De Danser hfdst. 5

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
dkz09
Berichten: 143
Lid geworden op: ma 29 mar 2010, 17:56

De Danser hfdst. 5

Bericht door dkz09 » zo 13 apr 2014, 14:34

“Goedemorgen schat, heb je lekker geslapen?”, vraagt Sander, terwijl hij de wekker uitzet.
“Morgen is niet zo erg als vandaag,” lacht Rick, die normaal met veel moeite wakker wordt.
“Wat zijn we op de vroege ochtend lollig … Nou, hup, opstaan, want anders leren die kinderen niks,” commandeert Sander.
“Het is toch zondag?”, probeert Rick.
“Heel leuk geprobeerd, het is echt maandagochtend … Weer een nieuwe week om les te geven … En ik wil het bed verschonen.”
“Nou, wat ben je weer aardig op de maandagochtend,” lacht Rick.
“Meesters willen toch niet, dat leerlingen te laat komen?”
“Ja, dat is niet fijn als je wordt onderbroken door iemand die de klas binnen komt … terwijl je bezig ben met de uitleg,” antwoordt Rick, die inmiddels op de rand van zijn bed zit.
“Is het dan niet handig om op te schieten … Want het is bijna half acht,” klokt Sander, die al bezig is met het bed af te halen.
“Nou schat, ik hou ook van jou,” kust Rick als hij langs Sander loopt.
“Ik ook van jou.”

Tegen een uur of tien is het bed verschoond en de slaapkamer afgestoft en gestofzuigd. Net als de woonkamer, keuken en badkamer. Sander besluit ook om de vloer beneden te dweilen en daarna even naar het buurtcentrum te gaan om wat danschoreografie uit te werken en de lessen van morgen voor te bereiden.
Een klein uurtje later stapt hij de dansruimte binnen van het buurtcentrum en legt zijn spullen neer, waarna hij voor de enorme spiegelwand gaat staan. Hij kijkt naar zichzelf in de spiegel en is ook vandaag tevreden op zijn spiegelbeeld. Met een druk op de knop klinkt muziek. Dan haalt hij diep adem en begint te dansen. Hij gaat zo op in het dansen, dat hij helemaal vergeet, dat hij lessen aan het voorbereiden is. Maar ook niet doorheeft, dat iemand de dansruimte binnen is gekomen.
“Hoi Sander,” klinkt het door de ruimte.
“Uhm,” zegt Sander die weer terug op de wereld is en zich om draait en schrikt.
“Hoi.”
“Ga weg,” zegt Sander.
“Ik weet dat ik niet altijd aardig en goed ben geweest.”
“Donder op, ik heb jou niks meer te zeggen,” zegt Sander kwaad.
“Laat het mij uitleggen,” klinkt het wanhopig.
“Daar heb je tijd zat voor gehad,” snauwt Sander terug.
“Ik heb er spijt van … dat ik het niet eerder heb gedaan.”
“Heel fijn … Als je nu niet weg gaat, bel ik de politie!”, roept Sander en loopt richting zijn tas.
“Ik begrijp het al … Hier staat mijn telefoonnummer op … Kan je mij bellen, als je dat wilt.”

Sander pakt met tegenzin het kaartje aan. De vrouw draait zich dan om en loopt de ruimte uit. Bij de deur draait zij zich om en kijkt nog eens naar Sander, maar ziet via de spiegelwand dat Sander zich heeft omgedraaid en zijn ogen dicht heeft. Sander hoort geen weglopende voetstappen en beseft dat de vrouw er nog is. Met gesloten ogen commandeert hij nu: “Ga weg en laat mij met rust!”
De vrouw doet wat geëist wordt en verlaat het gebouw. Sander staat nog een tijdje zo. Dan zet hij de muziek uit, pakt zijn spullen en verlaat het buurtcentrum. Voor hij op zijn fiets stapt, kijkt hij om zich heen. Maar de vrouw van daarnet is in geen velden of wegen te bekennen. Met een rotgang trapt hij naar huis. Bij een kruispunt gaat het nog maar net goed. Sander let nergens op. Hij wil alleen maar zo snel mogelijk thuis zijn, waar niemand hem kan storen en waar hij niet ineens met iemand oog in oog staat, die hij niet meer wil zien. Thuis aangekomen gooit hij zijn fiets in de schuur. Dan opent hij de voordeur. Als hij binnen is, doet hij gelijk de deur op slot. Waarna hij naar boven rent en zich op bed laat vallen. Hij trapt zijn schoenen uit en verbergt zijn hoofd onder zijn kussen.

