Blauw Bloed Hfdst. 7

Hans Bernard · Bericht door **Hans Bernard** » do 27 feb 2014, 07:37

Hoofdstuk 7

Het was half elf toen JeanPaul Coen de oprijlaan van Dennehaghe op liep. Vol verwachting klopte zijn hart. Wat een verrassing was dat gesprek geweest met Baron Bijdetijd, gisterenochtend. Hij kon zich nog haast niet voorstellen dat zijn jonge leventje ineens 180 graden zou omdraaien. Gisteren nog een uitzichtloze toekomst en vandaag, als alles meezat een nieuwe baan. Twee jaar lang had hij in het stoffige huishouden van de baron zijn dagen gesleten. In het begin was het allemaal nog nieuw voor hem en liep hij trots als een pauw door de gangen van het vervallen huis, dat hoognodig gerenoveerd moest worden. Al gauw werden zijn dagelijkse beslommeringen een routine klus en sloeg de verveling toe. Zijn enige uitlaatklep was, de ook al op leeftijd zijnde huishoudster met wie hij het heel goed kon vinden. In de loop van de twee jaren dat hij er werkte, was zij min of meer een moeder voor hem geworden. Zij had dan ook erg gehuild toen hij haar gisteren verteld had, dat de baron hem bij zich geroepen had en hem met groot nieuws overvallen had. Hij kon in aanmerking komen voor een baan als bediende bij jonkheer de Wijckerslooth de Weerdestijn.
Toen de baron dat meedeelde wist JeanPaul niet wat hij hoorde. Al maanden lang was hij zelf op zoek naar een nieuwe baan. Bij de baron had hij het allemaal wel gezien.De twee lieve mensen met wie hij onder een dak verkeerde, zouden hem zeker gaan missen. Hij moest echter aan zijn toekomst denken. De banen lagen in deze tijd niet meer voor het opscheppen dus was al zijn moeite om een nieuwe betrekking te vinden, tot nu toe tevergeefs geweest. Had hij in het begin van zijn zoeken noch de baron noch Josefine, de huishoudster van zijn plannen op de hoogte gebracht, na verloop van tijd begreep hij dat zij met hun kennis van huizen waar personeel werd gevraagd, verder reikten dan zijn wetenschap. Zodoende was de bal ineens toch gaan rollen. Het grote nieuws van de baron was het feit dat een oude vriend van hem, de jonkheer dringend verlegen zat om een nieuwe bediende. Baron Bijdetijd was door hem gebeld met de vraag of hij niet een geschikte jongeman, met ruime ervaring, wist. De baron had natuurlijk meteen aan hem gedacht en daarom zat hij nu hier, lachte Bijdetijd. Hij was het gesprek begonnen met eerlijk te vertellen, dat hij in eerste instantie getwijfeld had om JP's naam te noemen omdat hij daarmee zelf in de problemen kwam en op zoek zou moeten naar een vervanger voor JP. De jonkheer had hem echter op het opleidingsinstituut gewezen. Waarom hij daar zelf geen gebruik van wilde maken kwam omdat hij iemand met ervaring zocht. Voor zo'n kleine bedoening als van de baron maakte geen ervaring niet zoveel uit. Het was eigenlijk wel prettig de nieuweling naar je hand te kunnen zetten. JP had het in lijdzaamheid aangehoord, ongeduldig wachtend tot de baron eindelijk zou zeggen wat dit alles met hem te maken had. Hij kon wel bedenken welke kant het gesprek zou opgaan maar durfde er niet van uit te gaan, bang dat hij het bij het verkeerde eind zou hebben. De baron glunderde toen hij vervolgde dat zo gauw hij hoorde van een opleidingsinstituut hij spontaan de jonkheer aan had geboden JP te vragen of die belangstelling voor de baan had. Daarbij had hij vol lof over zijn bediende gesproken.
Nu, een dag later al, liep JP op de oprijlaan van, naar hij hoopte, zijn nieuwe werkplek. Hij keek op zijn horloge. De jonkheer verwachtte hem om 11 uur op Dennehaghe, hij had dus nog een kleine twintig minuten. JP verhoogde zijn tempo, ook om wat sneller het bos gedeelte achter zich te kunnen laten. De zon was er niet in geslaagd de mist te doen verdwijnen en hoewel hij allerminst bang aangelegd was, voelde hij zich toch minder op zijn gemak hier tussen de bomen, slechts vaag zichtbaar door de mist. Het gaf ook een mysterieuze sfeer. Even plotseling als het beboste gedeelte begonnen was, hield het ook op en ontwaarde JP het statige oude huis, weliswaar gedeeltelijk verborgen in de nevel. Zijn hart maakte een sprongetje. Hier te mogen werken zou het einde zijn. Hij stak het open stuk over en besteeg de trappen naar de voordeur. Bescheiden beroerde hij de bel in de klokkenstoel en wachtte in spanning op wat komen ging. Holle voetstappen klonken aan de andere kant van de deur. Dan draaide de klink naar beneden en zwaaide de deur langzaam open. Een jong meisje keek hem vriendelijk lachend maar ook nieuwsgierig aan. JeanPaul Coen stelde zich voor waarna het meisje met een uitnodigend gebaar hem binnen liet. Zij verzocht hem haar te volgen en terwijl hij achter haar aanliep keek hij zijn ogen uit. Als hij hier toch een baan kreeg, dat zou het ultieme geluk betekenen. Bij een van de deuren stopte het meisje en klopte. Op het 'kom binnen' opende zij de deur en kondigde JeanPaul Coen aan. Dan knikte ze naar JP. en deed een stap opzij, zodat hij de kamer in kon. Zachtjes sloot zij de deur. Ze snelde terug naar de keuken, waar de huishoudster meteen alles wilde weten over de nieuwe bediende. Het kind viel bijna over haar eigen woorden toen ze wilde uitleggen hoe knap en voorkomend JeanPaul Coen was. Ze beschreef hem van kop tot teen en zei, nog nooit zo'n knappe jongen ontmoet te hebben. Zelfs de huishoudster raakte een beetje opgewonden van het gekir van haar ondergeschikte. Ze hoopte dat de jonkheer gauw zou bellen voor de koffie want omdat Carl er niet meer was, had zij de taak om de koffie te serveren. Ze stuurde het meisje naar boven om de anderen te helpen met de slaapkamers en ging zelf aan de slag voor de koffie. In het voorbijgaan kon ze niet nalaten even in de spiegel naast de deur te kijken of haar haar wel goed zat. Nu iedereen met de dagelijkse bezigheden de tijd verdreef, heerste er een weldadige rust op Dennehaghe. Toch hing er een zekere spanning in het oude huis.
Hoe zou het gesprek van de jonkheer met JeanPaul Coen uitpakken? De verwachtingen liepen nog een beetje meer op toen het verhaal de ronde deed dat JP, zoals hij ook al hier genoemd werd, een ongemeen knappe jongen zou zijn.

