BLAUW BLOED Hfdst. 11

[Hans Bernard]

Hoofdstuk 11


Het was bijna half elf en de auto kon elk moment op de oprijlaan verschijnen. Wie goed keek, zag achter alle ramen van Dennehaghe priemende oogjes, die vol verwachting stonden te wachten op het moment dat JP uit de auto zou stappen. Op het bordes stonden jonkheer de Wijckerslooth de Weerdestijn met zijn neef om de nieuwe bediende een warm welkom te heten. De jonkheer keek opgewekt in het rond en genoot van het prachtige aanzicht van de diverse borders. Jongeheer Sven daarentegen, stond er weinig geïnteresseerd bij en straalde niet bepaald een 'wees hartelijk welkom' uit. Als je er als buitenstaander bij aanwezig zou zijn geweest, had je het wellicht ook allemaal wat overdone gevonden. Het was in de afgelopen twee dagen van lieverlee zo gegroeid. Met een stevige druk op de claxon draaide de hybride dienstwagen de laatste bocht van de oprijlaan door. Als iedereen doodstil zou zijn geweest had je gegarandeerd de verhoogde hartslag van het personeel kunnen horen. De auto gleed tot aan de trappen, die naar het bordes leidden en stopte geluidloos. De chauffeur stapte uit, liep om te auto heen en hield de deur voor zijn passagier open. Je kon een spel horen vallen. Men zag met ingehouden adem, eerst het linkerbeen, dan het rechter naar buiten komen waarna ook JP, die zich in heel zijn lengte uitstrekte en in volle glorie rechtop stond en toen hij de jonkheer in het oog kreeg, onmiddellijk de trap opliep en het welkomstcomité hartelijk de hand schudde. Sven, die na een duidelijke hint van oom Harald zich hersteld had en vriendelijk om zich heen keek, boog zich naar hem toe, fluisterde iets in zijn oor en de nieuwe bediende draaide zich om en wuifde naar alle kijkers achter de ramen. Her personeel wist niet hoe snel zij achter de gordijnen moesten verdwijnen. Dat was nou echt iets van Sven om hen zo voor schut te zetten.
Intussen had de chauffeur al wat bagage naar boven gebracht en nodigde oom Harald JP uit voor een kopje koffie. Terwijl die twee heel geanimeerd naar de bibliotheek liepen, slenterde Sven achter ze aan. Hij stond op het punt oom Harald verlof te vragen om naar zijn eigen kamer te gaan toen hij, door de open deur van de bibliotheek een wel heel bekend gezicht zag. Thom keek hem stralend aan. Sven geheel verrast kon haast niet wachten en had zich het liefst tussen oom Harald en JP door gewrongen om bij Thom te komen. Hoe kon dat nu, dat hij hier was. Hij had toch op school moeten zitten. Hij keek naar zijn oom en zag diens lachende gezicht. Hij kreeg een knipoog en een seintje om Thom aan JP voor te stellen. Ineens liep er een heel andere Sven rond. Zijn middag kon niet meer stuk. Oom Harald, die uiteraard voor deze verrassing gezorgd had, was van binnen wel teleurgesteld dat Sven zich zo onvolwassen had opgesteld. Dit muisje zou zeker nog een staartje krijgen.
Er werd geklopt op de bibliotheekdeur. Daar stapten Eleonoor en Eloise binnen met een serveerboy vol heerlijkheden. Ze hadden zich uitstekend voorbereid en met vaste hand serveerden zij drank naar keuze vergezeld van overheerlijk gebak. Sven en Thom zaten stiekem te genieten van de steelse blikken die de beide dames ongemerkt wierpen op hun knappe nieuwe collega. JP was zich nergens van bewust en was in een aangenaam gesprek gewikkeld met zijn nieuwe werkgever, de jonkheer. Sven en Thom hadden nauwelijks oog voor de anderen. Maar een uiterlijk zoals JP bezat was van een dermate klassieke schoonheid dat men onwillekeurig toch naar hem keek. 'Hij is wel erg knap' dacht Thom en keek nog eens stiekem naar JP. Het toeval wilde dat JP op het zelfde ogenblik naar de twee jongens keek, naar aanleiding van een opmerking van de jonkheer. Voor hij er erg in had zond hij een spontaan knipoogje richting Thom. Die kreeg een kleur en wist niet hoe gauw hij voor zich moest kijken. Te laat echter want Sven had het al gezien en zijn gezicht betrok. Begon het geflikflooi nu al? JP was amper goed en wel binnen en zat nu reeds te flirten met zijn vriendje. Het was goed dat Thom in de gaten had dat Sven zich erg boos maakte over een onschuldig knipoogje. Hij legde onopvallend zijn hand op Svens arm en weerhield hem aldus van een domme reactie: opstaan en weglopen. Ook oom Harald was het incident niet ontgaan. En voor de tweede keer in korte tijd noteerde hij in zijn geheugen de kleine misstap om er later met zijn neefje over te kunnen praten. Op dit vervelend voorvalletje na was het een plezierige kennismaking met JeanPaul en werd er na de koffie een rondgang door het huis gemaakt om met het gehele personeel kennis te maken. De persoonlijke bediende van de jonkheer was per definitie de verantwoordelijke voor het hele personeel. Het was ook wel enigszins afhankelijk van de betreffende persoon maar door de bank genomen was hij toch de leidinggevende. De jonkheer twijfelde er geen moment aan dat JP niet de juiste man op de juiste plaats was. Hij zou er mogelijk niet zo vast van overtuigd zijn geweest als hij geweten had dat diezelfde JP, gisteren een lang gesprek had gevoerd met Carl Batenburg.

