Een nieuw begin (Deel 16)

[jeroen0107]

Een nieuw begin Deel 16

“Thomas…slaap je nog?”
Het duurt even voordat ik door heb dat het Matthijs is die zachtjes over m'n schouder aait.
Ik draai me om en open voorzichtig mijn ogen. Ik kijk recht in de prachtige ogen van Matthijs. Ik lach terug.
“Je hebt lang geslapen”, zegt hij.
Ik kijk hem vragend aan.
“Al half twee…”
Ik schrik er van. “Zo laat al?” kraak ik.
Matthijs knikt. “De rest is al even boodschappen doen hier vlakbij.”
Als ik om me heen kijk, zie ik dat er inderdaad verder niemand meer in de tent is.
“Is de rest al lang wakker dan?”
Matthijs schudt zijn hoofd. “Nee, ik denk een half uur of zo. Ik dacht dat je ze wel gehoord zou hebben?”
“Nee, wat dan?” antwoord ik.
Nou…” begint Matthijs ineens onzeker, “we lagen blijkbaar lepeltje lepeltje toen de rest wakker werd. Dat vonden ze nogal grappig.”
Ik denk even na. Vind ik het erg dat de rest dat heeft gezien? Misschien. Maar goed, niets meer aan te doen.
“Wat zeiden ze dan precies?” vraag ik nieuwsgierig.
Matthijs haalt zijn schouders op. “Ik weet het niet precies, ik sliep ook nog half. Maar ik merkte dat vooral Maarten en Jasper het heel leuk vonden en dat Joris probeerde om ze stil te krijgen.”
“Oké”, zeg ik kort.
“Vind jij het erg dat ze ons zo hebben gezien?” vraagt Matthijs.
Ik haal mijn schouders op. “Ik weet het niet. Zolang ze er niet lullig over gaan doen, vind ik het prima.”
Matthijs staart even voor zich uit en kijkt me dan aan. “Thomas?”
“Ja?”
“Ik weet niet of ik het nog langer geheim wil houden. Voor deze groep althans.”
Ik kijk Matthijs een beetje verbaasd aan.
“Wat wil je dan? Wil je het ze gaan vertellen?”
“Ja, ik denk het wel. Ik weet dat ik daar gisteren anders over dacht, maar ik heb geen zin in stiekem gedoe. En daarnaast denk ik dat ze het echt wel accepteren. Kijk maar hoe ze gisteren reageerden, na die zoen.”
Ik knik. “Je hebt gelijk. Het maakt mij niet zo veel uit. Dat ik homo ben, weet toch al iedereen, dus het is vooral voor jou een soort van coming out natuurlijk.”
“We zien het wel, toch?” vraagt Matthijs.
Ik knik en kijk hem een beetje grijnzend aan. “Ja, nu gaan we er even van genieten dat we alleen zijn.”
Matthijs begrijpt mijn boodschap, want hij springt gelijk bovenop me en begint me zachtjes te zoenen. Ik zoen terug. Het strelen gaat langzaam een beetje over in kietelen. We lachen er om en worden allebei strijdlustig. We kietelen elkaar overal. Ik voel dat Matthijs er wel een beetje opgewonden door raakt. En ik zelf stiekem ook natuurlijk. We rollenbollen nu over de luchtbedden en hebben totaal niet door dat Joris, Maarten en Jasper inmiddels terug zijn en bij de opening van de tent staan.
“We hoorden jullie aan de andere kant van de camping al!” roept Joris.
We verstijven en kijken om. Ik zie drie gezichten die ons heel doordringend aankijken. Alsof ze ons hebben betrapt.
“Mogen wij niet meer stoeien dan?” vraag ik onschuldig.
De jongens lachen er om en verdwijnen één voor één weer uit de tent. Ik geef Matthijs nog snel een kus en trek hem vervolgens mee naar de opening van de tent.
“Kom,” zeg ik, “tijd voor een ontbijtje.”

