Een nieuw begin (Deel 15)

[jeroen0107]

Een nieuw begin (Deel 15)

We zitten al bijna een uur in de auto. De vader van Joris is zo aardig om ons te brengen. Ik had me al helemaal ingesteld op een lange tocht met het openbaar vervoer. Joris zit voorin naast zijn vader. Ik zit op de middelste rij samen met Matthijs. Achter ons zitten Jasper en Maarten. Handig zo’n gezinsauto. De stemming is opperbest. We hebben een leuke CD aangezet en vooral Joris zit op de praatstoel. We lachen heel wat af. Het is ook echt een leuke groep. Jasper en Maarten ken ik natuurlijk bijna niet, maar er is wel een klik. Ik ben er van overtuigd dat dit een super weekend zal worden. Af en toe kruisen de blikken van Matthijs en mij elkaar. We kijken elkaar dan even lief aan en doen dan net weer alsof er niets aan de hand is. Dat laatste is misschien wel het enige nadeel van dit weekend. Niemand weet iets van Matthijs en mij. We hebben het er samen nog niet echt over gehad maar ik heb zo’n gevoel dat Matthijs dat nog wel even zo wil houden. Nu zeg ik wel ‘Matthijs en mij’, maar eigenlijk hebben we officieel nog niets natuurlijk. Misschien wordt het tijd om het daar eens met hem over te hebben.
Na iets meer dan een uur rijden we de camping op. Het ziet er gezellig uit. Het is ook prachtig voorjaarsweer, dus dat maakt het natuurlijk extra leuk. De vader van Joris parkeert de auto naast de receptie.
“Zo,” zegt hij lachend, “nu allemaal ophoepelen, maak er wat van en doe vooral dingen die ik niet zou doen!”
We moeten lachen om hem. We bedanken hem voor de lift, pakken de spullen uit de auto en lopen de receptie binnen. Er zit een jonge, blonde vrouw achter de balie, heel geïnteresseerd naar haar scherm te kijken.
“Een hele goede geile avond!” roept Joris.
We lachen.
De vrouw achter de balie kijkt op en lacht. “Joris met aanhang, gezellig!”
Om de beurt geven we de vrouw, die Barbara heet volgens haar naambordje, een hand. Ze neemt ons direct mee het terrein op. We krijgen een kleine rondleiding alvorens Barbara ons naar onze tent brengt. Het is een grote legertent. Er ligt binnenin van alles voor ons klaar. Het is best wel krap om er zo met zijn allen in te moeten, maar het ziet er top uit. Als Barbara ons wegwijs heeft gemaakt, neemt ze afscheid en loopt weer naar de receptie. We leggen alle spullen binnen en verdelen de luchtbedden. Ik lig heel toevallig naast Matthijs, die in de hoek ligt.

Het is al schemerig. Joris, Jasper, Maarten, Matthijs en ik zitten om het al klaargemaakte kampvuur voor de tent. Op de achtergrond hoor je krekels en het geknetter van het vuur. Het is een prachtige avond. We praten en lachen over van alles onder het genot van een hele grote fles malibu. De stemming is goed, heel goed zelfs. Vooral Joris en Jasper, de twee vrolijke, blonde broers zijn bijna non-stop grappen aan het maken. Matthijs staat op om nog een zak chips uit de tent te halen. Hij legt even kort zijn hand op mijn schouder. Ik voel gelijk een trilling door mijn lijf. Wat zou ik hem graag even willen vasthouden nu.
“Welke chips willen jullie?” vraagt hij.
Het maakt niemand iets uit.
“Ik wil wel even kijken wat we allemaal hebben”, zeg ik.
Achter Matthijs kruip ik de tent in. Als we binnen zijn, draait Matthijs zich om. Hij kijkt me grijnzend aan. “Volgens mij hebben ze niets door…”
“Nee,” schud ik mijn hoofd, “dat denk ik ook niet.”
Een mooi moment om eens te vragen hoe hij er over denkt.
“Zou je het erg vinden als ze het weten?”
Matthijs haalt zijn schouders op. “Weet ik niet. Ik denk niet dat ze er problemen mee zouden hebben. Ik ken ze allemaal al lang genoeg. En Joris heeft toch al zijn vermoedens volgens mij.”
Ik knik. “Dat zei Anne al inderdaad.”
“Maar goed,” gaat hij verder, “als ze er achter komen, jammer dan, ik heb nu niet direct de behoefte om het ze te vertellen. Jij wel?”
“Nee, ik ook niet”, is mijn antwoord.
Matthijs pakt de chips uit een tas. “Is deze goed?”
Ik knik. “Maakt mij niet uit.”
Hij lacht. “Je wilde toch weten welke chips we allemaal hadden?”
Langzaam schuif ik naar hem toe. “Ik wilde weten of jij nog steeds zo lekker kan zoenen, maar dat kon ik daar niet zeggen”, fluister ik balorig.
Nu schuift Matthijs ook een stukje naar mij en geeft me zachtjes een kus. Ik sla voorzichtig mijn armen om hem heen en streel zijn rug. Hij doet hetzelfde. De kus gaat langzaam over in een innige zoen. Even vergeten we waar we zijn. Gewoon even Matthijs en ik.

