De Danser hfdst. 7

[dkz09]

“Schat nu moet je echt opstaan … Het is al bij half acht,” zegt Sander.
“Ja, ja, je minnaar staat zeker zo voor de deur?”, lacht Rick, terwijl hij zich omdraait om op de wekker te kijken.
“Er is maar één persoon ter wereld, waardoor mijn hart sneller gaat kloppen … en dat ben jij,” zegt Sander liefdevol.
“Je hebt gelijk, het is bijna half acht!”, roept Rick en springt uit bed.
“Had ik toch al gezegd … Maar mij geloven, nee hoor … Alleen maar beschuldigen, dat ik een minnaar zou hebben,” lacht Sander.
“Lach jij maar … Waarom waarschuw je niet eerder?”, vraagt Rick.
“Dat heb ik gedaan … Maar jij luisterde weer eens niet.”
“Ik lag juist zo heerlijk tegen de liefste en knapste man ter wereld aan.”
“Zo kan die ook weer, slijmbal … Schiet maar op anders ben je te laat en moet je nablijven,” lacht Sander.
“Zou me wat zijn. De meester, die na moet blijven … dan ben ik er vandoor … en jij succes straks bij die Tijn,” zegt Rick en geeft Sander een kus.
“Dank je en jij veel plezier met lesgeven vandaag,” zegt Sander en geeft een kus terug.
“Hou van je!”, roept Rick en rent de kamer uit, de trap af, propt gauw twee snee brood naar binnen en rent de deur uit. Sander blijft zich erover verbazen, dat Rick nog nooit te laat is gekomen. Sinds ze samenwonen komt Rick doordeweeks amper uit bed. Terwijl hij om kwart over acht op school moet zijn.
‘Toch knap van mijn schatje … Maar ja, het is inmiddels een gewoonte.’, lacht Sander bij zichzelf.

“En hoe gaat het met Sander?”, vraagt Chantal tijdens de ochtend pauze.
“Gaat goed, hij wil er niet over hebben … en dat snap ik wel,” zegt Rick, terwijl hij het schoolplein observeert.
“Dat snap ik ook,” zegt Chantal, terwijl ze een paar leerlingen in de gaten houdt.
“Hij vond de verrassing ook leuk, die ik voor hem had … was wel kapot na die les … ben het ook niet gewend,” lacht Rick.
“Blijf het bijzonder vinden … Jij in een relatie met iemand, waarvan het leven uit dansen en dansen bestaat,” lacht Chantal.
“Waarom?”, vraagt Rick.
“Omdat jij niet zo een danser bent,” antwoordt Chantal.
“Dan had je mij gisteravond moeten zien,” lacht Rick.