Een paar straten verder op in het gezellige meidenhuis is het een drukte van jewelste. Anne en Christien hebben een schoonmaakwoede, terwijl Nienke meer en meer een puinhoop creëert.
“Nienke, wij zijn bezig met opruimen en schoonmaken … Maar jij maakt er alleen maar een grotere rotzooi van!”, roept Christien.
“Ik zoek mijn mp3 speler,” roept Nienke wanhopig, terwijl ze een stapel tijdschriften doorspit.
“Misschien een idee, als je nou helpt met opruimen en schoonmaken … Dan kom je hem van zelf weer tegen,” stelt Anne voor.
“Uhm, ja dat is wel een idee,” zucht Nienke en begint met de tijdschriften weer netjes op een stapel te leggen.

Anne en Christien gaan ook weer verder met opruimen en schoonmaken. Na een paar uurtjes bikkelen is het hele huis weer schoon en fris. De meiden zijn hier blij om. Vooral Nienke, want ze heeft tijdens het schoonmaken van haar slaapkamer haar mp3 speler gevonden. De speler lag onder een kleine berg van vuile was. De meiden zitten onderuit gezakt op de bank en genieten van hun welverdiende rust en mok hete thee. Alleen de wasmachine staat te tollen als een gek. Dan wordt de rust verstoord door de telefoon van Anne. Met een geïrriteerde blik neemt ze op.
“Met Anne met wie spreek ik?”
“Ja, met oma, vergeet niet dat morgenmiddag de dansles is,” herinnert haar oma aan de volgende dag.
“Oma daar hoeft u niet voor te bellen … Dat weet ik en we hadden bij u thuis afgesproken,” blijft Anne zo vriendelijk als ze kan.
“Om één uur ’s middags … Want dan eten we samen eerst nog een broodje,” geeft oma door.
“Ja, is goed dan ben ik om één uur bij u.”
“Nou dan zie ik je morgen om één uur, dag.”
“Tot morgen,” zegt Anne en hangt met een zucht op.
“Waarom is mijn oma nou zo?”, vraagt Anne hard op.
“Geen idee waarom jouw oma zo is,” zegt Christien onschuldig.
“Misschien omdat ze nu zo eenmaal is,” antwoord Nienke.
“Dank je wel Nienke … Dat helpt echt … Ik snap niet hoe mijn moeder een dochter van haar is … Ach misschien lijkt mijn moeder wel meer op haar vader,” zegt Anne.
“Dat zou best kunnen dat jouw moeder op je opa lijkt,” zegt Nienke.
“Ik weet het wel honderd procent zeker dat jouw moeder qua karakter op jouw opa lijkt … En qua uiterlijk op je oma,” zegt Christien geruststellend.
“Ach jullie hebben ook gelijk,” zucht Anne van opluchting.
“Maar is één uur niet erg vroeg?”, vraagt Nienke.
“Ze wilt dat ik een broodje vooraf kom eten,” zucht Anne.
“En na de dansles gaan jullie uit eten om de trouwplannen te bespreken,” lacht Christien.
“Mag ik even bedanken … Ken die hele Sander niet … En wie zegt het dat mijn type is?”, zegt Anne.
“Nou, volgens je oma is hij helemaal jouw type … Zij hoort de kerkklokken al luiden,” lacht Nienke.
“Anne, wij zijn dan toch wel de bruidsmeisjes, hè?”, vraagt Christien lachend.
“Mag ik dan jouw kamer? … Want jullie gaan dan toch samen wonen,” lacht Nienke.
“Wie heeft het hier over trouwen en samenwonen … Even een flashback … Die Sander is de dansleraar van mijn oma … De kans is groot dat die Sander homo is … Dus voorlopig ga ik nog niet samenwonen met een jongen of trouwen,” roept Anne.
“We mogen je toch wel een beetje plagen,” lachen de vriendinnen het uit.
“Ach jullie krijg ik nog wel,” lacht Anne.