“Gadverdamme, dit broodje is echt niet te vreten!”
Ik kijk lachend naar Jasper. Hij staart met een heel vies gezicht naar het broodje en kijkt dan Joris aan. “Wat zit hier op?”
Joris lacht. “Filet americain.”
Jasper kijkt nu nog viezer. “Bah, bah en nog eens bah!”
Heerlijk, hoe die jongen alles altijd kan overdrijven. We lachen er om. Iedereen is in een goed humeur.
“Wat gaan we vandaag doen?” vraag ik aan de rest.
“Zullen we gaan zwemmen?” vraagt Maarten. “Het is echt heel mooi weer.”
Ik stem in en de rest volgt. Dat ging makkelijk.

Het zwembad ligt een paar kilometer van de camping vandaan. Barbara heeft fietsen voor ons geregeld en zo rijden we, niet veel later, richting het zwembad.
Joris en Matthijs fietsen achter mij en praten over een computerspel. Maarten en Jasper fietsen voor me. Ik heb geen idee waar ze het over hebben, maar af en toe kijken ze een beetje spottend om.
“Wat zitten jullie nou te roddelen?” roep ik zogenaamd geïrriteerd.
Maarten kijkt om en zegt heel onschuldig: “Niks hoor!”
Ik lach en haal mijn schouders op. Natuurlijk geloof ik er niets van, maar ze gaan me toch niet vertellen waar ze het over hebben.

Rustig staar ik voor me uit, genietend van de zon aan de rand van het bad. Ik denk aan hoe het allemaal gaat tussen Matthijs en mij. Het voelt goed. Jammer dat we er zo stiekem over moeten doen. Gelukkig wil Matthijs dat, net als ik, niet lang meer volhouden.
“Durf jij niet van de hoge duikplank?”
Ik schrik op uit mijn gedachten en zie dat Joris naast me staat. Een beetje gedesoriënteerd kijk ik om me heen.
“Eehm, ja... ik kom zo…” zeg ik snel.
Joris lacht. “Wat verliefdheid al niet met je kan doen, hè?”
Ik kijk hem verbaasd aan. Ik wil iets terugzeggen, maar hij geeft me een korte knipoog, zet een stap naar achteren en beland in het water. Het moet even tot me doordringen wat hij zojuist zei. Maar de conclusie is duidelijk. Hij heeft ons door. Nu weet ik het eigenlijk wel zeker. Matthijs komt aangerend met Maarten en Jasper achter hem aan.
“Thomas, help me!” roept hij lachend terwijl hij omkijkt of zijn achtervolgers hem al op de hielen zitten.
Ik besluit hem een handje te helpen door Jasper en Maarten voor de voeten te gaan lopen. Matthijs ontsnapt. Nu nemen ze mij te grazen als straf. Ze pakken me op en gooien me met een boog in het koude bad.

