BLAUW BLOED/ OVAA Hfdst.29 SLOT

Hans Bernard · Bericht door **Hans Bernard** » wo 06 aug 2014, 16:48

BLAUW BLOED/OVAA

HOOFDSTUK 29

SLOT

Sven had onrustig geslapen. In zijn droom was hij tijdens de fietstocht Thom kwijt geraakt en was hij de hele verdere dag naar hem op zoek geweest. Het ouderlijk huis van Thom kon hij met geen mogelijkheid meer vinden, tot hij het plotseling midden op de heide aantrof. Hij zette zijn fiets onder het raam en zag Thom aan de tafel zitten. Zijn moeder deed de keukendeur open en riep dat Thom niet thuis was. Waarom loog ze? Hij had moeite beleefd te blijven en haar niet voor leugenaarster uit te maken. Voor hij de kans kreeg om langs haar heen naar binnen te glippen, had ze de deur al weer dicht gedaan. Toen hij tenslotte toch maar zijn fiets pakte om naar huis te rijden, zat Thom nog steeds aan de keukentafel en zwaaide naar hem. Zo had hij de hele nacht rare dromen gehad en werd hij 's morgens doodmoe wakker.

Sinds de fietstocht en hun gesprek aan het stroompje was er veel gebeurd. Sven had zich op zijn nieuwe studie gegooid en voerde lange gesprekken met oom Harald. Ze spraken ook steeds weer over vroeger en Sven kreeg hoe langer hoe meer een vollediger beeld van zijn ouders. Hadden ze dit maar veel eerder gedaan. Het leek of hij nu pas toekwam aan het verwerken van dit grote verlies. De band tussen hem en zijn oom werd al maar hechter.
Ook over Thom had hij een lang gesprek met zijn oom. Die had rustig gewacht tot Sven zo ver was dat hij er uit zichzelf over begon.
“Vertel me eens waar volgens jou de schoen wringt. Ik ben er namelijk nog steeds van overtuigd dat jullie een prima koppel zijn,” zei Oom Harald.
“Ik denk, zeker weet ik het ook niet, dat het verschil in afkomst de boosdoener is.”
“Waarom denk je dat?”
“Omdat Thom daar telkens op terugkomt. Het speelt bij hem heel erg dat hij in twee werelden leeft. Natuurlijk zijn de verschillen tussen zijn leefomgeving en onze wereld groot, maar dat is ook vaak alleen maar gestoeld op uiterlijk vertoon. En dat vindt hij, als ik het goed begrijp, juist weer prachtig.”
“Hoe reageren ze bij Thom thuis ?”
“Tja, zijn broer plaagt hem daar enorm mee en ook zijn moeder wil nog wel eens een spottende opmerking in die richting maken.”
De jonkheer keek peinzend voor zich uit. “Misschien zijn wij ook wel tekort geschoten en hadden we al lang Thoms ouders hier moeten uitnodigen zodat ze een goed beeld kregen van onze wereld. Wie weet wat voor een idee zij hebben over onze manier van leven en er zich een heel verkeerde voorstellingen van maken. Zij horen uiteindelijk alleen verhalen van Thom en zijn dus erg eenzijdig geïnformeerd.”
“U hebt gelijk,” zei Sven, “maar er kwam ook altijd wel iets tussen als we op het punt stonden ze uit te nodigen.”
“Dan moeten we het snel goedmaken. Is het niet verstandig, dat ik ze voor dat gesprek hier uitnodig? Ik zou Eleonoor kunnen vragen om gastvrouw te zijn en zo een vertrouwde situatie te creëren. Gezellig bij elkaar op visite.”
Oom Harald begon zowaar enthousiast te worden over zijn eigen voorstel. “Wat vind je ervan?”
Sven keek nog enigszins bedenkelijk. “Is het niet raar dat jullie je gaan bemoeien met het liefdesleven van je kind?” Oom Harald keek geroerd naar Sven bij zijn laatste opmerking. “Normaal zou ik dat ook nooit doen maar bij jullie is bijna alles scheef gegaan, zodat het geluk wel eens een handje geholpen mag worden.”
De jonkheer klonk zeer gedecideerd als duldde hij geen tegenspraak.