Niet op de hoogte van wat hij teweeg had gebracht met zijn komst naar Dennehaghe, zat JP in het zitje tegenover de jonkheer. De eerste indruk die hij van de Jonkheer had gekregen, was meteen een plezierige. Hij kon zich goed voorstellen dat Bijdetijd en de Wijckerslooth de Weerdestijn bevriend waren. Hoewel zij qua postuur totaal verschillend waren, zijn oude baas was groot, gezet en had een zware stem en de man die tegenover hem zat, was tenger gebouwd, slank en had een zachte stem, waren ze, qua optreden, elkaars evenbeeld. Geen hooghartige benadering, open en duidelijk in wat zij verwachtten, vriendelijk, haast joviaal maar wel op gepaste afstand.

Lang duurde het 'sollicitatiegesprek' niet, aangezien het gesprek tussen de beide vrienden gisteren, goed duidelijk had gemaakt wat de Wijckerslooth de Weerdestijn van JeanPaul Coen kon verwachten. Zodoende was de zaak binnen een goed half uur beklonken. De jonkheer nodigde JP, zoals hij verzocht had hem te noemen uit, om samen met hem en zijn neef de lunch te gebruiken. Sven kon van tevoren JP rondleiden door Dennehaghe om hem een beeld van het huis te geven. Over de aanvangsdatum werden geen concrete afspraken gemaakt, aangezien de jonkheer zijn vriend de baron niet voor een voldongen feit wilde stellen en hem zonder bediende te zettten . JP kon zich daar prima in vinden en besloten werd de baron de tijd te geven om voor de ontstane vacature een goede vervanger van JP te vinden.

De jonkheer belde Sven en verzocht hem naar beneden te komen om kennis te maken met de nieuwe bediende JeanPaul Coen. Even later stapte Sven de werkkamer binnen en werd hij voorgesteld aan JP. Sven schudde hem de hand en keek hem aan alsof hij van een andere planeet kwam. JP voelde zich wat ongemakkelijk onder die indringende blik. De jonkheer had nergens erg in. De emoties van de afgelopen dagen waren niet ongemerkt aan hem voorbij gegaan, hij wilde hij graag even rusten. Het was nu half 12 en hij had nog een uurtje de tijd voor de lunch van half 1. Dus vroeg hij Sven zich over JP te ontfermen, het huis te laten zien en JP voor de lunch de gelegenheid te geven zich op te knappen. De stem van zijn oom bracht Sven weer op de aarde en hoewel hij de opdracht niet helemaal had gehoord, wist hij meteen wat oom Harald van hem verlangde. Hij nam JP mee naar de hal van waar hij de rondleiding wilde beginnen.