“Moeten die chips nog uit de fabriek komen?” roept Jasper ineens.
Abrupt stoppen we met zoenen.
“We komen”, roept Matthijs snel.
Snel geef ik Matthijs nog een kus en dan kruipen we de tent weer uit. Verbaasd kijken ze ons aan.
“Dat duurde lang”, zegt Joris met een beetje valse blik.
Hij heeft ons door. Dat kan niet anders. Zeker nadat Anne bij hem heeft lopen polsen. Hij moet wel in de gaten hebben wat er aan de hand is.
“We konden de chips niet vinden”, lieg ik.
Matthijs knikt instemmend. Joris haalt zijn schouders op lacht. Hij gaat er verder maar niet op in. Gelukkig. Als we weer gaan zitten, blijkt dat de anderen het over Miranda hebben.
“Ze is echt pot hoor!” roept Maarten.
“Inderdaad. En maar achter Anne aanlopen”, valt Jasper hem bij.
Ik kijk ze verbaasd aan. Miranda? Achter Anne aanlopen? Nee. Dat kan ik niet gemist hebben. Of wel? Ik glimlach. Ik zal het eens aan Anne voorleggen. Ik wil dat gezicht van haar wel eens zien.
“Wat lach je?” vraagt Matthijs.
Ik kijk hem zo neutraal mogelijk aan. “Binnenpretje…”

De avond vordert en de drank doet zijn werk. Iedereen is een beetje los en er wordt hard gelachen. Zelfs zo hard dat de mensen die aan de overkant in een tent zitten, komen vragen of het iets zachter kan.
“Als u nog een keer last van ons heeft, krijgt u van ons een taartje”, zegt Joris joviaal tegen de meneer van de overkant. De man lacht en zegt snel dat het niet geeft. Best een goede eigenschap van Joris. Die maakt altijd overal een grapje van, waardoor hij vaak met dingen wegkomt. Nu ook weer.

