De Danser hfdst. 4

[dkz09]

“Zo, dat is de laatste boodschappentas,” lacht Rick vrolijk.
“Wat een geld voor nog geen twee boodschappentassen vol,” moppert Sander.
“Dacht bij dat bedrag aan zes boodschappentassen vol,” lacht Rick.
“Dat dacht ik ook al … maar helaas zijn de boodschappen duur … en dan zijn wij maar nog met zijn tweeën,” zucht Sander.
“Je hebt gelijk … Ach, ooit word het wel beter,” probeert Rick optimistisch te blijven.
“Wanneer Pasen en Pinksteren op één dag vallen,” lacht Sander, terwijl hij de laatste boodschappen in de koelkast legt.
“Ach, achter de wolken schijnt de zon toch?”, vraagt Rick.
“Denk het niet … zover ik kan zien … denk eerder regen,” antwoord Sander lollig.
“Je weet wat ik bedoel … en als ik jou was, zou ik eens wat haast gaan maken … Anders staan die twintig dansende kinderen te wachten op je,” deelt Rick op een schoolmeesterachtige manier zijn gedachten.
“Oe lala, gaan we hier de meester uithangen? … Zo ja, mag ik dan de vervelende leerling zijn?”, vraagt Sander nog net zo vrolijk, terwijl hij zijn tas pakt.
“Je bent al sowieso vervelend en zelfs iemand die niet wil luisteren,” antwoord Rick.
“Nou, dan ik ga ik maar … Wat ga jij eigenlijk doen?”, vraagt Sander.
“Dacht er aan om mijn minnaar uit te nodigen … maar helaas heb ik al een date … zoals gewoonlijk met het nakijkwerk … dit keer met zo'n dertig schriften taal … en nog eens dertig schriften rekenen,” zegt Rick teleurgesteld kijkend naar de plastic tast op de eetkamer stoel.
“Ach volgende keer beter … En wie is je minnaar dan?”, vraagt Sander nieuwsgierig.
“Uhm, Tijn,” antwoordt Rick lachend.
“Dat kan niet schat … Hij is al mijn minnaar! … En daarbij kennen jullie elkaar niet,” lacht Sander.
“Ik wil je niet laten schrikken … maar je hebt nog maar een halfuurtje,” waarschuwt Rick, terwijl hij naar de klok kijkt.
“Nou, dan ben ik er vandoor,” zegt Sander en geeft Rick nog een kus en rent de deur uit.
“Pas goed op je zelf,” roept Rick hem nog na en sluit daarna de deur.

“Wat zou ik toch zonder die gek moeten?”, vraagt Rick zich hardop af, terwijl hij de schriften op de eettafel legt.

‘Kan het mij niet voorstellen … Hij laat mij altijd lachen … Hij is een dansgek … Maar ik ben weer een sportgek … Hij gaat zo helemaal op in het dansen … Dat vind ik zo leuk aan hem … Dat dansen is hem echt alles … Als het hem ooit lukt om bij een wereldwijde dansgezelschap te dansen … Dan zeg ik mijn baan op en ga met hem mee … Want zonder die gek kan ik niet meer … Hij is mijn alles … Mijn dansfreak … Mijn hartendief … Mijn gekke dansende vriend.’, mijmert Rick, terwijl hij de schriften nakijkt.

“Dat was schrift vijf van de zestig in totaal,” zegt Rick hard op tegen zichzelf.

‘Waarom was ik het onderwijs ook al weer in gegaan? O, ja om kinderen les te geven … Vooral omdat kinderen zo uniek zijn … Zo veel fantasie hebben … En alles willen weten … O, man, wat zou ik toch graag een eigen kind willen … Ach wie weet ooit … Eerst maar zorgen dat Sander zich eens gaat gedragen … Ach nu ik mij bedenk … Dan heb ik al een kind … Hij is een jaar ouder … Maar gedraagt zich soms als een kind van vier jaar.’, lacht Rick over zijn eigen gedachten, ‘Maar alle gekkigheid op een rij … Een kindje zit er misschien wel in … Ik heb het er al vaak over gehad met Sander … We willen allebei graag een kind … Daarom vinden we het les geven aan kinderen zo leuk … Maar een kind krijgen is niet zo gemakkelijk als je homo bent … Geen van de twee kan de zwangerschap dragen … Ach binnenkort gaan we eens informeren wat voor ons mogelijk is … Maar eerst wil Sander die show in de schouwburg voor elkaar krijgen.’

