Een nieuw begin (Deel 5)

jeroen0107 · Bericht door **jeroen0107** » wo 18 dec 2013, 14:21

Hieronder weer een nieuw deel van het verhaal. Ik ben benieuwd naar jullie reacties! Dus laat vooral even weten wat je vind. Dat kun je op dit forum doen: http://forum.oliversverhalen.nl/viewtop ... =24&t=1089

Een nieuw begin (Deel 5)

Mark. Ik verstijf en staar hem aan. Even vergeet ik zelfs mijn hand voor mijn piemel te houden. Ik schaam me rot. Dan herstel ik en zeg boos:
“What the fuck doe jij hier?!”
Mark kijkt me nog steeds verbaasd aan. Nu pas realiseer ik me dat hij ook helemaal naakt is. Oké, dat maakt het enigszins minder erg. Hij houdt zijn hand er niets eens voor en blijft gewoon voor me staan.
“Ik had geen zin in school vandaag, ik ben ziek.”
Ziek in je hoofd denk ik bij mezelf. Hij pakt zijn handdoek, slaat hem om zijn middel, kijkt mij nog een keer met een schuldige blik aan en loopt langs me heen de badkamer uit.
Ik sla de deur zo hard als ik kan achter hem dicht. Frustratie.

Ik lig al een half uurtje in bad naar mijn net gedownloade film te kijken maar ik kan me nog niet echt concentreren. Ik denk steeds aan Mark, hij doet anders dan anders. Normaal heeft hij altijd zo’n grote mond en weet hij alles beter. Nu lijkt hij onzeker te zijn en probeert hij aardig te doen, nou ja, op zijn manier dan. Hij wilde met me praten vanochtend. Wat wil hij dan zeggen? Dat het hem spijt? Daar is hij dan wel te laat mee.

Ik besluit maar af te spoelen, aan te kleden en naar mijn kamer te gaan. Ik plof op mijn bed neer en staar naar het plafond. Ik verveel me. Ik besluit maar eens te kijken of er nog post is. Ik loop de trap af, de hal in. In de woonkamer klinkt geluid van de TV. Mark kijkt zeker weer zo’n hersenloos programma. Voor mij de bevestiging dat ik niet in de woonkamer moet zijn. Ik blader door de post. Een brief van de vliegschool! Spannend!

Ik ren naar boven, ga achter mijn bureau zitten en maak de brief open. Het is een inleidende brief met nog wat formulieren bijgevoegd. Die zal ik allemaal wel moeten invullen. Mooi, wat afleiding. Ik begin te lezen.

Beste Dhr. T. van Klaveren,

Hierbij willen wij u bedanken voor uw aanmelding bij onze school en feliciteren met uw aanname. U ontvangt deze brief omdat u bent ingedeeld in een van de volgende klassen. Uw klas begint op 1 Augustus 2014. Vanwege de vertragingen die zijn ontstaan door de slechte weersomstandigheden is de capaciteit van onze vestiging op Amsterdam Airport Schiphol beperkt. Daarom zal de eerste acht maanden van uw opleiding plaatsvinden op de luchthaven van Maastricht Aachen Airport. Daar u niet in de buurt van dit vliegveld woont bieden wij u de kans om gebruik te maken van onze campus. Deze accommodatie is ingericht voor enkel leerlingen van onze school. U zult dan met maximaal twee personen in een appartement verblijven.

Uiteraard bent u niet verplicht op de campus te wonen. Echter laten de statistieken zien dat de prestatie van onze studenten die inwonend zijn aanzienlijk hoger liggen dan andere studenten. Daarom is deze optie zeker het overwegen waard.

Mocht u naar aanleiding van deze brief nog vragen hebben kunt u deze sturen naar bovenstaand email adres. Graag ontvangen wij binnen 14 werkdagen de formulieren ingevuld per post op ons hoofdkantoor indien u gebruik wilt maken van deze huisvesting. Zodoende kunnen wij de kamers op tijd in orde maken.

Wij vertrouwen erop u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd,

Met vriendelijke groet,
Marijke van Diepen
Aanname-commissie NVO

Daar had ik me niet op ingesteld. De school zou eigenlijk maar 15 minuten fietsen vanaf mijn huis zijn. Ideaal natuurlijk maar dat gaat dus blijkbaar even niet door. Ik ga op mijn bed liggen en lees de brief nog eens rustig door. Het heeft natuurlijk zijn voor- en nadelen om helemaal in Maastricht te gaan wonen. Ik ben dan wel ver van huis, maar ook ver van Mark, mijn oude school en iedereen die weet dat ik op jongens val.