Het is een heerlijke middag. Uitgeput van het zwemmen, liggen we op onze handdoek. Ik kijk verlekkerd naar Matthijs die naast mij ligt. We kijken elkaar verliefd aan. Het liefst zou ik hem nu een kus geven. Alsof hij mijn gedachten kan lezen, buigt hij naar me toe en geeft me zachtjes een kus op mijn mond. Ik geniet ervan.
“Zie je nou wel!” hoor ik Maarten zeggen.
“Stil nou, laat ze lekker...” volgt Joris.
Het gaat langs me heen. Alsof alles om ons heen even vervaagt. Zachtjes geven we elkaar nog een kus. Het interesseert Matthijs niet dat de rest naar ons kijkt.
Als we uitgezoend zijn, kijkt Matthijs triomfantelijk naar de verbaasde jongens.
“Zo, dan weten jullie dat ook weer”, zegt hij luchtig en hij kijkt ze een beetje afwachtend aan.
Normaal had ik me heel druk gemaakt om een moment als dit. Maar de sfeer is zo ontspannen en normaal, dat het gewoon een beetje langs me heen gaat. Ik wacht op de reactie van de jongens, maar die komt er nauwelijks.
“Wisten we toch allang”, zegt Joris een beetje ongeïnteresseerd.
De andere twee glimlachen en knikken instemmend.
“Mooi,” zegt Matthijs, “dat is dan ook weer afgehandeld.
Hij gaat weer liggen waar hij lag en de rest volgt zijn voorbeeld. Eigenlijk wil ik er best nog even met de jongens over praten. Maar ja, wat valt er te zeggen? We vinden elkaar leuk en blijkbaar had iedereen dat al door. Maar hoe denken ze er over? Hebben ze geen vragen hoe het zit? Vast wel. Die heb ik zelf ook. Ik weet eigenlijk helemaal niet hoe lang Matthijs mij al leuk vond, sterker nog, zoveel weet ik niet van Matthijs. Wel alle oppervlakkige dingen, maar niet echt persoonlijk. Daar moet maar eens verandering in komen. In mijn ooghoek zie ik Maarten en Jasper weer richting het zwembad lopen. Joris schuift wat dichterbij.
“Zo, Matthijs, nu wil ik alles weten”, zegt hij.
Matthijs kijkt een beetje verbaasd en gaat er even voor zitten.
“Wat wil je weten dan?”
Ik hou me een beetje op de achtergrond. Joris en Matthijs zijn al jaren beste vrienden. Joris had al lang vermoedens, maar Matthijs heeft hem nooit in vertrouwen genomen. Ze hebben er zelf eens een keer ruzie over gehad. Nu ineens gooit Matthijs de hele waarheid op tafel. Ik kan me voorstellen dat Joris dat op zijn minst opmerkelijk vindt.
“Wat denk je?” vraagt Joris. “Waarom je me niks verteld hebt natuurlijk!”
Ik zie dat Matthijs zich nu een beetje ongemakkelijk begint te voelen.
“Zal ik jullie even alleen laten?” vraag ik zacht.
Matthijs draait zich om. “Nee, blijf maar. Ik heb geen geheimen voor je.”
Ik haal mijn schouders op. “Oké.”
“Ik…” begint Matthijs nu tegen Joris, “ik.. weet het niet. Ik zat er mee, maar ik wist niet hoe ik het je moest zeggen.”
Joris kijkt hem een beetje verbaasd aan. “Die kans had je toch al toen ik het je had gevraagd. En toen werd je boos op me. Terwijl ik gewoon gelijk had?”
“Sorry”, zegt Matthijs terwijl hij een beetje beschaamd naar de grond staart.
Joris schudt zijn hoofd. “Het geeft niet hoor, Matthijs. Ik probeer het gewoon een beetje te snappen. Wie wisten het allemaal al?”
Matthijs kijkt verbaasd op. “Niemand natuurlijk. Nou ja, Thomas dan.”
“Ja oké...” zegt Joris, “en hoe lang speelt dit al dan?”
Matthijs kijkt me aan. “Een week of zo?”
“Zoiets”, antwoord ik.
“Het is maar hoe je het bekijkt,” zegt Joris nu met een grijns, “eigenlijk speelde het al veel langer natuurlijk.”
Matthijs en ik kijken verbaasd naar Joris.
Hij glimlacht. “Ik zag allang dat je Thomas leuk vond. Misschien al voordat je dat zelf wist of wilde toegeven.”
We lachen. Het verbaast me ook helemaal niets dat Joris dat al doorhad.
Het ijs lijkt gebroken. We dwalen een beetje af van het onderwerp en voor ik het weet, gaat het over het avondeten. Joris lijkt het een goed plan om pizza te gaan eten in het dorp. Matthijs en ik stemmen in.
“Ik ga ons idee wel even bij de rest polsen…” zegt Joris. Hij staat op en loopt richting het bad.
Ik kijk Matthijs aan. “Het was wel een goede vraag van Joris, sinds wanneer vind je me eigenlijk leuk?”
Matthijs glimlacht. “Wil je een eerlijk antwoord?”
Ik knik.
“Nou…” begint hij ineens een beetje verlegen, “al sinds we bij elkaar in de klas zitten.”
Ik ben verbaasd. Toen waren we een jaar of 12.
“Zo lang al?” vraag ik terwijl ik hem met grote ogen aankijk.
Matthijs knikt en wordt een beetje rood. Ik zie het en zeg snel: “Wat lief! En wat lang ook. Waarom heb je niet eerder iets gezegd?”
“Ik wist nog niet dat je ook op jongens valt,” legt hij uit, “en toen ik het wel wist, had ik nog geen idee of je mij leuk vond. Totdat we in het park liepen. Ik voelde het gewoon.”
Ik zwijmel een beetje weg terwijl ik naar zijn uitleg luister. Wat een romantisch verhaal is dit eigenlijk. Verliefd kijk ik Matthijs weer aan en geef hem een kusje op zijn mond. Hij lacht.
“En jij dan? Sinds wanneer vind je mij al leuk?”
Die vraag zag ik natuurlijk al aankomen.
“Nou, weet je? Eigenlijk viel je nooit zo op. Pas toen ik echt met je om ging, samen met Joris natuurlijk, viel me ineens op dat je heel leuk bent. Ik probeerde dat gevoel eerst nog tegen te houden, omdat ik altijd dacht dat het niet handig was om een relatie te hebben met iemand op school. Anne heeft me toen overgehaald dat ik er voor moest gaan.”
“Ja,” zegt Matthijs, “dat is maar goed ook.”
Ik lach. “Inderdaad!”
Snel geef ik hem nog een kus. We strelen elkaar zachtjes. We hebben alleen nog maar oog voor elkaar. Heerlijk samen in de zon, half naakt en elkaar zachtjes strelen en kusjes geven. Het is perfect.
“De tortelduifjes!”
De stem van Joris. Ik kijk even lachend op, maar ga daarna rustig verder waar ik mee bezig was. Of eigenlijk, waar we mee bezig zijn.

