rick in beweging te krijgen. Rick wilt bij Sander blijven. Met wat hulp van de verpleegster krijgen ze Rick in beweging. Als ze eenmaal op de gang staan. Komt de dokter Van der Staar aangelopen.

“Ik heb de uitslagen van een aantal testten binnen ... Die wij al uitgevoerd hebben … Durf nog niets te zeggen … Maar de kans op een dwarslaesie is nog steeds groot … Ik wacht nog op de uitslagen van de CT-scan en andere testten af … Voordat we nu iets gaan zeggen, wat achteraf niet klopt”, legt dokter Van der Staar uit.
“Het misschien een rare vraag? Maar hoe lang zal Sander hier moeten blijven”, vraagt Chantal.
“Ga maar van dagen … of beter gezegd van weken uit, voordat hij weer naar huis mag … Hij zal waarschijnlijk naar een revalidatiecentrum moeten … voor verder herstel en zich eventueel aan de nieuwe situatie te wennen”, legt de arts uit.
“Zou hij nog ooit kunnen dansen”, vraagt Rick zachtjes.
“Dat durf ik niet te zeggen … Wij zullen ons best doen … En doen wat we kunnen … Maar wonderen kunnen wij niet verrichten, jammer genoeg … U kunt het beste naar huis gaan … Wij zullen hem goed verzorgen … En als er nieuws is … dan brengen wij u gelijk op de hoogte”, zegt dokter Van der Staar en loopt de kamer in, waar Sander ligt, voor wat laatste controles.
Rick is bij de woorden ‘Durf ik niet te zeggen’ in een stoel gezakt en heeft zijn handen voor zijn gezicht geslagen. Want dat was niet het antwoord, waar hij op gehoopt had.
“Waarom moet dit hem overkomen … Waarom lig ik niet daar in dat verdomde bed … Dansen is zijn passie, zijn levenswerk … Waarom hij en niet een ander … Oh mijn goh waarom … Het is niet eerlijk … Hij had nooit met die Anne moeten gaan daten … Hij had gewoon uit de kast moeten komen bij alle groepen, waar hij les aan geeft … Hoe moet ik hem het vertellen … dat hij nooit meer kan dansen … Dat overleefd hij niet … Ik kan het niet voor me houden … Ik weet zeker, dat hij nooit aan een rolstoel zal wennen … Waarom hij en niet ik of iemand anders … Hoe moet ik dit allemaal uitleggen aan hem … Wedden dat hij mij laat vallen, omdat ik het voor hem verzwijg dat hij nooit meer kan dansen … Die rolstoel wordt nog zijn dood … Het idee alleen al dat hij de rest van zijn leven zo in een stoel moet door brengen … Maar ik zal altijd voor hem klaar staan … Ik ben er voor hem … Ondanks dat het moeilijk kan worden … Want niemand mag en mocht het dansen van hem af nemen … En nu dit … Die rolstoel wordt de nagel aan zijn doodskist”, raast Rick.
“Kom, haal nou geen gekke dingen in je hoofd … We gaan het zien hoe het allemaal zich ontwikkeld … We kunnen beter naar huis gaan … En proberen wat te gaan slapen … Ik zal morgen wel het één en andere regelen”, zegt Chantal en trekt Rick omhoog.

Chantal weet met veel moeite Rick mee naar huis te krijgen. Zodra ze bij Rick thuis zijn belt ze Ricks ouders op. Die schrikken er van. En bespreken met Chantal, dat ze morgenochtend zullen komen. Met we zijn er ‘morgenochtend rond acht uur’ ‘en als er wat is gewoon bellen’ beëindigd Chantal het telefoon gespreek. Daarna ontvreemdt ze zich over Rick. Die totaal van de kaart is. Met veel moeite weet ze hem tot rust te krijgen.