Dan schrikt Rick op uit zijn gedachten door de telefoon.
“Hallo met Rick,” zegt hij in de microfoon.
“Hallo lieve schat, met oma.”
“Hoe is het met u?”, vraagt Rick.
“Gaat zijn gangetje en met jullie daar?”
“Ook zijn gangetje … Sander is op dit moment dansles aan het geven … en ik was het nakijkwerk aan het doen,” antwoord Rick.
“Volgens mij is het toch weekend.”
“Ja, voor de leerlingen wel … Maar voor de meester niet … Hun werk moet nagekeken worden … En dat doe ik altijd op zaterdagmiddag als Sander weg is … Anders kom ik er niet aan toe,” antwoord Rick.
“Ach Sander is soms een druktemaker.”
“Dat is waar … Maar waar belt u voor?”, vraagt Rick beleefd.
“Ik wou weten of Sander al een besluit had genomen.”
“Denk niet dat hij het gaat doen … Heb met hem gepraat … Maar hij zou er over denken … Alleen hij is er nog niet over begonnen,” zegt Rick.
“Maar waarom vraag je niet of hij een al een besluit heeft genomen?”
“Hij moet er zelf over beginnen … Ik wil hem niet onder druk zetten … Maar wat hij ook kiest … Daar sta ik achter … het is ten slotte zijn leven,” antwoord Rick.
“Dat is ook zo … nou ik dan ga ik nog even wat boodschapjes doen … jij succes met het nakijkwerk … de groeten aan Sander … we spreken snel een keer af … want het is wel een beetje gek … ik zie het vriendje van mijn kleinzoon vaker … dan mijn kleinzoon zelf,” lacht zijn oma aan de telefoon.
“Oma, we spreken snel iets af en ik zal de groetjes aan Sander doen … Dag oma, hou van u,” zegt Rick.
“Ik hou ook van jullie,” antwoord oma en ze hangt op.

Een aantal straten verder op liggen twee dames in deuk van het lachen. Zo danig dat ze rood aanlopen van het lachen.
“Wat was die film goed,” lacht Anne.
“Inderdaad zo een film heb ik nog nooit gezien,” lacht Christien terug.
“Dat die film in de bioscoop te zien is … Ik snap het niet,” lacht Anne.
“Echt, men zou juist geld moeten toeleggen,” lacht Christien.
“Je hebt helemaal gelijk,” antwoord Anne die nog steeds lacht.
“Ik kan niet volgen,” zegt Nienke die de kamer binnen loopt.
“Nou die film van gisteravond, die Anne en ik hebben gezien was zo slecht, maar ook enorm leuk tegelijk,” lacht Christien.
“Welke film was het? … Dan ga ik hem ook maar eens kijken,” lacht Nienke.
“Nienke daar zou ik geen geld aan besteden … Eerder aan een avondje de kroegen langs,” oppert Anne, die haar lachbui de baas probeert te worden.
“Als Christien ook mee gaat … Anders ga ik naar de bioscoop,” deelt Nienke mee.
“Is goed ik ga mee … Maar Anne, we kunnen toch wel eerst naar de bioscoop … Wil die film nog een keer zien,” lacht Christien.
“Nu dat je het zegt … Ik wil hem ook nog wel een keer zien,” lacht Anne opnieuw.
“Dan is dat geregeld … Vanavond bioscoop en kroegentocht,” deelt Nienke beslist mee.
“En geen jongens mee naar huis nemen, dames,” zegt Anne op dwingend toon.
“Waar zie je ons voor aan?”, lacht Christien.
“Nou de laatste keer heb ik geen oog dicht kunnen … En er werd nog net niet door jullie gevochten … Vanwege een jongen die jullie allebei leuk vonden,” helpt Anne haar huisgenoten herinneren.
“Je was gewoon jaloers omdat jij geen jongen gescoord had,” zegt Nienke.
“Dat was ik niet,” verdedigt Anne zich.
“Was je echt wel … Maar goed geen jongens mee naar huis … Tenzij we alle drie een jongen hebben gescoord,” stelt Nienke voor.
“Mooi dan is dat afgesproken … Dan ga ik nog even wat boodschappen doen,” zegt Anne en staat op om haar jas aan te doen.
“O, ja Anne je oma heeft gebeld … Of je al wist of je dinsdag meegaat naar dansles,” deelt Nienke mee.
“Echt mijn oma heeft ook geen geduld … Echt, ik vraag mij soms af of mijn moeder werkelijk haar dochter is … Mijn moeder bemoeit niet mijn leven,” zucht Anne.
“Hoe bedoel je? … Ik volg het namelijk niet helemaal,” vraagt Nienke nieuwsgierig.
“Mijn oma probeert mijn aan haar dansleraar Sander te koppelen … Als of die Sander interesse heeft in mij,” legt Anne uit.
“Waarom denk je dat hij geen interesse in jouw heeft?”, vraagt Nienke.
“Welke jongen houdt nou van dansen en is hetero? … Dat is zeldzaam … De meerderheid van jongens, die van dansen houden, is homo,” antwoord Anne.
“Maar er is dus een kans dat hij hetero is … Ik zou gewoon gaan … En anders heeft die misschien wel een leuke broer,” zegt Nienke op gewekt.
“Nienke dat heb ik gisteren ook al gezegd tegen haar,” deelt Christien mee.
“Ach ik bel haar zo nog wel even … Om te zeggen dat ik wel mee ga … Ben ik van dat gezeur ook gelijk af,” zegt Anne mopperend en loopt de deur uit om boodschappen te doen.