Als de schooldag er op zit. Pakt Rick zijn telefoon en belt Sander. Maar aan de andere kant van de lijn is er geen reactie. Rick probeert het nog een paar keer. Maar krijg telkens te horen; ‘Op dit moment is er niemand bereikbaar.’
Met een zucht pakt Rick zijn spullen en besluit langs het buurtcentrum te gaan. Misschien is Sander daar en is hij zo bezig met dansen, dat hij zijn telefoon niet hoort. Als Rick even later bij het buurtcentrum aankomt, gaat hij op zoek naar Sander. Maar in de dansruimte is zijn vriend niet. Ook niet in de bar. Dan komt hij de beheerder tegen en vraagt aan hem of hij Sander gezien heeft.
“Hij was er wel vandaag ... Maar hij is ineens weggegaan,” vertelt de beheerder, wat hij weet.
“Waarvoor zou hij ineens weggaan?”, vraagt Rick zich af.
“Hij leek op de vlucht te zijn voor iemand … Ik zag hem vertrekken en hij keek verward en bang om zich heen,” antwoordt de beheerder.
“Vind het maar raar,” zegt Rick.
“Misschien heeft het iets te maken met het bezoek, dat hij had in de dansruimte,” zegt de beheerder.
“Weet u ook toevallig wie dat was?”, vraagt Rick nieuwsgierig.
“Nee, alleen dat Sander heeft staan schreeuwen dat diegene weg moest gaan en hem met rust moest laten,” verteld de beheerder.
“Heeft u diegene gezien?”, vraagt Rick.
“Nee ik niet en Astrid ook niet, die was op dat moment de wc’s aan het schoonmaken,” antwoord de beheerder.
“Oké dan ga ik naar huis misschien is hij daar … Mocht u hem zien zeg, dan dat hij naar huis komt … Of bel mij,” zegt Rick.
“Is goed … Laat wat weten als hij gewoon thuis is … Anders blijf ik hier misschien voor niks wachten,” zegt de beheerder.
“Komt goed,” zegt Rick en loopt hij het gebouw uit.

Als hij even voor hun huis staat, ziet hij de fiets van Sander niet. Als hij de schuur opent, ziet hij de fiets van Sander liggen.
‘Het is niks voor Sander om zijn fiets in de schuur te gooien … Maar hij is dus thuis.’, denkt Rick opgelucht en zet de fiets van Sander rechtop, dan bergt hij zijn eigen fiets ook op. Als hij even later in de gang staat ziet hij de schoenen van Sander niet. Maar toch zegt Rick zijn gevoel dat Sander thuis.
“Sander, waar ben je!”, roept Rick. Maar er komt geen reactie. Rick kijkt in de woonkamer en de keuken maar geen Sander. Dan gaat Rick naar boven. Daar loopt hij in één rechte lijn naar hun slaapkamer, waar hij Sander liggend op bed aantreft met zijn hoofd onder een kussen. Rick gaat voorzichtig op het randje van het bed zitten en legt zijn hand op de rug van Sander, die hiervan schrikt.
“Ik ben het … Wees maar gerust … Je bent veilig … Vertel mijn wat ze wilde?”, vraagt Rick. Daarop komt Sander onder het kussen vandaan en draait zich om. Bij het zien van Rick slaat hij zijn armen om Rick heen en drukt zich stevig vast aan zijn vriend, die op zijn beurt het zelfde doet. En zachtjes over zijn rug streelt. Waarop Sander opnieuw begint te huilen.
“Wat er ook is gebeurd … Ik ben er nu alles komt goed … Ik bescherm je,” fluistert Rick zachtjes.
©Geoff(dkz09), 2015

*Wees wie je bent en wees daar trost op*

Gesloten