Aan het eind van de middag slaat de deur dicht. Mark gaat natuurlijk naar die voetbaltraining. Mooi, dan kan ik nu lekker naar beneden. Ik plof op de bank neer en begin lekker te zappen. Ik zit nog geen tien seconden of de deurbel gaat. Nee hè, dat heb ik weer. Ik sta op en slof naar de deur. Zal wel weer een of ander gek pakketje van een postorder bedrijf zijn of zo. Ik doe de voordeur open en zie Anne staan. Oprecht verbaast zeg ik:
“Hey Anne, wat een verassing, kom verder!”
“Ja ik moest dus echt even met je praten, dat snap je wel hè?” roept ze terwijl ze doorloopt naar de woonkamer.
“Ik zag die gezellige broer van je nog fietsen net.”
“Ja die is naar voetbaltraining.”
“Nou zo zag hij er niet uit hoor, eerder alsof hij een date had.”
Ik kijk Anne verbaast aan. Een date, Mark, nee vast niet. Maar wel vreemd dat ie niet naar voetbal gaat dan. Ik begin gelijk te denken waar hij dan wel heen zou kunnen gaan.
“Zeg maar ik kwam niet voor die broer van je, ik kwam voor jou. Lucht je hart!”
Ik plof naast Anne neer op de bank en ben blij dat ik het hele verhaal nu rustig aan haar kan vertellen. Over het etentje, die klap, mijn onverwachte, niet al te spetterende coming-out bij mijn ouders en het vreemde gedrag van Mark. Anne luistert aandachtig maar stelt verder geen vragen. Als ik klaar ben met mijn uiteenzetting zegt ze:
“Wat een lul. En wat rot voor je. Maar weet je, het heeft twee kanten. Het is waardeloos dat het op deze manier moest, maar het moest er toch een keer van komen hoor. Je ouders moeten weten wie jij bent. En jij moet jezelf kunnen zijn.”
“Ja daar heb je gelijk in, maar ik vind het jammer dat ik het niet zelf heb kunnen vertellen, op mijn manier.”
We praatte nog wat verder over de situatie en zijn het eens dat het balen is, maar dat ik er toch mee moet dealen. Na nog een kopje thee stapt Anne weer op. Als ze weg is ga ik maar even verder waar ik gebleven was. De TV.

Het was alweer zes uur geweest. Maar even wat chinees bestellen want het weer is nog steeds barslecht. Na een half uurtje wordt aangebeld. Mooi, want ik had waanzinnige trek. Alsof ik weken niets gegeten had schrokte ik het eten naar binnen. Net op het moment dat ik weer voldaan op de bank neerplof slaat de voordeur dicht. Mark loopt de kamer in gooit z’n sporttas in de hoek. Hij zelf ziet er echter heel netjes uit. Die heeft echt niet gevoetbald, dat maak je mij niet wijs!
“Hoi, heb je nog wat voor mij bewaard of moet ik zelf bestellen?”
“Staat op het aanrecht voor je. Waar was je eigenlijk?” vraag ik zo normaal mogelijk.
“Voetballen..”
“Dus jij hebt net 3 uur lang getrainde en dan zie je er zo uit? Dat is knap.”
Mark kijkt me aan. Die voelt zich betrapt. Hij zucht en gaat naast mij zitten op de bank. Goh, nu word ik toch wel erg nieuwsgierig. Mark kijkt serieus.
“Thomas, ik was inderdaad niet aan het voetballen, ik….”
Verder komt hij niet. Zijn ogen schieten vol met tranen. Ik schrik er van. Ik kan er niet tegen als mensen huilen, geen idee hoe ik daar mee moet omgaan. Ik kijk hem vragend aan. Dan springt hij op en rent naar de hal, naar boven, kamerdeur. Boem!