JP keek wat vreemd naar de neef van de jonkheer. Wat was er met hem aan de hand? Hij leek in een soort trance te zijn geweest. Pas toen de jonkheer zich rechtstreeks tot hem had gewend, kwam hij tot zichzelf. JP zou nooit het moment vergeten waarop Sven bij het kennismaken hem had aangekeken alsof hij dwars door hem heen keek. Dan hoorde hij plotseling de stem van Sven: Het is 150 jaar geleden dat de voorvaderen van de jonkheer begonnen zijn met de bouw van Denn............
JP luisterde geboeid naar de uiteenzetting over Dennehaghe en zijn geschiedenis. Naarmate ze langer door het huis rondliepen werd Sven enthousiaster. Bij nader inzien was het een heel aardige knul, bedacht JP. Voor hij er erg in had was het tijd om zich op te knappen voor de lunch.

Exact op tijd begon de lunch. Oom Harald was opgeknapt van zijn uurtje rusten en praatte weer volop. Ook JP vertelde enthousiast over de rondleiding die hij van Sven had gehad. Bij die gelegenheid had hij meteen kennis kunnen maken met het personeel dat aanwezig was. Stiekem had hij gehoopt het meisje weer te zien, dat voor hem de deur had open gedaan. Van haar stralende lach had hij een warm gevoel van binnen gekregen. Hij kon haar nergens meer ontdekken. Het leek of zij vanhet toneel verdwenen was. Toch moest ze ergens zijn want op zijn terloopse vraag aan Sven of hij wist wie de deur voor hem geopend had, kreeg hij te horen dat Eloise voorlopig een deel van de taak van Carl had overgenomen. Normaliter zou ze de hele dag moeten werken, dus zou JP haar zeker wel zien tijdens de lunch.
Maar ook hier was geen spoor van haar te bekennen. JeanPaul liet het zich goed smaken en lette vast op hoe de bediening uitgevoerd werd en waar de aandachtspunten van de lunch lagen. Nadat ieder voldoende gegeten had, nodigde de jonkheer JP uit voor een afsluitend gesprek en samen vertrokken zij naar zijn werkkamer. Sven zat nu nog alleen wat na te dromen, toen de huishoudster, vergezeld door het onvindbare meisje de lunchkamer binnenkwam. Sven begon haar meteen te plagen. Hij vertelde haar dat JP danig onder de indruk was van haar. Dat hij het afgelopen uur alleen maar geïnteresseerd was geweest in de vraag waar zij was. Waar had zij zich verstopt en waarom, was Sven's volgende vraag. Hoewel hij zag dat het kamermeisje hoe langer hoe meer een rode kleur kreeg, stopte hij niet en bleef haar plagen, tot de huishoudster het genoeg vond en de jongeheer tot de orde riep door hem te verbieden het kamermeisje nog langer te plagen. Sven, die geleerd had in zulke situaties naar het hogere personeel te luisteren, stopte onmiddellijk en zag tot zijn schrik dat het de hoogste tijd was om iemand naar Thom te sturen om hem op te halen. Vergeten was zijn geplaag van het kamermeisje, vergeten was ook JP. Hij had op slag weer weer vlinders in zijn buik, nu hij wist dat Thom er direct zou zijn. Hij wilde naar zijn kamer rennen maar hield zich keurig in, indachtig de regel dat er in huis hard lopen niet toegestaan was. Terwijl hij de laatste treden van de trap in de hal beklom, hoorde hij de deur van oom Haralds werkkamer open gaan en zijn oom zelf de nieuwe bediende naar de deur brengen om hem persoonlijk uitgeleide te doen. Dat betekende zonder meer dat hij bijzonder in zijn nopjes was met zijn nieuwe bediende. Sven moest toegeven dat het er naar uit zag dat ze met JP een goede vangst hadden gedaan. Nu maar hopen dat Thom niet als een blok voor hem zou vallen want wat was die JeanPaul ongelooflijk knap. Hij was er zelf even behoorlijk door van zijn stuk gebracht bij de kennismaking met JP. Die jongen zou goud geld kunnen verdienen met zo'n uiterlijk.

Februari 2014 © Hans Bernard