Sven had meteen nog een pittig gesprek met oom Harald. Die liet er geen gras over groeien en nam hem een ogenblik apart in zijn werkkamer. De les die hij zijn neef meegaf, kwam erop neer dat, ongeacht je eigen humeur je daar niets van aan de omgeving mocht laten blijken. Bovendien dat een bepaalde status soms iets van je verwachtte waar je nu net geen zin in had. Voor de buitenwacht gedroeg je je alsof je juist graag deed wat van je verwacht werd. Ook de ontvangst van JP, zin of geen zin, vroeg een bepaalde houding van je en met een onschuldige knipoog van JP naar Thom moest je volwassen omgaan en er niet meteen het ergste achter zoeken. Sven had het aangehoord en zijn excuses gemaakt. Daarmee was de kous af en werd er ook niet meer over gepraat.

JeanPaul pakte uit en richtte zijn kamer in. Hij had een goed gevoel over de kennismaking en was meteen aan de slag gegaan. Trots had Leonoor hem meegetroond naar haar kleine kantoortje en samen hadden ze de week doorgenomen. JP had goed door dat de meiden om de beurt binnen kwamen vallen om hem te kunnen zien. Hij wist ook dat zoiets binnen een week verleden tijd was. Soms verfoeide hij zijn knappe uiterlijk.

Thom en Sven waren na de plichtplegingen rond de komst van JP naar boven, naar de kamer van Sven gegaan. Daar werd eerst de begroeting nog eens dunnetjes overgedaan. Als het aan Sven gelegen had waren ze het bed ingedoken maar het was verstandiger om dat maar niet te doen want oom Harald had bij het weggaan gezegd dat hij nu als eerste de opleiding van Sven ging bellen voor een afspraak. Dat betekende, of ze werden zo dadelijk naar de werkkamer van oom Harald ontboden, of hij kwam zelf vertellen wat het telefoontje opgeleverd had. Het laatste gebeurde, hij verscheen zelf en verzocht de beide jongens bij hem in de zithoek van Svens kamer te komen zitten.
Sven keek hem verwachtingsvol aan maar zijn oom had eerst nog een appeltje met hem te schillen.
“Lieve vriend, ik wil nog even terugkomen op de ontvangst van JP daarnet. Omdat het ook van belang is dat Thom leert wat de beleefdheidsregels voorschrijven wil ik nu in zijn bijzijn daar met je over praten. Je zult nog vaak in je leven dingen moeten doen, waar je niet meteen zo'n zin in hebt. Het is dan belangrijk dat je dat niet laat merken. Zeker niet als het een wat plechtiger gebeuren is. Je begrijpt wel waar ik op doel. Echter ook onverwachte zaken mogen bij zo'n gelegenheid je niet verleiden je misnoegen te laten blijken.
Evenmin als JP een knipoog gaf aan Thom, waar ik hem ook meteen op heb gewezen, had jij mogen laten blijken dat je dat onplezierig vond.”
Thom zat in opperste verbazing naar oom Harald te luisteren. Die man moest wel helderziende zijn. Alles wat er gebeurde werd door hem opgemerkt. Hij zou dus goed op zijn tellen moeten passen.
De jonkheer liet het hierbij, zoals gewoonlijk. Hij was niet iemand die eindeloos bleef zeuren over iets dat hem niet aanstond. Nee, hij haalde aan wat hem was opgevallen en nam aan dat dat voldoende was om herhaling te voorkomen.
“Wel,” zei hij op opgewekte toon, “ik heb jouw opleiding aan de telefoon gehad en een afspraak voor een kennismakingsbezoek geregeld. Ik heb met ze afgesproken dat wij a.s. maandag samen om 10 uur 's morgens daar zullen zijn”.
Hij zag het teleurgestelde gezicht van Thom. “Had je erop gerekend om mee te mogen?”
Thom knikte bedeesd.
“Dat kan ik me wel voorstellen maar je moet begrijpen dat het wat moeilijk wordt om jouw aanwezigheid te verklaren. Ik weet wel een oplossing. Ga mee maar vermaak jezelf gedurende ons bezoek aan de opleiding.
Ik zal JP vragen om ons te rijden dan kunnen jullie samen wel iets gezelligs doen”.
Hij keek met opzet geen van de beide jongens aan maar voelde goed dat zijn vooropgezet plan als een bom insloeg. Hij verwachtte geen protest na zijn opmerking aan het begin van dit gesprek. Dit werd voor beiden een mooie test. Toen Thom liet merken dat hij eigenlijk gerekend had om mee te mogen was dit idee plots opgekomen bij de jonkheer. Nu maar afwachten wat het zou brengen.
De jonkheer hief langzaam zijn hoofd en keek naar de ravage die hij had aangericht. Zowel Sven als Thom keken niet bepaald opgewekt.
Oom Harald stond op, zeggende dat hij nog meer te doen had en verliet de kamer. Voor hij de deur helemaal gesloten had ving hij nog juist de reactie van Sven op: “Ik wil niet dat je meegaat”.