Vastgenageld zit ik op de bank. Ik laat even rustig door me heen gaan wat er zojuist gebeurde. Ik snap hier werkelijk helemaal niets meer van. Lijkt wel of hij homo is in plaats van ik. Zou hij? Nee toch? Dan had hij mij nooit zo behandeld, dan was hij vanaf het eerste moment wel eerlijk tegen me geweest. Net op het moment dat ik wil opstaan om Mark achterna te gaan hoor ik dat mijn moeder binnenkomt. Geen handig moment om direct naar boven te gaan. Ik laat Mark maar even.

“Bah! Wat een dag zeg!” komt ze klagend binnen.
“Ik heb het helemaal gehad met al die mensen. Ik ga hier zitten en ik kom niet meer van mijn plek af hoor!”
Ze ploft neer op haar favoriete hoekje op de bank en kijkt me aan.
“Hoe was jou dag? Heb je een beetje kunnen slapen na gisterenavond?”
Ze was bezorgd. Dat vond ik wel lief van haar. Ik voelde me gelijk een beetje op mijn gemak aangezien ik toch wat spanning voelde toen ze binnen kwam. Bang voor de confrontatie denk ik.
“Nee, ik had hoofdpijn. Ben rond de eerste pauze naar huis gegaan, in bad.”
“Je hebt gelijk. Het is allemaal ook wel erg veel voor je…Weet je Thomas, dat je homo bent vind ik een heel stuk minder erg dan jouw vader denk ik. Ik heb er tussen alle drukte vandaag eens over nagedacht. Jij bent wie je bent, dat kan niemand veranderen.”
Ik kijk mijn moeder aan. Hoorde ik dat nou goed? Accepteert ze mij? Ik krijg tranen in mijn ogen. Ze ziet het, staat op en loopt naar me toe en geeft me een stevige knuffel. Nu begin ik echt te snikken. Ik houd er dus echt niet van om me zo kwetsbaar op te stellen.
“Jij zou toch niet meer van de bank afkomen?”  Ik probeer zoals gewoonlijk met een grapje deze inwendige spiraal van emoties te doorbreken.
“Haha, inderdaad!” roept ze en gaat meteen weer triomfantelijk zitten. “Nou, pak iets te drinken. Ik wil natuurlijk wel alles weten. Hoe je er achter bent gekomen, of je al een vriendje hebt gehad en nog veel meer! Ik ben en blijf je moeder hè!”
Ik had deze reactie echt niet verwacht. Ik ben er heel blij mee natuurlijk maar ik moet wel even aan het idee wennen. Het is ook wel een een enorme omschakeling na gisteren. Misschien toch de invloed van mijn vader, net als vroeger. Ik denk aan Mark. Hij was verdrietig. Zal ik zijn eten opwarmen en boven brengen? Ja, dat is wel zo aardig. Ik warm het eten op en schenk alvast wat te drinken in voor mij en mijn moeder.
“Mam, ik breng Mark zijn eten even naar zijn kamer, hij is boven aan het studeren.” lieg ik. Tenminste, ik heb geen idee wat hij nou eigenlijk aan het doen is. Ik loop voorzichtig de trap op met het eten. Ik klop zachtjes op zijn deur.
“Mark? Ik heb eten voor je”
Zonder zijn antwoord af te wachten doe ik zijn deur zachtjes open. Hij ligt in zijn bed en kijkt me met rode ogen aan. Hij gaat meteen rechtop zitten.
“Dat is lief van je, Thomas”
Ik zet zijn bord en wat te drinken op zijn nachtkastje neer.
“Geen probleem. Ik kom zometeen met jou praten Mark, dan weet je dat alvast.”
Met een vriendelijke knipoog loop ik naar de deur en doe hem achter mij dicht. Ik moest en zou er vandaag achter komen wat er met Mark aan de hand is. Maar eerst even met mijn moeder praten.