In het meiden huis hebben Nienke en Christien enorm de slappe lach, nadat Anne alles verteld heeft over haar dinsdagmiddag en avond met haar oma. Nienke verslikt zich zelfs bijna.
“Ja, zo kan die wel weer,” deelt Anne zo serieus mee.
“Maar hoe reageerde je oma er op, dat Sander homo is?”, vraagt Christien.
“Die weet van niks. Hij wil dat zo, hij is bang voor negatieve reacties,” legt Anne uit.
“Maar hoe gaan jullie het oplossen dan?”, vraagt Nienke.
“Nou, ik heb mijn oma verteld, dat we volgend woensdagavond een date hebben … Na die date vertellen we mijn oma, dat we niet bij elkaar passen,” legt Anne uit.
“Maar ze zal er zich waarschijnlijk niet bij neerleggen,” merkt Christien op.
“Dat is waar … Maar dat zien we dan wel … Misschien ik kom die avond wel de jongen van mijn dromen tegen,” zegt Anne.
“Dat zou zo maar kunnen,” zegt Nienke hoopvol.
“Maar wat als Sander met die jongen er vandoor gaat?”, verpest Christien de hoop.
“Die doet dat niet. Hij heeft al een vriend,” zegt Anne.
“Oké, maar alles kan kapot gaan, dus ook die relatie kan stuk gaan … vooral als hij een knappere jongen ziet,” zegt Christien.
“Ach dat zien we dan wel weer … Anders heel hard hopen, dat die jongen hetero is,” merkt Nienke op.
“Ja, inderdaad Nienke, dat zien we dan wel weer,” zegt Anne.
“Maar ga je op dat aanbod in om bij hem die twee avonden te dansen?”, vraagt Nienke.
“Denk dat ik het misschien doe … Maar volgende week dinsdag ga ik weer met mijn oma mee,” antwoordt Anne.
“Nou, ik ben benieuwd, wat je oma intussen allemaal heeft bedacht voor het huwelijk van haar kleindochter,” lacht Christien.
“Ach, dat komt er wel ooit van … Maar niet met Sander,” lacht Anne.
“Waarom probeer je hem niet te bekeren?”, lacht Nienke.
“Nienke bij jouw zitten echt een paar vijzen los,” lacht Christien.
“Waarom zouden er een paar vijzen los zitten bij mij?”, vraagt Nienke zo dom als ze kan.
“Je kan iemand niet veranderen wat betreft de geaardheid,” legt Anne uit.
“Joh, dat weet ik ook wel … Maar ik dacht, laat ik weer eens een blonde actie doen,” lacht Nienke.
“Wie laat zijn haar dan ook blond verven?”, lacht Anne.
“Nou dit blondje hier … Van brunette naar blond … Een wijze stap achteruit,” lacht Christien.
“Kan er ook niks aan doen, dat die kapster het heeft verknoeid,” zegt Nienke een beetje bozig.
“Dames, houden jullie nou eens op … Of ik gooi jullie allebei het raam uit,” deelt Anne mee.
“Ja, mama!”, roepen de ander twee dames in koor.
Daarop liggen ze met zijn drieën in een deuk van het lachen. Ze hebben zo een lol dat ze de telefoon niet horen. Pas als de telefoon stopt met rinkelen, zijn de meiden ook uit gelachen. Al kunnen ze met moeite weer normaal doen. Als de laatste giecheltjes weg zijn, gaat de telefoon opnieuw.
“Met het giechelmeidenhuis … Met wie spreek ik?”, lacht Christien die de telefoon opneemt.
“Hoi met mevrouw Klomp … Is Anne er ook?”
“Uhm, ogenblikje, ik zal even voor u kijken,” zegt Christien en legt haar hand op de microfoon.
“Wie is het?”, vraagt Nienke.
“De oma van Anne.”
“Ik ben er niet … Zeg maar dat ik vanavond terug bel,” zegt Anne snel.
“Mevrouw Klomp, daar ben ik weer. Anne is er nu niet. Ik geef door dat u gebeld heeft en zal ik dan vragen of ze u vanavond terug belt?”, gaat Christien met het telefoongesprek verder.
“Ach wat vervelend. Als jij dat zou willen doen, dan spreek ik haar vanavond wel,” zegt mevrouw Klomp.
“Geen enkel probleem. Nog een fijne dag en ik geef door dat u gebeld hebt en ik zal ook zeggen dat ze u vanavond moet terug bellen. Dag.” maakt Christien snel een einde aan het gesprek.
“Dank je wel en jij ook een fijne dag. Dag,” zegt mevrouw Klomp en hangt op.
“Waarom moest ik zeggen dat je er niet was?”, vraagt Christien.
“Ik had even geen zin in haar,” meldt Anne vrolijk.
“Oké, maar waarom dan niet?”, vraagt Christien.
“Ze begint gelijk over Sander en ga zo maar verder,” zegt Anne.
“Ach, dat begrijpen we wel … Zullen we dan nu lekker gaan shoppen?”. zegt Nienke.
“Heel goed plan,” zegt Anne resoluut.
“Shoppen! … Zeg dat dan eerder … Waar wachten we nog op?”, roept Christien, die al zowat buiten staat.

