Een nieuw begin (Deel 3)

[jeroen0107]

Hey allemaal,

Hier weer een nieuw deel van mijn verhaal. Ik ben de laatste tijd druk aan het schrijven geweest dus loop aardig wat delen voor. Vandaar dat vanaf nu de delen iets langer zullen zijn dan hiervoor. Veel leesplezier, als je opmerkingen, complimenten of aanmerkingen hebt hoor ik dat natuurlijk graag. Hiervoor kun je terecht op dit forumonderdeel: http://forum.oliversverhalen.nl/viewtop ... 9&start=10

Een nieuw begin (Deel 3)

“Nou shoot”
Ik keek naar de grond, weer naar Anne, weer naar de grond. Hoe gek kan het zijn dat je precies weet wat je wil zeggen maar het gewoon je mond niet uit wilt. Ik zucht een keer diep en dan komt eindelijk het hoge woord eruit.
“Ik ben homo, Anne.”
Ik kijk haar aan, probeer in een fractie van een seconde te zien wat ze denkt. Ze glimlacht en zegt:
“Dat wist ik toch allang gekkie, ik had wel gedacht dat je het eerder zou zeggen”
“Jij wist het al?” vraag ik vol verbazing.
“Ja, al vanaf de eerste dag dat ik je leerde kennen. Het ligt er niet bovenop ofzo, maar meisjes zien die dingen nou eenmaal, die voelen dat.”
Ik was blij dat ze zo reageerde. Natuurlijk had ik achteraf het veel eerder kunnen zeggen. Maar daar had ik toen niets meer aan. Ik vertelde haar alles. Dat mijn broer er achter was gekomen en dit aan zijn vrienden had verteld. Dat ik er van overtuigd was dat iedereen het nu wist.
“Ik heb het nog niet gehoord hoor, terwijl ik toch wel bij de top 5 roddelkoninginnen van deze school hoor.”
“Ik weet het niet hoor, ik zie ze kijken”
“Wie is ze?”
“Die vrienden van Mark, maar ook anderen uit 6 VWO die met hem economie en aardrijkskunde hebben. Ze kijken anders naar me. Ze weten het”
“Maar ze zeggen niets, dat is toch prima?”
“Dat durven ze niet, je weet hoe de school daar over denkt.”
“Dat is waar.” zegt Anne ineens timide.
Anne stelt voor om haar ogen en oren goed open te houden en eens te kijken of mijn beeld klopt. Of inderdaad gepraat wordt over mij. Na nog ruim een half uur met haar gepraat te hebben proberen we de rest van de dag de lessen enigszins te volgen.

“Hee jongen, hoe was het vandaag?” Vraagt mijn moeder vrolijk als ik mijn tas met een zwaai de gang in gooi.
“Gaat wel”, zeg ik, zoals bijna iedere dag.
We gaan zitten en drinken een kop thee. Net als iedere schooldag spreken we de dag door. Echter vertel ik dit keer niet alles natuurlijk. Hopelijk krijg ik geen gedoe met school omdat ik natuurkunde heb gemist, anders komt ze er alsnog achter.

Dan voel ik ineens mijn telefoon trillen. Berichtje van Anne. Er staat:
Heey thommie, kun je me over een uurtje ff bellen? Spreek je zo,kus xx
Waar zou het over gaan? Zou ze rondgevraagd hebben over mij? Ik stuur terug dat ik haar over een uurtje bel. Ik vraag expres niet waar het over gaat, misschien wil ik het wel niet weten. Een soort zelfbescherming. 

De tijd gaat traag voorbij terwijl ik op mijn kamer al dat saaie engels huiswerk zit te maken. Na een uurtje bel ik Anne op. 
"Hey schatje!" Hoor ik aan de andere kant van de lijn. 
"Haha, hoi, ik moest je bellen?" 
"Jup, beltegoed is op, je kent het wel"
"Daarom heb ik ook een abonnement, veel makkelijker! 
"Als jij dat nou eens aan mijn moeder vertelt" zegt Anne lachend. 
„Maar goed, terzake!" Roept ze. 
Oké daar gaan we. Ik ga er bij zitten en luister aandachtig. 
"Ik heb dus even rond zitten vragen bij Kimberly en haar vriendinnen over jou. Het is waar, je broer heeft iedereen op de hoogte gesteld. Ik vind het echt vervelend voor je maar als ik jou was zou ik me er niet te veel van aantrekken." 
Het was precies wat ik had verwacht. Ik dacht even na. Wat een klootzak is die Mark. Noemt zich mijn broer, maar ondertussen mijn leven zuur maken. 
"Ben je er nog?" 
"Ja, sorry ik eeh...ik dacht het al. Niets meer aan te doen hè? Ik hoop alleen dat ze er hier thuis niet achter komen." 
"Zou je moeder dat zo erg vinden dan?" 
"Ik denk dat ze geen vreugdedansje gaat maken." 
Ik praat nog wat met Anne en sluit dan het gesprek af.
 
