De supermarkt op zaterdag.
De supermarkt ligt net buiten de stad. het is een redelijke nieuwe supermarkt. Enkele jaren geleden, bij de opening, was er bijzonder veel protest van buurtbewoners en de plaatselijke supermarkt in het nabijgelegen dorp, nota bene één van dezelfde keten als de nieuwe.
Hun winkel zit tussen de dorpskern en het stadscentrum, in de betere wijk. Het gamma, de goederen, het aanbod en prijzen worden vanuit de hoofdzetel bepaald. Concurrentie op prijs of uitgebreider aanbod hoeven ze alvast niet te vrezen.
Hun klanten zijn stadsmensen die bewust de wagen thuis laten, of er geen hebben. En de ouderen die hun dagelijks babbeltje aan de visstand willen, waar ze onopvallend met een lichtelijk jaloerse blik kunnen kijken op de knappe kerels die de bakken met exotisch fruit zeulen.
Zouden ze op hun 70e nog fantaseren over een zonnig strand, wuivende palmbomen, ingeölied worden, een cocktail met exotisch fruit?
De nieuwe supermarkt staat er intussen bijna 6 jaar. Ik doe er maandelijks één keer de grote boodschappen. U kent het wel: De winkelwagen kreunt onder het gewicht van de sixpacks cola, limonade, spa rood en jus d'orange, aangevuld met de herbruikbare tassen met etenswaren, en dan mag ik de fles wijn en de cava niet vergeten, kwestie van wat te kunnen presenteren tijdens het obligate bezoek van de mama, destijds op de eerste rij mee protesteren en intussen zo'n oud besje dat droomt van een cocktail...
Ik zag onlangs een dame met een boodschappenlijstje, zwaar uit de kluiten gewassen. De lijst was uit de kluiten gewassen, voor de duidelijkheid. Eh, en ja, de dame enigzins ook.
Die boodschappenlijst was een groot blad, netjes met de computer opgemaakt en geprint. Handig, waarom kon ik zo iets niet zelf verzinnen? Een lijst met alles wat je regelmatig koopt, enkel een x of een aantal krabbelen bij wat je moet in de winkelkar inladen. Niets meer vergeten...
Behalve dan dat ik bij het verlaten van de winkel het idee van het lijstje al ben vergeten.
Het valt me meer en meer op dat de zwoele mannenstem zijn intrede doet bij de netjes ingesproken reclameboodschappen die zo ongeveer na elke liedje weerklinken. Het gaat over een type stem die niet zou misstaan voor een goede oude man waar je zonder twijfel van aanneemt dat hij je niet met een kluitje in het riet zal sturen. Vandaag is de oudere man in gezelschap, een licht-verwijfd mannenstemmetje kondigt aan dat de kabeljauw in promotie staat. 19 euro de kilo in plaats van 29 euro.
Moet hij zijn visjes niet inpakken? Of is het een truc om te ontsnappen aan de uitgebreide aandacht van de oude besjes?
Verderop staat een kraam met versbereide hapjes met rijst. Sushi. Die stand was er vorige maand ook al. Het stond toen ook al opvallend in het midden van de brede wandelgang, waardoor je niet meer in één vlotte beweging de uitnodigende rekken winkelwaar kon voorbijrijden.
Doorgaans schenk ik geen aandacht aan zo'n aandachtstrekkers, ik verdenk ze er van te willen opzadelen met prullen of reclames die misschien geen reclames zijn.
Of het zijn trucs om klanten van de supermarkt nabij de stad af te snoepen. Die oudjes, die ongetwijfeld het verschil niet zien tussen Japanners en Chinezen. Ik zie het verschil overigens ook niet. Het valt me wel op dat ik er nooit dezelfde Chinees - of Japanees - zie.
Ik vraag me af waar een werkgever zo gemakkelijk en zo veel Chinese types kan vinden.
Worden de Chinese restaurants leeggeplukt? Of komen ze in grote getale uit China om hier te werken en een nieuw leven op te bouwen? Of uit Japan? Want sushi is Japans, zeker?
Afgelopen zondag waren er verkiezingen. Enkele voorlopige resultaten waren snel bekend en zijn niet meer veranderd: maar liefst één derde van de kiezers stemde op N-VA, de centrum-rechtse partij die in Antwerpen flink groeide doordat extreem-rechts leegliep.
Is centrum-rechts minder centrum, of is extreem-rechts minder extreem?
De kiezer koos.
De kiezer stemde op een partij die duidelijk is wat betreft niet-Belgen: Liever kwijt dan rijk.
Maar waar moet de supermarkt straks dan z'n Chinezen en Japanners zoeken voor de sushi-stand?
Of is dit het einde van de buitenlandse keuken?
##
Domi's Kronkels zijn een weergave van losse onsamenhangende luchtigheden met een humoristische ondertoon.
Ze staan los van de eigen overtuiging van de auteur.
Ze zijn in geen enkel geval aanstootgevend bedoeld en mogen ook niet als dusdanig geïnterpreteerd worden.
(c) DomiNiC