Eenmaal beneden plof ik naast mijn moeder op de bank neer. Gek eigenlijk, dat ik nu moet gaan vertellen waar ik zelf zo lang zoveel moeite mee heb gehad. Ze kijkt me aan en begint:
“Nou Thomas, nu wil ik alles weten hoor. Ten eerste hoe lang je het al weet…”
Ik moet wel even nadenken, het is al heel lang geleden natuurlijk.  “Ik denk dat ik 12 of 13 jaar oud was ongeveer. Eerst begint het met twijfels, later kun je er voor jezelf gewoon echt niet meer om heen. En dat is moeilijk want dat wilde ik dus echt niet accepteren.”
“Maar waarom heb je nooit met mij hier over gepraat?”
“Ten eerste omdat ik het zelf niet begreep, hoe kon ik dan van jou verlangen dat jij het wel zou snappen? Ik was er zelf tot voor kort nog heel onzeker over. Ik heb het nu wel geaccepteerd maar ik ben er nog steeds absoluut niet blij mee.”
“Dat snap ik wel, maar ik vind nu toch dat je trots moet zijn op jezelf. Jij bent gewoon wie je bent en daar kan niemand iets aan veranderen. En dat is prima.”
Ze heeft natuurlijk wel gelijk. Maar makkelijk is dat absoluut niet. Zeker niet nadat Mark nog even een handje heeft geholpen.
“Ik weet dat Mark het je niet makkelijker heeft gemaakt..” gaat ze verder.
“Ik denk dat het goed is dat wij een keer met z’n drieën hierover gaan praten, want ik ben absoluut van mening dat Mark te ver is gegaan. Hoe gaat het nu eigenlijk tussen jullie?”
“Ik weet het niet, ik zit een beetje met een dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik natuurlijk boos op hem, maar volgens mij heeft hij zelf ook zo zijn problemen. Ik vind het moeilijk om dan heel onaardig tegen hem te gaan doen.”
“Dat siert je Thomas, dat siert je. Enig idee wat er met hem aan de hand is?”
“Nee, hij doet ineens heel raar.”
“Ja het was mij ook al opgevallen, maar heb nog geen kans gezien om hem te confronteren.”
“Dat wou ik eigenlijk zometeen gaan doen.”
“Is dat wel zo verstandig, jullie verhouding is natuurlijk niet heel goed te noemen.”
Daar heeft ze wel een punt natuurlijk. Maar ik ken Mark, die gaat mijn moeder echt niets vertellen. Dat weet ik zeker. Ik stel mijn moeder voor dat ik het toch graag wil proberen. Maar geef hem nog wel even de tijd. Hij weet toch al dat ik vandaag met hem wil praten, die paar uurtjes kunnen er ook nog wel bij.

Ik zit al bijna twee uur met mijn moeder te praten over van alles als de telefoon gaat. Aan mijn moeders gezicht zie ik dat het mijn vader is. Dan kijkt ze altijd een beetje zuur. Ik vraag me af of ik wel wil horen wat hij zegt. Het gaat ongetwijfeld over mij. Ik besluit het mezelf niet aan te doen. Ik heb net een goed gevoel overgehouden aan het gesprek en dat ga ik nu niet gelijk weer teniet doen. Ik stap op en loop naar de deur. Mijn moeder glimlacht begrijpend als ze me op ziet staan.

Ik lig al even op mijn kamer naar de TV te kijken. Toch heb ik geen idee waar de film over gaat. Ik denk na. Het was fijn om met mijn moeder te kunnen praten. Dat had ik wel even nodig natuurlijk. Ik besluit na even nadenken toch naar de kamer van Mark te lopen. Ik moet en zou nu weten wat er aan de hand is. Ik loop door de gang naar zijn kamer en klop op de deur.
“Mark, ben je daar?”
Geen reactie. Ik twijfel, teruglopen of gewoon zijn deur open doen. Ik doe zijn deur toch maar open en kijk zijn kamer in. Alles is donker dus ik moet even het lichtknopje zoeken. Zodra het licht aan is schrik ik een beetje. Hij is er helemaal niet. Er ligt een brief op zijn bed. Ik loop naar het bed toe, pak de brief op en vouw hem open.

Thomas,

Ik weet zeker dat jij degene bent die deze brief het eerst vindt. Ik wil best met je praten maar ik kan het niet, niet nu. Ik moet even alleen zijn. Ik heb wat spullen gepakt en ben een paar dagen weg. Mama en jij moeten zich geen zorgen maken. Wil jij het haar vertellen? Dank je.

Tot snel,
Mark

Die brief raakt me. Ik vind het jammer dat hij weg is gegaan maar ik ken het gevoel, dat je gewoon even niet wilt praten. Ik loop naar beneden en laat mijn moeder de brief lezen. Ze kijkt me aan en zegt: “Weet jij echt niet wat er is?”
“Nee mam, wist ik het maar…”