Dat bezoek had plaatsgevonden en sindsdien was de relatie tussen Sven en Thom alleen maar beter geworden. De gesprekken die ze samen met oom Harald voerden gaven Thom maar ook Sven zo'n duidelijk beeld van wat hen te wachten stond, dat ze met steeds meer vertrouwen de toekomst tegemoet zagen. Opvallend was dat de moeilijkheden die ze in de afgelopen jaren, in het begin van hun relatie, tegen waren gekomen hen nu sterker maakten in het oplossen van problemen. Zoals bij ieder stel ging niet alles van een leien dakje maar het was duidelijk te zien dat de twee van elkaar hielden en serieus aan hun toekomst werkten.

Het was de jonkheer die aan Thom vroeg op Dennehaghe zijn intrek te nemen omdat hij bij het ontwikkelen van de plannen voor de toekomst de jongens zoveel mogelijk samen wilde betrekken. Het telkens afspraken maken, werkte niet echt. Samenwonen onder een dak zou de ideale oplossing zijn. Verrast door het voorstel was het even stil. Thom was meteen erg enthousiast maar wilde uiteraard met het thuisfront overleggen en de vraag hoe oom Harald het zich gedacht had en waar in Dennehaghe hij dan zou wonen, waren enkele van de punten die meteen in hem opkwamen. Wat natuurlijk het allerbelangrijkste was: Hoe stond Sven tegenover dit plan? Al gauw bleek dat iedereen positief reageerde en het was Thom zelf die met de oplossing kwam om het appartementje, dat destijds voor JeanPaul was gebouwd en nu leeg stond door zijn vertrek naar Baronie de Bourgonje, waar hij de algehele leiding over het landgoed had gekregen, te gaan bewonen. De vertrekken lagen in de vleugel waar ook het personeel hun kamers had maar dan wel een verdieping lager. Thom had er voldoende privacy. Als het erop aan kwam, kon hij het appartement zo nodig onopgemerkt bereiken.
Hij had het altijd een ruim, prettig appartement gevonden. Uiteindelijk bleek het de meest ideale oplossing te zijn en daarbij kwam dat Sven en Thom erg enthousiast waren over deze living apart together oplossing. De ouders van Thom waren niet zo gecharmeerd van het voorstel en hadden hem liever nog een tijd thuis gehad, maar begrepen dat dit wel een ideale oplossing was en Thom de gelegenheid gaf te wennen aan een ander leven.
Vanaf het moment dat Thom op Dennehaghe ging wonen, stelde oom Harald voor, hem van nu af aan bij zijn voornaam aan te spreken. Het vergemakkelijkte de gesprekken en plaatste de drie op gelijke hoogte bij het nemen van beslissingen. Vanwege het feit dat ze met drieën stemden was er altijd een meerderheid.

Er werd flink verbouwd en er veranderde nogal wat op Dennehaghe. Gedrieën bestudeerden ze eerst de plannen, brachten verbeteringen aan en bespraken deze gezamenlijk, voor men tevreden was en er beslissingen werden genomen. Bij de voorbereiding en de uitwerking verdeelde Harald steeds de taken, waarbij ieder voor zijn deel eindverantwoordelijk was. Hiermee bereikte hij dat de beide jongens leerden samen te werken, verantwoording af te leggen, compromissen te sluiten en werkplanningen te maken. Soms schoof Eleonoor ook aan bij de overlegbesprekingen. Sven en Thom waren dan onder de indruk van de wijze waarop Harald haar behandelde en ook rekening hield met haar wensen en haar inbreng. Eleonoor had bovendien een scherp oog voor details, wat menig misstap voorkwam.
Zo slaagden zij samen erin van Dennehaghe een modern landhuis te maken, van alle gemakken voorzien, zonder de authenticiteit van het huis aan te tasten.

Tot Haralds verrassing bleef het contact met de buitenwereld een heikel punt voor Thom. Zeker in adellijke kringen was de relatie van twee mannen geen geaccepteerd verschijnsel. Men zag het als een liaison, die vanzelf voorbij zou gaan als er een geschikte kandidate ten tonele verscheen. Gesprekken erover zette geen zoden aan de dijk. Maar de jongens sloegen zich er manhaftig door heen en merkten dat op den duur hun aanwezigheid als volkomen normaal werd beschouwd. Hierdoor voelde Thom zich ook steeds meer thuis in deze kringen en vervaagden de scheidingslijn tussen zijn ouderlijk huis en zijn nieuwe omgeving.

Hij dacht vaak terug aan de moeilijke tijd die Sven en hij hadden gehad voor ze elkaar echt gevonden hadden. Nog altijd fietsten ze naar 'hun' plekje bij de beek als er problemen waren, die uitgepraat moesten worden. Hoewel nog jong, had de tijd hen geleerd dat ze echt van elkaar hielden en ze in moeilijke momenten onvoorwaardelijk op de ander konden rekenen.

