BLAUW BLOED/ OVAA Hfdst.21

[Hans Bernard]

BLAUW BLOED/OVAA


HOOFDSTUK 21


Sven bedankte Wolfgang voor diens bezorgdheid, zei dat hij het verder wel alleen af kon en liep de trap op naar zijn kamer. Hij voelde zich verward. Waar was hij in hemelsnaam mee bezig? Hij leek wel bezeten van seks. Dit kon zo niet doorgaan. Hier moest een eind aan komen. Hij was goed op weg om de naam te krijgen dat hij met iedere student het bed in dook. Eigenlijk gek dat, nu hij zich niet meer aan de afspraken met Thom hoefde te houden en dus zijn gang kon gaan, de behoefte over was. Hij zag ook ineens zijn eigen egoïsme. Hij had van Thom verwacht dat die naar zijn pijpen zou dansen. Daarin was hij bedrogen uitgekomen. Nu pas begreep hij dat hij alleen met Thom een gelukkige toekomst wilde opbouwen. Zou hem dat nog lukken? Zijn besluit stond vast. Hij zou vechten om hem terug te krijgen. Meteen sloeg ook de twijfel toe. Wat als Thom verliefd was op JP? Daar moest hij rekening mee houden. Als dat zo was dan zou hij hem moeten laten voelen en door zijn gedrag laten merken dat hij ook nog verliefd op hem was en er alles voor over had om hem terug te winnen. Het zouden dit keer geen loze beloften moeten zijn want daar zou Thom zeker niet meer intrappen. Maar zover was het nog niet. Sven voelde zich strijdlustig en vol goede moed. Het ging er nu om dat Thom opnieuw in hem zou gaan geloven. Was het dan wel verstandig om de confrontatie met met die knul met zijn blauwe ogen aan te gaan. Was hij zo zeker van zichzelf dat hij de verleiding kon weerstaan? Hij twijfelde geen moment, hij was klaar voor de strijd.

Tijdens de ontgroeningsgrappen had Kasper, de jongen met de mooie blauwe ogen, met meer dan gewone belangstelling naar Sven gekeken. Het was niet zo'n kunst geweest om hem over te halen de weddenschap aan te gaan om Sven te verleiden. Vandaag zou hij een poging wagen. Na het diner had hij zich niet langer ingehouden en openlijk toenadering gezocht. Hij stond hij nu voor de deur van Svens kamer en wist dat Armand er niet was. Hij had hem voor het diner weg zien gaan, het gebouw uit. Dus als Sven er was, dan was hij alleen.
“Stond je op mij te wachten?”
De jongen voor de deur draaide zich verrast om en knikte alleen maar. Hij deed een stap opzij om Sven de gelegenheid te geven de deur te ontsluiten.
“Kom binnen,” zei Sven uitnodigend en stak zijn hand uit om kennis te maken.
“Sven”
“Kasper”
“Pak een stoel. Wil je iets drinken?”
“Heb je witte wijn?” Sven pakte uit de koelkast een onaangebroken fles Chardonnay en schonk twee glazen in. Hij had zich volledig onder controle. Met vaste hand zette hij de glazen op het tafeltje. Hij pakte zelf ook een stoel en keek Kasper afwachtend aan. “Proost.” Kasper had zijn glas gepakt en proefde, de wijn door zijn mond walsend, waarna hij opmerkte dat het wijn van een voortreffelijke jaar was. Het gesprek vlotte niet erg. Sven bekeek het tafereeltje en bemerkte de gemaaktheid, het onechte van zijn gast. Hij zag in plaats van een wonderboy, een gewone medestudent weliswaar met prachtige blauwe ogen, tegenover zich zitten. Sven bleef echter op zijn hoede maar wilde het spelletje nog even doorspelen. Als hij zich van de domme hield, moest Kasper wel voor de dag komen met de reden van zijn bezoek. Hij voelde dat de gozer, die op een avontuurtje uit was, de gelegenheid zocht om hem zo ver te krijgen dat hij voor de bijl ging. Voor dat laatste had Armand hem uitdrukkelijk gewaarschuwd. Uit verveling en balorigheid werden tussen de studenten onderling, soms de vreemdste weddenschappen afgesloten. Sven deed of hij niets in de gaten had. Het werd een ongemakkelijk gesprek waarin hij geen enkele moeite deed het gesprek gaande te houden. Hij liet hem zweten en wachtte net zo lang tot Kasper begreep, dat Sven hem vanaf het begin door had gehad en een spelletje met hem speelde. Hij was zelf het slachtoffer was geworden en had de weddenschap verloren. Hij kon zijn verlies nauwelijks verbergen en met ingehouden woede maakte hij met een smoesje een einde aan het gesprek en vertrok.