Dat was was allemaal ruim een half jaar geleden. Op wat kleine opmerkingen na nooit echt problemen ondervonden. Ik was er niet open over en niemand vroeg me gelukkig iets. Een masker had ik op. En dat beviel me prima. Mijn band met Mark ging van slecht naar slechter. Vele ruzies hebben we gehad, boven op zijn kamer. Hij zei dat ik blij moest zijn dat hij het mama niet verteld had. Dat was ik natuurlijk ook wel maar hij had toch gewoon helemaal zijn mond kunnen houden. Hij had me kunnen steunen. Andersom had ik dat wel gedaan. 

Ik stelde me niet kwetsbaar op tegenover hem. Ik was kortaf en rustig. Liet me niet opfokken door hem. Ook al zijn opmerkingen als "vieze flikker", "soa-lijer" en nog meer niet al te fijne toespelingen lieten me koud. Tenminste, dat liet ik hem geloven. Natuurlijk doet dat zeer. Je eigen broer die je verafschuwd.

Met Anne kon ik goed praten. Ze steunde me en liet me maar al te graag mijn verhaal doen. Ze was een goede vriendin. Aan haar had ik steun. 

Aan het eind van de week ontving ik een brief van de vliegopleiding. Ik was aangenomen! Ik was helemaal blij natuurlijk en mijn moeder ook. Op school vertelde ik het niet. Ging ze niet zoveel aan. Ik vertelde nooit veel. Anne natuurlijk wel. Ze was hartstikke blij voor me omdat ze wist dat dit mijn grote droom was. Zelfs Mark reageerde blij. Al kon ik me bijna niet voorstellen dat dat oprecht was. 

Natuurlijk had ik een goed humeur die week. Zaterdag avond zouden we uit eten gaan om het te vieren. Het duurde nog minstens drie maanden voordat ik zou beginnen. Eerst nog de eindexamens maken natuurlijk. We liepen het restaurant in. Mijn moeder, Mark en ik. Het was zowaar gezellig. We praatte over de toekomst. Die van mij, die van Mark. Hij wilde bouwkunde gaan studeren. Leek mij vreselijk saai maar dat liet ik uit beleefdheid maar niet merken. Waarom was ik eigenlijk beleefd tegen hem? Na alles wat hij mij had geflikt. 

Het nagerecht werd geserveerd en mijn moeder kwebbelde vrolijk door ondertussen. 
"Wat moet dat gaaf zijn als je voor het eerst alleen mag vliegen!" riep ze vrolijk. 
"Volgens mij heeft ie liever een knappe jongen naast zich zitten dan dat hij alleen gaat hoor" zei Mark ineens onverschillig. 

Wat! Hoorde ik dat goed? Ik keek naar Mark. Die vond zichzelf blijkbaar heel leuk. Ik was woest. Ik keek naar mijn moeder. Ze keek Mark vragend aan. 
"Waar slaat dat nou weer op?" Vraagt ze enigszins geïrriteerd. 
Mark kijkt mij zelfvoldaan aan en zegt dan:
"Die jongen is een homo" 
"Is dat zo Thomas?" Zegt mijn moeder terwijl ze vragend mijn kant op kijkt. 
Ik weet me geen houding te geven. Ik voel me rood worden en kijk haar aan. Ik heb geen idee wat ik zeggen moet. De grote verbazing die ik eerst voelde maakt ruimte voor woede. Pure woede. Het wordt zwart voor mijn ogen. Ik wend me tot Mark:
"Vuile klootzak dat je bent!" Roep ik keihard en geef hem met mijn vuist een stomp recht in zijn gezicht.
Ik schrik van mezelf en ren het restaurant uit. Als ik buiten ben kom ik hijgend tot stilstand. Ik kijk naar mijn hand. Bloed.