Het is al ruim twee uur geweest als het vuur een beetje uit begint te gaan. Ondanks dat het een lange dag is geweest, zijn we toch nog niet echt moe. Jasper en Maarten besluiten hout te gaan zoeken.
“Zo terug!” roept Maarten nog.
“Nou,” zegt Joris, “Ik ben blij dat zij het doen, ik heb helemaal geen zin om van m’n plek af te komen.”
Matthijs lacht. “Nee, ik ook niet. Wel een super leuke groep zo, hè?”
Joris en ik knikken.
“Zeker…” zeg ik.
“Zeg,” begint Joris ineens, “wordt het niet tijd voor een vriendje voor jou, Thomas?”
Het duurt even voordat ik heb verwerkt wat hij net zei. Ik kijk heel snel even naar Matthijs. Maar ik zie aan zijn gezicht dat hij me niet gaat helpen.
Ik haal zo nonchalant mogelijk mijn schouders op. “Dat komt vanzelf.”
Joris knikt. “Is er niet iemand die je leuk vindt?”
Ik voel mezelf rood worden. Waarom zeurt die jongen nou zo door? Ik voel me een beetje ongemakkelijk, zeker met Matthijs zo naast me. Ook zo fijn dat hij me zogenaamd vragend zit aan te kijken.
“Kunnen we het niet ergens anders over hebben?” vraag ik een beetje zenuwachtig.
“Nee”, zegt Joris resoluut.
Ik zucht. “Ik vind wel iemand leuk, ja…”
“Wie? Wie?” roept Joris gelijk helemaal enthousiast.
Ik moet er om lachen. “Dat vertel ik je nog wel een keertje.”
“Nou,” zegt hij gemaakt zielig, “vertel nou!”
Ik kijk hem een beetje verlegen aan. “Ik… eehm…”
Net op dat moment komen Jasper en Maarten met een hoop takken aangelopen.
“Jezus, wat zwaar zeg!” klaagt Jasper.
We lachen er om. Ze gooien het hout op het vuur en gaan weer bij ons zitten.
“Waar hadden jullie het over?” vraagt Maarten.
Ik kijk Joris doordringend aan.
“Niets bijzonders”, zegt hij en geeft mij een knipoog.
Daar ben ik wel blij om. Ik weet niet of ik mijn mond had kunnen houden als de rest van de groep ook op me in praat.
“Wat zullen we gaan doen?” vraagt Matthijs.
Er komen verschillende ideeën voorbij, maar er valt geen beslissing. Na ruim een kwartier discussiëren, zegt Jasper ineens:
“Ik weet het! Truth or dare!”
Zijn idee stuit eerst op verzet van Matthijs en mij, maar hij krijgt uiteindelijk toch zijn zin. Het is mij even ontgaan waarom, maar dat zal wel door de drank komen. Ik weet natuurlijk dat ik bij dit soort spelletjes moet opletten wat ik zeg. Dat geldt ook voor Matthijs.

Het spel begint. Jasper begint, aangezien het zijn idee was. Hij begint met een vraag aan Maarten. “Hoeveel meisjes heb je al gezoend?”
Altijd dezelfde vragen. Altijd iets over seks, relaties of zoenen.
Maarten begint een beetje rood te worden. Ik kan het antwoord wel raden.
“Nog niet eigenlijk…” zegt hij verlegen.
Jasper glimlacht vals. “Ja, dat wist ik al, maar nu weet de rest het ook!”
“Wat ben jij gemeen, zeg!” help ik Maarten.
Jasper kijkt heel onschuldig om zich heen. “Ik?”
Ik moet er wel om lachen.
“Nu moet jij een vraag stellen, Maarten”, zegt Matthijs.
Maarten knikt. “Even denken hoor…” 
Dat ‘even’ duurt ruim vijf minuten.
“Joris”, zegt hij dan.
Joris kijkt hem vragend aan.
“Truth or dare?”
Hij denkt heel even na en zegt dan: “Dare…”
Joris krijgt de opdracht om langs de tent van de mensen tegenover ons te lopen en heel hard te roepen of ze nog een taartje willen. Flauw natuurlijk, maar goed, dat is het spel. Er reageert niemand, dus het was een beetje nutteloos.