Sander loopt in het centrum. Hij is op weg naar de schouwburg voor zijn afspraak met Tijn. Hopelijk zorgt dit gesprek er voor dat alles, wat betreft de zakelijke kant afgerond kan worden en duidelijk is, wanneer hij de zaal tot zijn beschikking heeft. Als hij even later de schouwburg binnenloopt, wordt hij begroet door de dame achter de balie.
“Goedemiddag, Ik heb een afspraak met Tijn Valkluik,” zegt Sander tegen de dame.
“Ik zal hem even bellen,” zegt de dame en pakt de telefoon.
“Met Tijn.”
“Met de receptie … Uw afspraak is er,” zegt de dame.
“Ik kom er aan,” zegt Tijn en legt de telefoon neer en gaat richting de foyer.
“Hij komt er aan. Neemt u maar even daar plaats,” zegt de dame, terwijl ze naar bankje wijst.
Sander neemt plaats. Lang hoeft hij gelukkig niet te wachten. Want voor hij goed en wel zit, komt Tijn de foyer binnengelopen en loopt richting Sander. Met een uitgestoken hand begroet hij Sander.
“Hoi Sander,” schudt Tijn de hand van Sander.
“Hallo,” zegt Sander terug.
“Loop maar mee, dan gaan we naar mijn kantoor,” laat Tijn de hand los.
Als ze even later in het kantoor zijn, vraagt Tijn of Sander iets wil drinken. Sander antwoordt daarop met thee. Tijn zegt, dat hij vast kan gaan zitten. Dan verlaat Tijn het kantoor weer om drinken te halen. Als hij even later met een kop koffie en een kop thee het kantoor weer binnenkomt, zit Sander met wat papieren klaar.
“Zo, het is een paar weken geleden, dat we elkaar hebben gesproken,” zegt Tijn, als hij de koppen op zijn bureau zet.
“Ja, dat mag je wel zeggen … Maar intussen ook veel geregeld,” lacht Sander.
“Dat zal wel zeker … Want een voorstelling doe je niet zo maar.”
“Ja, daarbij komt ook nog eens dat alles geld kost.”
“Jammer is niks gratis … Nou ja behalve de liefde … Dat is gratis … Tenzij je je panter flink verwend met cadeautjes,” lacht Tijn.
“Daar heb je gelijk in,” lacht Sander.
“Nou, hoe staat het er voor?”, pakt ook Tijn zijn papieren erbij.
“Even kijken, financieel is bijna alles rond … Verder heb ik de invulling van het programma bijna kloppend en rond … Daarnaast moet ik dingen als inrichting van het podium bedenken … De kleding, make-up en kijken of ik een paar mensen zo ver krijg om te helpen met het schminken en kleden van iedereen … En de affiches moet ik nog bedenken en maken en verspreiden,” vertelt Sander.
“Oké, mooi, dat is al een flink stuk vooruit.”
“Ja, ik ben nog in afwachting van één bedrijf voor sponsoring … Als die een ja geeft, dan is de financieel helemaal rond.”
“Wanneer hoor je daar iets van?”, vraagt Tijn.
“Eind deze week, begin volgende week.”
“Oké, ik heb de afgelopen week gekeken … en er is plek en gelegenheid voor de show.”
“Fijn om dat te horen.”
“Ja, dat dacht ik al … Over een kleine vier maanden kan jij hier terecht … De zaal is dan van maandag tot en met zondag helemaal voor jouw … De exacte data moet ik nog even kortsluiten met de directie,” deelt Tijn mee.
“Dat begrijp ik,” luistert Sander vol aandacht.
“Verder krijg je hulp van onze technische mensen … Net als beschikking over onze licht- en geluidsapparatuur.”
“Oké, wat betekent dat voor de financiële kant?”, vraagt Sander.
“Niks bijzonders … Het bedrag, dat bij het laatste gesprek is gezegd is nog steeds hetzelfde. Onze technische mensen en licht- en geluidsapparatuur zitten daar bij inbegrepen.”
“Mooi, dat scheelt mij weer mensen zoeken en licht- en geluidsapparatuur huren bij een bedrijf.”
“Dachten wij hier ook al … Verder word er op maandag opgebouwd en al het andere technische werk gedaan … Zo kunnen jullie van dinsdag tot en met vrijdag repeteren op het toneel … En in geval van nood nog wat dingen aanpassen,” zegt Tijn.
“Oké, en dan zaterdag de show en zondag opruimen en afbreken?”, vraagt Sander.
“Dat is het idee maar als de kaarten de deur uitvliegen, dan kan je zaterdag twee shows doen … één in de middag en ander in avond … en als het moet dan kan er op zondagmiddag nog een derde show gehouden worden,” legt Tijn alle mogelijkheden uit.
“Oké, dat zal wel mooi zijn, maar eerst de show van zaterdagmiddag meer vol krijgen,” zegt Sander.
“Dat is een goed plan … Als je mijn eind volgende week wat informatie geeft en een ontwerp van het affiche … Dan kunnen we de kaartverkoop starten op de site en hier aan de balie … En zal ik het naar de drukkerij sturen, die voor ons de affiches drukt.”
“Oké, dat is goed … En stuur de factuur van de drukkerij dan gewoon naar mij toe.”
“Dat is goed … Ik laat uiterlijk vrijdag de exacte data weten,” zegt Tijn.
“Prima, ik dacht om de show op zaterdagmiddag om twee uur te zetten … eventueel de avond show op zeven uur … en voor die van zondagmiddag ook om twee uur,” zegt Sander.
“Dat is een goed plan … Stuur volgende week dan ook nog even het programma … Dan kunnen we ons er op voorbereiden, het nodige regelen en een leuk programmaboekje maken … Stuur ook dan even de groepsfoto's van de groepen,” zegt Tijn.
“Ja is goed … Ik denk dat show iets meer dan twee uur gaat duren … Met een pauze van twintig à dertig minuten,” zegt Sander.
“Dat is prima … De aanvangstijden hadden wij ook hier zo gedacht.”
“De rest moet ik zelf nog even regelen.”
“Dat zal je inderdaad zelf moeten doen,” zegt Tijn.
“Nou dan denk ik dat we alles wel besproken hebben,” zegt Sander.
“Ja, denk het ook … Alles wat we de vorige keer hadden besproken … Daar veranderen we niks meer aan?”
“Dat blijft zoals we al besproken hadden.”
“Oké, dan zijn we klaar … We houden nog contact,” staat Tijn op.
“Ja, is goed zodra ik van dat bedrijf bericht heb, dan laat ik het weten … Verder hebben we inderdaad nog contact,” doet Sander zijn spullen weer in zijn tas doet en staat ook op.
“Dan breng ik je even weer naar de foyer … en we maken tegen die tijd nog wel even een nieuwe afspraak.”
De twee lopen het kantoor uit.
“Ja, is goed. Dan spreken we elkaar nog. Alvast bedankt en tot snel,” zegt Sander als ze in de foyer staan.
“Jij ook bedankt en succes met de laatste dingen,” zegt Tijn en ze schudden elkaar de hand nog even.
“Dank je wel. Jij ook succes met alles,” loopt Sander richting de uitgang. Bij het passeren van de balie groet hij de dame.

Als hij een halfuurtje later bij het buurtcentrum arriveert, ziet hij al dat een paar kinderen er al zijn. Een kleine vijftien minuten staat hij in de dansruimte, waar inmiddels bijna de hele groep compleet is. Als ook de laatste binnen is, begint Sander de les.