Sven zuchtte opgelucht en was blij dat het voorbij was. Dit had hij er goed vanaf gebracht. Het was nu een kwestie van volhouden, hard studeren en plezier maken binnen de grenzen van zijn afspraken met Thom, al had hij in zijn brief geschreven dat de gemaakte overeenkomst niet meer van toepassing was.

Hij besloot oom Harald te bellen om de tijd door te geven waarop hij JP verwachtte. Vrijwel meteen werd er aan de andere kant van de lijn de telefoon opgenomen.
“Met huize Dennehaghe, met JP, waarmee kan ik u van dienst zijn?”
“Dag JP, je spreekt met Sven, ik wilde graag weten hoe laat jij mij zaterdagmorgen komt halen?
“Zeg het maar, mij is het om het even Sven. Wil je soms met je oom overleggen?”
“Nee hoor JP, zeg jij maar wat je een prettige tijd vindt, ik kan op ieder uur van de morgen.
“Zullen we het dan houden op 10.00u?”
“Uitstekend, en houd je er dan rekening mee dat we onderweg lunchen? Ik heb graag dat je iets makkelijks aantrekt en niet in je uniform komt.”
“Oké, ik zal ervoor zorgen. Wil je je oom nog spreken?”
“Nee hoor, doe hem de hartelijke groeten en tot zaterdag.”

“Hij is wel veranderd, sinds hij daar studeert,” merkte JP verbaasd op.
“Merk jij dat ook?” zei de jonkheer verrast.
“Nu u het zegt, ik kan het geen naam geven maar hij klonk duidelijk anders dan ik gewend was. Hij zei tegen mij dat ik niet het chauffeursuniform hoefde aan te doen. Dat viel me meteen op. Hij wilde dat ik om 10.00 uur voor de deur zou staan , dan konden we onderweg nog ergens lunchen.”
“Dan had ik het goed gehoord”, zei de jonkheer, “het zou me niet verbazen als die opleiding zijn vruchten gaat afwerpen.”

De jonkheer hervatte het gesprek dat hij met JP had, toen de telefoon ging.
“Ik wilde het met jou ook nog hebben over Carl. Heb je nog met hem contact gehad?”
“Ja, Thom en ik zijn samen naar hem toe geweest. De confrontatie was best heftig. Maar het gesprek dat daarop volgde was rustig en heeft veel opgelost. We hebben hem duidelijk gemaakt dat wraak nemen het slechtste is dat hij kon doen. Uiteindelijk is hij voor onze argumenten gezwicht. Alles is uitgesproken en besproken. Zonder rancuneuze gevoelens zijn we uit elkaar gegaan.”
“Dat is fijn om te horen. Hopelijk kunnen we nu definitief het hoofdstuk Carl afsluiten, ofschoon je dat met hem nooit zeker weet. Bedankt voor de moeite die jullie hebben gedaan en denk erom dat je de gemaakte reiskosten declareert.