* * *

Zenuwachtig zocht Thom naar de ringen. Waar had hij die toch gelaten? Maanden hadden ze naar deze dag uitgekeken. Nu was het dan bijna zover. Telkens als Thom de grote passpiegel op gang passeerde kon hij niet nalaten een blik te werpen op zijn nieuwe kostuum. Hij betrapte zich erop dat hij de laatste keer zelfs goedkeurend knikte. Hoe lang was het wel geleden dat hij een nieuw pak had gedragen en dan nog wel een maatpak?
Hé! Wat voelde hij voor hards achter in de bovenste lade? Ja hoor, daar waren de trouwringen. Met een zucht van opluchting stopte hij ze terug. Snel zijn pak uit en naar beneden. Zijn vader, die gelukkig zijn reisschema had kunnen verzetten, bracht hem naar de kerk. Zenuwachtig zat hij naast hem in de auto.
“Heb je alle attributen bij je?” vroeg pa nog maar eens. Hij stopte voor de kerk, liet Thom uitstappen en reed terug naar huis. Wat bedoeld was als een eenvoudige plechtigheid was uitgegroeid tot een groots festijn. Toen Thom de kerk binnen kwam, werd hij verrast door de feestelijke uitstraling van het mooie gebouw. Met man en macht was er geschrobd, gepoetst, schoon gemaakt en had men de hele kerk versierd met witte rozen. Hij liep naar Sven, die al in de kerk was. Voor een laatste algehele inspectie maakten ze een nog een wandeling door het hele gebouw. Na deze laatste rondgang door de kerk, verlieten zij samen het kerkgebouw. Ze waren tevreden. De bruiloft kon beginnen.

Thuis op Dennehaghe zaten Harald en Eleonoor op hen te wachten. Nog even napraten maar het niet te laat maken, want morgen moesten ze fit zijn. Thom liep mee naar Svens kamer. Toen de deur achter hen dicht was, trok hij Sven maar zich toe en kuste hem innig. “Morgen is het zover, ben je zenuwachtig?”
“Een beetje wel,” antwoordde Sven en drukte zich verlangend tegen Thom aan. Hij voelde dat die ook opgewonden was. “Laten we maar verstandig zijn en zorgen dat we morgen goed uitgerust zijn.”
Het duurde toch nog even voor Thom naar zijn eigen kamers ging. Hij liep opgewekt door de lange gang op de bovenste verdieping. Door de grote ramen van het landgoed scheen een prachtige volle maan. Hij stond even stil............Je mocht een wens doen bij volle maan!

Al heel vroeg was het een komen en gaan en een drukte op Dennehaghe. Sven en Thom liepen nog in een oude spijkerbroek met een T shirt om ongelukken met hun kleding te voorkomen. Ze liepen samen naar Sven zijn auto. Even later scheurde die met zijn rode Honda het landgoed af om nog gauw een probleem in de kerk te verhelpen. Om elf uur begon de dienst en werd iedereen geacht aanwezig te zijn Thom keek naar de schitterende tuin, die door de overal verspreide witte tenten een aparte aanblik gaf en wandelde terug naar de keuken, dronk een kop koffie en liep opnieuw de tuin in om te kijken of hij nog ergens kon helpen.
Tot nu was hij niet nerveus geweest voor deze dag, maar ineens voelde hij de zenuwen door zijn keel gieren. Als Sven vandaag zou vragen met hem te trouwen, wat zou dan zijn antwoord zijn? Hij kreeg het afwisselend koud en warm. Dan begon hij hartelijk te lachen. Hij moest zich niet aanstellen. Hij hield van Sven, de liefste man die hij kende, nou dan! Het geluid van slippende banden kon niet anders dan van het rode monster zijn. Thom draaide zich om. Een stralende Sven kwam op hem af. 'Wie zou nu niet met zo'n kanjer willen trouwen?'