Dan is Joris aan de beurt. Hij kiest Matthijs.
“Doe mij maar truth, ik zit wel lekker”, zegt Matthijs vrolijk.
Joris lacht vals. “Heb jij wel eens met een jongen gezoend?”
Oké, voor Matthijs niet de meest prettige vraag op dit moment, maar ik zag hem wel aankomen. Joris heeft al zijn vermoedens. Dit spel is de ideale manier om dingen te kunnen bevestigen, zonder een moeilijk gesprek. Ik kijk naar Matthijs, die langzaam een beetje rood wordt.
“Ja…” zegt hij dan verlegen.
Joris knikt zo van: Dat dacht ik al. Ik zie in mijn ooghoek dat de mond van Jasper van verbazing openvalt. “Echt?” vraagt hij aan Matthijs.
Matthijs kijkt hem verlegen aan en knikt.
“Met wie?” vraagt Maarten.
“Daar hoeft hij geen antwoord meer op te geven”, zeg ik snel.
“Inderdaad, Matthijs, jij bent”, helpt Joris hem.
Grijnzend kijkt Matthijs mij aan. “Thomas…”
Ik zucht. “Nou, daar gaan we dan. Doe mij maar dare.”
Matthijs denkt na. “Ren in je boxer een rondje om de tent.”
Hij kijkt afwachtend naar mijn reactie. Ik haal mijn schouders op.
“Prima.”
Ik kleed me uit. Ik zie Matthijs verlekkerd kijken. Ik grinnik in mezelf. Slimme zet van hem. Als ik mijn shirt en broek uit heb, ren ik snel een rondje om de tent heen. De jongens lachen heel hard. Het is natuurlijk niet zo bijzonder, behalve voor Matthijs dan. Ik trek mijn kleren weer aan en pak nog een aantal biertjes uit de tent en deel ze uit.
Ik ben vervolgens aan de beurt. Als ik Jasper vraag of hij nog maagd is, is het antwoord: “Ja…”
Nu is Jasper aan de beurt. Hij kijkt Matthijs aan. “Truth or dare?”
“Eehm,” zegt Matthijs, “doe maar een dare dan.”
We kijken elkaar kort aan. Hopelijk moet hij ook iets in zijn boxer doen, dan heb ik nog wat te kijken, denk ik nog snel.
“Geef Thomas een kus op zijn mond”, is het bevel van Jasper.
Ik kijk met grote ogen naar Jasper, en dan snel naar Matthijs. Hij weet heel even niet wat hij zeggen moet. Ik vind het niet erg natuurlijk, helemaal niet. Maar wel met al die anderen erbij.
“Heb ik daar nog iets over te zeggen?” vraag ik. “Ik was niet aan de beurt.”
Nee, is het antwoord van alle andere jongens. Ik moet er wel om lachen. Matthijs kijkt nog steeds een beetje verslagen om zich heen.
“Komt er nog wat van?” vraagt Maarten ongeduldig.
Matthijs kijkt mij een beetje hulpeloos aan. Ik glimlach terug. We kunnen niet anders. Langzaam schuift hij mijn kant op. Mijn hart klopt in mijn keel, want ik voel de rest gewoon kijken. Ik kijk Matthijs aan, en hij mij. Dan geeft hij mij een kus, op mijn mond. Zachtjes en teder. Net als ik denk dat hij weer terugtrekt, duwt hij zijn lippen nog iets harder tegen die van mij en voel ik zijn hand kort op mijn rug. Het voelt fijn, ondanks de anderen er bij.
Dan laat Matthijs me los. Hij kijkt met een rood hoofd naar de rest. “Zo goed?”
De jongens kijken ons lachend aan.
“Romantisch hoor!” roept Joris
Jasper kijkt ons doordringend aan. “Volgens mij hebben jullie dat vaker gedaan?”
Ik schrik een beetje maar iedereen lacht er om. Daar komen we goed mee weg. Gek, het valt me nu pas op dat iedereen stil was tijdens onze zoen. Matthijs gaat weer zitten waar hij zat. We besluiten het er voor nu even bij te laten. Gelukkig, want dit was wel even genoeg.

Na een klein half uurtje besluiten we te gaan slapen. Ik lig naast Matthijs in een slaapzak, in de hoek. Aan de andere kant ligt Maarten. Als de lamp uit is, schuif ik zachtjes een stukje naar Matthijs. Ik voel zijn warme borst tegen mijn arm aan. Zachtjes strelen we elkaar een beetje. Er wordt nog een beetje gepraat door de rest, maar Matthijs en ik doen net of we slapen. Even rust. Toch een soort momentje alleen. Zacht geef ik Matthijs nog een kusje in zijn nek. Dan val ik in slaap…