“Je ouders, zijn hier morgenochtend … Om acht uur … En jij gaat dan je schoonvader bellen … Ik moet morgenochtend om tien uur mijn vriendje van het vliegveld halen … Daarna komen we hierheen”, deelt Chantal mee.
“Ik wil terug … Ik wil bij Sander zijn”, zegt Rick zachtjes.
“Dat gaat niet … Je kan nu weinig voor hem doen”, zegt Chantal.
“Ik moet Teun of Astrid bellen … om hen op de hoogte te brengen … Zodat zij iedereen van de danslessen kunnen afbellen … Of in ieder geval opvangen en op de hoogte brengen … Dat de lessen voor onbepaalde tijd niet door gaan … En ik moet Tijn bellen om de hele show te cancelen”, zegt Rick.
“Jij gaat niks afblazen … We zoeken gewoon vervanging voor Sander, zodat de lessen door kunnen gaan … En die show laten we ook gewoon door gaan … Die gaan wij samen met de vervanging van Sander en met Tijn voortzetten … Zo komt die show er alsnog … En is al het werk van Sander niet voor niets geweest … Ook al kan hij zelf niet veel ... En ik weet dat hij dat niet leuk vindt … Dat hij voor de rest van zijn leven in rolstoel zit … Maar die show kan dan een flinke opkikker zijn voor hem … Als hij ziet wat wij met zijn allen en dan vooral jij voor elkaar hebben gekregen … En we zeggen niks tegen Sander … We verrassen hem gewoon met die show … En ik neem het contact met die Tijn op me … En al het regelwerk doen we bij mijn thuis … Zo voorkomen we, dat hij iets in de gaten krijgt”, oppert Chantal.
“Dat lijkt mij een gaaf idee … En ik weet, wie hem precies kan vervangen: … Anne, ik weet alleen de achternaam niet … Maar Sander geeft dansles aan haar oma … en zij houdt ook van dansen … als ik Sander moet geloven kan ze het goed.”, klaart Rick lichtjes vrolijk op.
“Goed plan … Maar heb je haar nummer”, vraagt Chantal.
“Ik niet maar Sander wel … Ze staat in zijn telefoon … Ik ga haar morgenochtend meteen bellen, nadat ik Sanders vader heb gebeld … en ik hoop, dat Anne het wilt doen … Dan bel ik ook wel met Teun of Astrid om hen het nieuws te vertellen … Ik vraag ze gelijk of ze Anne willen opvangen en beetje ondersteunen … en samen met haar het nieuws willen vertellen … Ik bel morgenochtend ook even mijn oma”, zegt Rick.
“Lijkt mij een verstandig idee … Dan zoek ik contact met Tijn en ik bel morgen wel even het werk, om hen op de hoogte brengen”, zegt Chantal.
“Is goed. Ik zal je zo het nummer geven van Tijn … En weet je wat, ik bel mijn schoonvader nu gelijk … Want hoe eerder hij op de hoogte is, des te beter … en als hij bij zijn zoon wil zijn, dan kan hij al overmorgen hier zijn … Anders wordt het waarschijnlijk de dag erop”, zegt Rick en pakt de telefoon.
“Rick, zou je niet beter eerst wat gaan slapen”, zegt Chantal tevergeefs, want Rick heeft de telefoon al aan zijn oor en die gaat over.

“Hallo, met Dennis”, wordt er aan de andere kant opgenomen.
“Hallo, u spreekt met Rick.”
“Ha, die Rick hoe vaak moet ik jou nog duidelijk maken, om geen u tegen mijn te zeggen … Zeg maar je en jij … Maar hoe is het met jou en met mijn zoon?”
“Daar bel ik juist voor … Sander ligt in het ziekenhuis … Hij is geschept door een auto”, snikt Rick.
“Dat meen je niet … Maar komt het nog goed?”
“De dokter denkt dat hij een dwarslaesie heeft … Maar één ding is wel bijna zeker … Hij zal de rest van zijn leven in een rolstoel door moeten brengen”, snikt Rick.
“Ik pak een koffer en ik kom jouw kant op … Zo snel mogelijk als ik kan … En ben jij nu alleen”, vraagt Dennis.
“Nee ik ben niet alleen Chantal is hier … En mijn ouders komen over een paar uur naar hier”, deelt Rick snikkend toe.
“O, ja, het is bij jullie nu nacht … Nou ik kom zo snel ik kan … Ik bel je, zodra ik weet welke vlucht ik heb en hoe laat ik land … Dan kom ik meteen naar je toe.”
“Ik vraag wel aan mijn vader of aan Chantal of ze kans zien je op te kunnen ophalen van het vliegveld”, oppert Rick.
“Vind ik prima … Dan ga ik snel wat spullen pakken en kom ik jullie kant op”, zegt Dennis.
“Is goed, ik zie je snel.”
“Rick”, vraagt Dennis nog.
“Ja.”
“En zijn moeder?”