BLAUW BLOED/ OVAA Hfdst.20

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Hans Bernard
Berichten: 378
Lid geworden op: zo 07 dec 2008, 01:13
Vul het getal in: 0
Locatie: Heemskerk

BLAUW BLOED/ OVAA Hfdst.20

Bericht door Hans Bernard » za 24 mei 2014, 06:35

BLAUW BLOED/OVAA



HOOFDSTUK 20


Sven voelde zich helemaal happy op de OVAA en had het buitengewoon naar zijn zin. De plagerijtjes behoorden tot het verleden. Hij raakte getraind in het incasseren van de grappen die men uithaalde en had gemerkt dat zo'n gedrag door de plaaggeesten op prijs werd gesteld. Er was besloten dat hij voorlopig genoeg op de proef was gesteld. Zijn ontgroeningsperiode was voorbij. Hij kon voortaan met een gerust hart zijn kamer verlaten. Ook de verstandhouding tussen Armand en hem was aanzienlijk verbeterd en hij voelde zich lekker. Alleen de thuissituatie bleef door zijn hoofd spoken. Hij miste de contacten met Thom. Na de brief was er niet meer met elkaar gechat. Hij had Thom nog wel gemaild dat hij zijn wens zou respecteren, dat hij hoopte nog een gesprek met hem te hebben naar aanleiding van de brief. Thom had uit de reactie op zijn brief opgemaakt dat Sven zich zonder meer had neergelegd bij de de beëindiging van hun relatie. Daar was hij erg ontdaan over. Uit niets had hij laten blijken dat hij er nog voor wilde vechten, iets waar Thom toch stiekem op gehoopt had. Eigenlijk had hij daarom zijn toevlucht genomen tot dit laatste middel. Hij had gehoopt dat Sven door de brief wakker geschud zou worden en zich niet zomaar gewonnen zou geven. Ook het gesprek met oom Harald tijdens het diner had hem geen hoop kunnen geven. Uit zijn verhalen over Sven was niet gebleken dat Sven geschrokken was van de brief, laat staan moeite wilde doen voor hun relatie. Een klein sprankje hoop bleef over. Het laatste gesprek dat hij met Sven zou hebben als die weer een weekend op Dennehaghe zou zijn. Had hij dan toch die brief beter niet kunnen schrijven?

Het gebeurde op een zaterdagmiddag dat Armand naar huis reed om het weekend daar door te brengen en Sven dus én zaterdag én zondag het rijk alleen had. Het leek een goed moment om hun kamer een goede beurt te geven. Hij koos voor de zondagmiddag om het klusje te klaren. De ramen stonden open, de zon brandde hoog aan de hemel en hij had alleen zijn boxershort aan, omdat kleding binnen de kortste keren doornat was van het transpireren. Toen hij goed en wel een uur bezig was, werd er op de kamerdeur geklopt. Sven, blij dat hij even kon stoppen, deed de deur open en zag Wolfgang staan. Die slikte bijna zijn kauwgum in bij het zien van sexy Sven in een niets verhullende boxer,. Hij stotterde iets over huiswerk en stapte ongevraagd de kamer in. Deze kans liet hij zich niet ontnemen.
“Sluit de deur maar, want anders denken ze nog iets.”
Sven keek hem verbaasd aan en zei: “Wat moeten ze denken?”
“Dat wij een nummertje gaan maken.”
“Gaan we dat dan doen?” kaatste Sven de vraag terug.
Wolfgang aarzelde een moment en zei dan: “Als het aan mij ligt wel.”
Er ontstond een rare situatie. Het over en weer vraag- en antwoordspel werd steeds brutaler en geiler. Het hitste de beide kerels op. Wolfgang had zich ondertussen ook uitgekleed, op zijn slip na. Zijn geslacht paste nauwelijks in het kleine broekje. Sven kon zijn ogen er niet vanaf houden. Hijzelf stond bol van de spanning. De hele ambiance ademde een sensuele sfeer. Sven kon haast geen weerstand bieden aan de verleiding. Een moment schoot de gedachte aan Thom door zijn hoofd. Hij wilde flink zijn maar zijn verlangen was sterker. Hij hield het niet meer. Nog even en hij vergreep zich aan Wolfgang, die er aantrekkelijk uit zag. Hij voelt zijn geslacht opspelen. Schijnbaar nonchalant haalde hij hem te voorschijn, bewoog hem langzaam op en neer.
“Laat mij dat doen?” smeekte Wolgang en knielde voor Sven neer. Die liet dat zich maar al te graag welgevallen. Zij speelden met elkaar en niets wees op genegenheid. Het was louter lust en bevrediging. Toen ze allebei aan hun trekken waren gekomen, verliet Wolfgang de kamer. Hij had gekregen wat hij wilde, maar op nog een keer zo'n avontuurtje hoefde hij niet te rekenen. Sven wist na deze middag dat dit niet was wat hij wilde: seks alleen om de seks. Zelfs niet met iemand die hij aardig vond. Hij hoopte maar dat Wolfgang geen verkeerde conclusies zou trekken uit wat er zojuist gebeurd was.