De kerk was tot de laatste plaats bezet. Het orgel zette de Canon van Pachelbel in. De deuren van het voorportaal zwaaiden langzaam open en daar schreed het bruidspaar gesecondeerd door hun getuigen het kerkje binnen. Een langgerekt oohhhhhhhhhh golfde door de kerk. Eleonoor was gekleed in een prachtig écru toilet en haar getuige, Sven, had een pak aan van dezelfde stof. De jonkheer droeg een koningsblauw laken rokkostuum en het modern gesneden pak van zijn getuige Thom, was van hetzelfde materiaal in dezelfde kleur. Het was een gewaagde keuze maar het resultaat mocht geslaagd heten. Dit kleine gezelschap werd vergezeld door het voltallige personeel van Dennehaghe, allemaal gekleed in lichtgrijze kleding, afgestemd op de kleuren van het bruidspaar en hun getuigen. Speels was een cerise accent, dat ieder op een andere manier op het grijs verwerkt had. Droeg de ene een cerise hoed bij een grijs ensemble, had de ander een cerise ceintuur op een grijze robe. Was de ene geslaagd met een cerise stropdas bij een grijs pak, droeg de ander met een cerise overhemd bij het grijze kostuum. Het was een feestelijk, kleurrijk gezicht.
Zo begon de bruiloft van Harald en Eleonoor, een dag die nog jaren in het geheugen van de gasten gegrift zou zijn.

De plaatselijke courant opende de volgend morgen de regionale bijdrage met:

SOCIETY HUWELIJK: EEN GROOTS, KLEURIG SPEKTAKEL.

Een heel dorp vierde mee in een perfect georganiseerd feest, dat als cadeau gold voor het bruidspaar 'De Wijckerslooth de Weerdestein'. Iedereen, van personeel tot inwoner van het dorp of gast, droeg zijn of haar steentje bij tot het welslagen van dit huwelijksfeest. De neef van de jonkheer en zijn partner voerden de regie en speelden een prominente rol in het geheel. Zij hadden de dag ook tot in de puntjes voorbereid. Het was beslist geen sinecure een heel dorp mee te laten feesten. De tuinen van Dennehaghe leenden zich echter voortreffelijk voor zo'n groot gezelschap. De beide heren vlogen de complimenten om de oren.
Het slot van de avond bracht nog een verrassing. De jonkheer deelde in zijn dankwoord mee dat hij het beheer van Dennehaghe per direct officieel overdroeg aan jonkheer Sven de Wijckerslooth de Weerdestein. Het was een emotioneel moment en benadrukte nog eens de band tussen de jonkheer en zijn neef. Een luid applaus onderstreepte de keuze van de jonkheer.

Dat sprookjes de wereld nog niet uit zijn, getuigde het huwelijk tussen de jonkheer en zijn 'hoofd huishouding'. Stralend begaven zij zich gedurende dag onder de honderden gasten en verlieten pas tegen het einde van de avond het feest en vertrokken voor een korte vakantie naar Parijs.

Het gerucht deed de ronde dat de neef en zijn partner ook in het huwelijksbootje zouden stappen. Er steeg een luid gejuich op toen neef Sven het bruidsboeket opving, dat de bruid bij hun vertrek naar de gasten gooide. Daar bleef het bij.

Met een 'Lang zullen ze leven' en een knallend vuurwerk eindigde deze feestelijke dag.

* * *

Dennehaghe, in diepe rust, lag spookachtig verlicht in het kille, heldere licht van de volle maan. Het oude huis zuchtte onder de drukte van de laatste maanden. Het eens zo rustig voortkabbelend leven was voorgoed voorbij. Het, door zijn hoge leeftijd, in al zijn voegen, krakende huis had het niet gemakkelijk gehad en moest hoognodig ondersteund. Door al de verbouwingen was het flink opgeknapt. Gelaten onderging het huis ook de andere veranderingen: de komst van Thom en het huwelijk van meneer met zijn huishoudster. Het huis had verontwaardigd het oude hoofd geschut. Het bleek te vroeg geoordeeld. Eleonoor was een uitstekende keuze. Met de ervaring van meer dan honderd jaar, kende het huis de gevoelens van haar bewoners als geen ander. Hier was sprake van echte liefde. Over Sven en Thom nog maar gezwegen. Het oude huis had erg veel op met die twee. Als het huis kon praten zouden wij rode oortjes krijgen. Maar huize Dennehaghe kon niet spreken. Dat gebeurde alleen in sprookjes. Had je het gezien? Je zou zweren dat de hoeken van de ramen licht omhoog krulden alsof het huis tevreden lachte. Het kon er weer honderd jaar tegen.

Augustus 2014 © Hans Bernard

Dank aan Michael en Sjack voor hun niet aflatende steun, waardoor dit verhaal mij met trots vervult.
Misschien begin ik nog eens ooit aan een vervolg omdat de personages me na aan het hart liggen.

HANS