Sven zat na te denken over de ommekeer, die hem vandaag plotseling was overkomen toen Armand binnen kwam met een hoogrode kleur. Hij gedroeg zich erg uitbundig, trok Sven van zijn stoel en danste met hem een rondje door de kamer, ondertussen uitkraaiend: “Ik ben verliefd, ik ben verliefd, ik ben verliefd.......er leek geen eind aan te komen. Hij draaide maar rond met Sven in zijn armen, die van al het gedraai helemaal dol werd.
“Hou eens op,” riep hij wanhopig. Maar Armand, helemaal door het dolle heen, ging maar door. Sven kon zich niet meer staande houden en samen smakten ze op het bed van Armand. Uitgeput en hijgend lagen de twee naast elkaar achterover naar lucht te happen. Het duurde zeker wel een minuut voor ze weer in staat waren normaal te praten. Sven lag nog op zijn rug en Armand was op zijn buik gedraaid en lag naar Sven te kijken.
“Vooruit, komt er nog wat van? Vertel, op wie ben je verliefd?” Vragend keek Sven hem aan.
“Op het meisje in het hooi, en oh ze is zo mooi!” rijmde hij er achteraan.
Ongelovig keek Sven hem aan: “Op een meisje? Dat meen je niet! Jij en een meisje.....hoe heet ze?”
“Lotte, lieve Lotte,” antwoordde Armand en trok er een hemels gezicht bij.
“Toch niet het meisje waar je laatst over vertelde, die je op het schuurfeest hebt ontmoet en waar je mee in het hooi bent gedoken.”
Armand kreeg een kleur en zei: “Ik moet je iets bekennen, Sven, ik heb haar inderdaad toen voor het eerst ontmoet maar ben niet met haar in het hooi gedoken. Ik heb dat gezegd om het spannend te maken. We zijn wel de hele avond met elkaar opgetrokken. Nu heb ik ze weer ontmoet. We hadden voor vanavond hier in een kroeg afgesproken en ik ben helemaal verliefd. Je moet een volgende keer meegaan dan kun je kennis met haar maken.”
Sven ging rechtop zitten: “Maar ik dacht echt dat je voorkeur naar het mannelijk geslacht uitging.”
“Dat zou je wel willen, hè doerak,” reageerde Armand plagend.
“Kijk man, ik ben niet vies van een stoei partijtje met een lekkere kerel maar ik hou van vrouwen. En nu mijn bed af en opgehoepeld, ik moet opschieten want ik heb direct nog een afspraak met Lotte.”
“Hoezo?” Sven kon zijn nieuwsgierigheid bijna niet bedwingen.
“Ze is bij een vriendinnetje op bezoek en ik heb haar beloofd ze terug te brengen. Ik slaap vannacht thuis op Bourgonje je hebt het rijk alleen. Ga je gang, leef je uit er is niemand die je stoort.”
Toen Sven niet reageerde keek Armand hem onderzoekend aan: “Ben je niet blij dat ik er niet ben en je het rijk helemaal voor je alleen hebt. Bouw een feestje en laat je lekker gaan.”
“Ga jij nu maar, ik heb niet zo'n zin in een feestje.”
“Is er iets?”
“Nee hoor, maar laat ik je avond niet bederven, ik vertel het je nog wel een keer. Het wordt in ieder geval geen feest vanavond, ik blijf heerlijk alleen en vermaak me wel.
Een kwartiertje later vertrok Armand, een wolk aftershave om zich heen. Sven deed de deur achter hem op slot, pakte de afstandsbediening van de TV en zapte wat langs diverse zenders. Hij lachte in zichzelf toen hij aan zijn kamergenoot dacht. Wat fijn voor hem dat hij verliefd was en nog wel op een meisje. Toch vreemd dat je zowel van vrouwen als van mannen kon houden. Zou je niet altijd in je relatie verlangen naar de andere sekse? Nee, hij was blij dat hij alleen op mannen viel, dat maakte de keuze wat makkelijker. Hij dacht aan Thom. Hij zou er heel wat voor over hebben als die nu hier was. Ineens klaarde zijn gezicht op. Als hij nu eens een mail naar hem stuurde waarin hij hem vertelde wat hem overkomen was, hoe hij zich voelde, dat hij zich niet wilde neerleggen bij een einde van hun prille relatie, dat hij ervoor wilde vechten en echt veranderen.
Hij zette de TV uit, pakte zijn laptop en begon aan, de tot nog toe, moeilijkste mail uit zijn leven. Een half uur later klapte hij voldaan de klep naar beneden. Hij had het er warm van gekregen en dorst. Hij keek op zijn horloge en zag dat het kwart voor elf was. Met een koel glas witte wijn installeerde hij zich in de bank om naar RTL late Night te kijken, toen de telefoon ging. Hij strekte zijn arm, pakte zijn iPhone en keek wie er zo laat nog belde. Zijn hart sloeg een slag over.





Mei 2014 © Hans Bernard