Het is al rond etenstijd als we met de tassen naar de uitgang lopen. Het was een super gezellige dag. De sfeer is dan ook super. Matthijs en ik zijn net twee verliefde pubers. Zeker nu de rest het weet, kunnen we gewoon ons zelf zijn. Nu pas voel ik hoe groot die last eigenlijk was. Vooral voor Matthijs is het een groot verschil. Zowel z’n geaardheid als zijn relatie met mij is nu algemeen bekend. Nou ja, relatie. Dat is het natuurlijk nog niet echt, maar zo voelt het al wel. Tenminste voor mij.

We lopen door de uitgang en moeten nog een stukje lopen richting de fietsen. Ik kijk Matthijs lief aan, hij glimlacht terug. Ineens voel ik dat hij mijn hand vast pakt. Even schrik ik. Matthijs merkt het en zegt: “Kom op, dat moet gewoon kunnen hoor!”
Hij heeft gelijk. Langzaam ontspan ik weer. Het voelt natuurlijk wel super. Joris kijkt om en ziet ons hand in hand lopen. Hij lacht. Ik kijk triomfantelijk terug. Echt super, dat hij er zo mee om gaat. Vooral voor Matthijs is dat erg belangrijk.

“Kijk die vieze flikkers nou!”
Ik verstijf.
Matthijs en ik kijken verschrikt om. Een grote jongen staat achter ons met een vies gezicht te kijken. Er staan twee kleinere jongens naast.
Joris duwt ons opzij en gaat voor ons staan.
“Hou je bek man! Bemoei je met je eigen zaken!”
Joris en de grote jongen staan nu tegen over elkaar en schelden er op los. Op een of andere manier gaat het hele tafereel een beetje langs me heen. Matthijs laat me los en begint zich met de discussie te bemoeien.
“Ze moeten jullie opsluiten! Smerig!” roept een van de kleinere jongens.
“Vieze racisten!” schreeuwt Matthijs kwaad terug.
De kleine jongen doet een stap naar voren en geeft Matthijs een duw. “Hou je bek, vieze homo!”
Matthijs duwt terug. De jongen begint op Matthijs in te slaan. Joris wil er tussen springen, maar de grote jongen houdt hem tegen. Ik zie dat Matthijs een klap tegen zijn gezicht krijgt. Ineens voel ik zoveel woede. Ik ren naar de kleine jongen toe en beuk hem met een enorme klap tegen te grond. Ik sta versteld van mijn eigen krachten.
“Dat had je niet moeten doen!” schreeuwt iemand anders.
Ik draai me om en…
Zwart.