In het buurtcentrum zit de vaart er lekker in. De ene na de andere danspas wordt geleerd. Niemand, die moeilijk of lastig is. Het is gewoon een droomles voor Sander. Voor iedereen het door heeft, zit de les er op.
“Jongens en meisjes, het zit er op voor vandaag en deze week … Ik heb alleen nog een mededeling over woensdag … De les van woensdag is een uurtje korter … Want hij begint een uurtje later … Ik heb namelijk nog eerst een afspraak … Jullie krijg ook nog brief mee voor jullie ouders,” deelt Sander mee.
“Sander, waar blijft de brief?”, vraagt Pieter.
“Die geef ik jullie als jullie zijn omgekleed … Is dat goed?”, beantwoordt Sander de vraag.

De kinderen knikken en gaan naar de kleedkamers om zich om te kleden. Zodra de laatste in de kleedkamers zijn, pakt Sander zijn spullen, zet de geluidsapparatuur uit en loopt naar de deur, waar hij zich nog een keer omdraait om te checken of er niks meer ligt en doet dan het licht uit en de deur achter zich op slot. Zijn tas zet hij op een tafel en haalt er de brieven uit. Dan komen de kinderen uit de kleedruimtes en lopen langs hun dansleraar, die ze hun persoonlijke brief uitreikt. Waarna ze allemaal richting hun ouders gaan. Sander checkt de kleedkamers nog en meldt zich daarna af bij de beheerder om daarna naar huis te gaan. Naar zijn Rick en hopelijk een zelf gekookte maaltijd. Thuis aangekomen is Rick nog bezig met het nakijkwerk.

“Hey schat, nog steeds bezig?”, vraagt Sander en plant een kus op het haar van Rick.
“Ja, sommige hebben flink wat fouten en mijn oma belde ook nog,” antwoord Rick.
“O, waarvoor belde ze?”
“Om te vragen hoe het hier ging … En of ik binnenkort iets met haar af wilde spreken … Want zoals zij zei: ‘Ik zie de vriend van mijn kleinzoon vaker dan mijn kleinzoon’ … En wees eerlijk ze heeft gelijk,” antwoord Rick.
“Kan er ook niks aan doen dat ze bij mij op dansles zit,” lacht Sander.
“Nee zo bedoelde ze het niet.”
“Dat weet ik ook wel schat … Moet je nog veel doen?”
“Nog twee schriftjes en dan ben ik klaar … Hoe zo?”, vraagt Rick.
“Mag toch wel vragen … Dan schenk ik even wat te drinken in … Want om nu al aan het eten te beginnen is wel erg vroeg of niet?”, vraagt Sander.
“Dat plan van jou … Vindt ik een geweldig plan,” zegt Rick en pakt het laatste schriftje om na te kijken.