“Hoi kerel, alles goed met je?”
Armand klonk opgewekt toen hij tegen het eind van zondagmiddag binnen stapte.
“Ik heb een zalig weekend gehad en jullie hier geen ogenblik gemist. Nou ja, jou misschien een beetje.”
Hij deed zijn leren weekendtas open en haalde er een fles wijn uit.
“Met de complimenten van mijn ouwe heer. O ja, ik moest je de groeten doen en vragen of je een keertje mee kwam. Hij wilde wel eens kennis met je maken, met de kamergenoot van zijn zoon. Maar daar zul je wel geen zin in hebben, neem ik aan, aangezien er een zekere Carl Batenburg pa's persoonlijke bediende is.”
Sven keek verbaasd bij het horen van die naam en vroeg Armand:
“Is Carl dan toch werkelijk bij jullie in dienst, werkt hij op Bourgonje?”
“Dat wist je toch?” zei Armand fijntjes.
“Ja, iemand heeft me dat terloops in de gang meegedeeld maar ik geloofde dat niet.”
“Carl wist verdomd goed dat jij hier zat en mijn kamergenoot was. Hij vroeg zelfs of we al samen in bed waren gedoken.”
Armand genoot stiekem van de verwarring op het gezicht van Sven. Hij vertelde er niet bij dat hij zelf onthutst was geweest toen hij zaterdag op Bourgonje kwam en daar Carl ontmoette, die hem meteen de hele geschiedenis op Dennehaghe uit de doeken deed.
Sven, die geen zin had verder nog over Carl te praten, zei: “Heb je een lekker weekend gehad?”
“Mmmm,” mompelde Armand en begon zich uit te kleden om een douche te nemen.
“Ik heb een leuke meid ontmoet zaterdagavond, bij een schuurfeest en ben lekker met haar in het hooi gedoken. Als ik er aan terug denk krijg ik weer zin in een nummertje. Het is maar goed dat hier geen hooi is, want ik zou met jou ook aardig uit de voeten kunnen.”
Bij die laatste woorden trok hij zijn slip uit en zag Sven aan de rechtopstaande pik dat Armand niet bepaald zomaar iets zei.
“Gedraag je, ik ben geen meid en er is inderdaad geen hooi en dat ik er zo bij loop, komt omdat ik onze kamer heb schoon gemaakt.”
“Doe je dat altijd in je boxer?”
“Nee, behalve als het zo warm is als vandaag. Ik transpireer nogal snel en dan ben ik binnen de kortste keren drijfnat, vandaar.”
Sven voelde zich steeds mee opgelaten. Het zien van Armands lekkere lijf met die rechtopstaande pik liet hem bepaald niet onberoerd. Hij voelde zijn eigen pik alsmaar harder worden, iets wat Armand ook niet kon ontgaan. Hoe kwam het toch dat hij zo in trek was bij de diverse medestudenten?
Hij besloot een eind te maken aan de hitsige sfeer en zei:
“Kom Armand, ik wil de kamer afmaken, ga je opfrissen en kleed je aan maar zorg dat je uit de kamer bent. Als je nog gaat douchen, hoef je het niet netjes achter te laten want dat doe ik dan wel.”
Zijn kordate optreden had effect. Armand verdween in de badkamer en Sven kon ongestoord zijn schoonmaakwerk afmaken. Alles zag er piekfijn uit. Als Armand zou opschieten dan kon hij ook onder de douche. Hij trok zijn boxershort uit en riep:
“Hé slome, duurt het nog lang?”
“Nee hoor, ik ben al klaar, je kunt er bij.”
Sven pakte zijn toiletspullen en een schone handdoek en stapte de badkamer in. Armand stond voor de spiegel zijn haren nog te kammen en Sven zag wel dat hij via de spiegel naar hem keek.
“Wegwezen maat.”
Zijn kamergenoot grijnsde en verdween. Voor hij de deur achter zich dicht deed riep hij nog gauw:
“Mijn tijd komt nog wel, misschien ben ik minder bi dan ik dacht.”

Toen hij de badkamer uitkwam, was Armand verdwenen. Het was nog wel wat vroeg om zich te kleden voor het diner. Hij had alle tijd en besloot zolang een sportbroekje aan te trekken en nog wat dingen af te handelen, die waren blijven liggen. Allereerst maar oom Harald verwittigen dat hij komend weekend naar huis wilde komen. Dat kon hij niet via een mail doen want zijn oom weigerde nog steeds van moderne communicatiemiddelen gebruik te maken. Hij had zelfs van hem een prachtige vulpen gekregen om te schrijven. Aan zijn bureau zittend schreef hij eerst een briefje aan oom Harald. Hij was nu al drie weekenden niet op Dennehaghe geweest en hij kon het niet maken komend weekend niet thuis te verschijnen. In de brief schreef hij dat hij graag aanstaande zaterdag naar huis kwam en vroeg hij meteen of het mogelijk was dat JeanPaul hem kwam halen. Hij was nu enkele maanden op de OVAA en het werd tijd dat hij schoon schip maakte, ook met JP. Het leek hem een uitstekende gelegenheid dat te doen tijdens de terugreis naar huis. Nadat hij zijn post voor oom Harald voorzien had van een postzegel met de beeltenis van de nieuwe koning, maakte hij een e-mail voor Thom. Nog voor hij ging dineren had hij al een antwoord terug. Thom wilde wel aan zijn uitnodiging gehoor geven, had alle tijd komend weekend en hoorde wel wanneer het uitkwam dat hij op Dennehaghe verscheen.
Woensdagmiddag kreeg Sven een brief, door oom Harald eigenhandig geschreven met de mededeling dat hij zich erg verheugde op zijn komst naar Dennehaghe en dat JP hem kwam halen. Hij moest maar even laten weten hoe laat JP op de OVAA moest zijn.

Het was niet druk bij het diner. Er waren zelfs zoveel studenten weg dat er slechts één zaal gebruikt werd. Terwijl ze zaten te wachten op de eerste gang, nam Sven de gelegenheid om eens rustig rond te kijken naar de studenten van de andere eetzaal die nu bij hen kwamen eten. Zijn oog viel op een slanke jongen die, zo te zien, in de groep van Armand hoorde. De knul zat rustig te wachten, nam zo af en toe een slokje van het aperitief dat voor hem stond maar nam geen deel aan het gesprek in zijn groep. Dat die knaap hem niet eerder opgevallen was. Sven kon zijn ogen niet van hem afhouden. Hij kon niet zeggen waarom de knul zo'n aantrekkingskracht op hem uitoefende. Snel wendde hij zijn blik af toen de jongen plotsklaps zijn kant uit keek. Tijdens het diner zochten zijn ogen telkens weer de groep van Armand en bleven dan steken bij de knappe jongen. Hij hoopte dat Armand na het eten even naar hun kamer ging, zoals hij gewoonlijk deed, dan kon hij hem vragen wie die knul was. Maar waar was zijn kamergenoot? Pas nu drong het tot hem door dat Armand niet aan het diner verschenen was. Tijd om zich daar druk over te maken had hij niet want de eetzaal begon leeg te lopen en Sven had al gezien dat de jongen langs hun tafel moest om de uitgang te bereiken. Angstvallig hield hij de groep in de gaten om dat moment niet te missen. Hij kreeg het warm toen hij zag dat de jongen zijn stoel achteruit schoof en op stond. Sven probeerde hem van waar hij zat, zo onopvallend mogelijk te bekijken en kreeg het steeds warmer naarmate de groep dichterbij kwam. Slechts op enkele passen van hem vandaan zou hij passeren. Ademloos keek Sven toe hoe de jongen dichterbij kwam. Nog enkele passen en hij zou hem kunnen aanraken. Dan draaide de jongen ineens zijn hoofd en keek hem recht aan. Zijn blauwe ogen boorden zich in de ogen van Sven en hielden zijn blik seconden lang gevangen. Verbeelde Sven het zich of knipoogde hij naar hem. Hij voelde zich rood worden en sloeg snel zijn ogen neer. Hij gloeide helemaal. Zijn ogen waren de mooiste ogen, die hij ooit had gezien. Helder azuurblauwe ogen. Hij voelde een duw tegen zijn schouder.
“Hé dromer, zou je niet eens opstaan, dan kunnen wij er ook door.”
Sven schrok op en schoof zijn stoel achteruit. Als in trance kwam hij omhoog. Opnieuw een duwtje.
“Waar zit jij met je gedachten? Word eens wakker, kijk uit, direct loop je tegen een stoel.”
Het leek Sven of er van heel ver tegen hem gesproken werd. Nu voelde hij dat iemand hem stevig vast pakte en hem zachtjes door elkaar schudde. Langzaam kwam hij weer bij zijn positieven. Voor hem stond een bezorgde Wolfgang.
“Gaat het een beetje?”


mei 2014 © Hans Bernard

Gesloten