Dubbelleven | deel 7

[Michael87]

Nieuwe hoop

Vanuit de deuropening van de badkamer keek ik glimlachend naar de man in het grote bed. Mijn man. Al bijna vijftien jaar waren we bij elkaar waarvan bijna tien jaar getrouwd. Alles had ik voor hem over. Al moest ik met hem naar de andere kant van de wereld, ik zou het onmiddellijk doen. Want ik hield van hem… Het waren zware dagen voor hem geweest en ze hadden hem uitgeput. Op zich leek het niet zo inspannend. Gewoon een beetje door België rijden en hier en daar informeren of er een zuster Bernadette woonde. Voor mij was dat ook niet zo zwaar. Maar voor Sjors was er elke keer weer die hoop geweest. Gevolgd door teleurstelling. Hij wilde zo graag meer weten. Het vrat aan hem. Maar nu hadden we zuster Bernadette gesproken. Niet dat we er veel mee opgeschoten waren maar we hadden in ieder geval de bevestiging dat het verhaal wat in de brief stond, klopte. Morgen zouden we naar de abdij gaan om onze gegevens achter te laten en dan zat het er voor nu op. Dan bleef ons niks anders over dan afwachten.

Weggezakt in een paar dikke kussens zapte Sjors doelloos langs de tv zenders. Naakt kroop ik over hem heen. Met m’n knieën aan weerszijden van zijn benen liet ik me op het dekbed zakken en keek hem aan.
“Dat ziet er een stuk beter uit dan wat er op de tv is,” glimlachte hij.
Zonder iets te zeggen legde ik m’n handen in zijn nek en boog naar voren. Heel kort beroerden mijn lippen de zijne. Opnieuw keek ik hem aan. Iets langer deze keer. En weer kuste ik hem. Hij beantwoordde mijn kus. Gretig. Zijn handen streelden m’n schouders, daalden via m’n rug af naar m’n billen. We speelden met elkaars lippen. Ik maakte me los van zijn zachte warme lippen en trok een nat spoor van zijn mond via zijn hals naar zijn oor. Hij sloot zijn ogen en zuchtte. Langzaam daalde ik af naar zijn borst. Mijn tong draaide rond zijn tepels. Zachtjes beet ik er in. Slechts een licht hijgen vertelde me dat hij genoot… Zijn handen gleden over mijn armen naar mijn handen in zijn nek. Onze vingers verstrengelden. Plotseling greep hij me stevig vast en draaide me in één beweging op m’n rug. Mijn ademhaling versnelde… Mijn opwinding was onmiskenbaar. Half over me heen gebogen vonden zijn lippen de mijne. Plagend drong zijn tong telkens een stukje naar binnen. Hij likte m’n lippen. Nog steeds hield hij mijn handen stevig vast. Er was geen ontkomen aan… Verlangend naar meer kreunde ik zachtjes. Hij kroop onder het dekbed vandaan en zwaaide een been over me heen.

“Kijk me aan,” fluisterde hij terwijl hij zich op me liet zakken.
Ik opende mijn ogen en zonk weg in de peilloze diepte van zijn inktzwarte ogen. Volledig in zijn ban liet ik hem begaan. Hijgend kronkelde ik onder de druk van zijn billen. Zijn pik lag hard tegen mijn buik. Ik probeerde los te komen, wilde hem vastpakken. Hem dicht tegen me aanhouden maar hij liet het niet toe.
“Vandaag bepaal ik wat er gebeurt,” fluisterde hij hees in m’n oor.
Ik gaf me over, wist dat hij het nodig had deze keer.
“Ik heb jou lief,” fluisterde ik.
Hij glimlachte en liet me los. Zijn handen gleden langs m’n nek, over m’n schouders. Hij streelde m’n borst en drukte zijn billen stevig tegen m’n kruis. Ik hijgde zwaar. Mijn verlangen naar hem was zo intens. M’n hele lijf schreeuwde om hem maar ik wachtte af. Hij bepaalde het tempo…

Hij schoof naar achteren, drukte een knie tussen m’n benen en dwong ze uit elkaar. Ik wist wat hij van plan was en gaf hem de ruimte die hij zo graag wilde. Op zijn knieën zat hij tussen m’n benen. Traag boog hij zich voorover en zoog me gretig naar binnen. Ik stootte m’n bekken omhoog. Als reactie plaatste hij zijn handen op m’n heupen en drukte me tegen het matras. Zijn boodschap was duidelijk… Hij bepaalde, niet ik… Opnieuw gaf ik me over. De strelingen van zijn tong, de warmte van zijn mond… Het benam me m’n zinnen. Vuur laaide op in m’n buik. Hijgend onderging ik zijn liefkozingen. Mijn handen klauwden in zijn haar. Hij liet het toe…

Hij kwam overeind. Pakte m’n benen en duwde ze omhoog. Opnieuw boog hij zich voorover. Zijn vochtige tong streelde m’n ballen. Hij gleed tussen m’n billen. Tergend langzaam likte hij me.
“Oh God,” stootte ik uit. “Wat is dit hemels…”
Hij tilde m’n billen op en trok me naar zich toe. Ik sloeg m’n benen om hem heen terwijl ik hem in me voelde glijden. Langzaam nam ik hem helemaal in me op. Ritmisch bewogen we. Hij versnelde het tempo. Zijn stoten werden krachtiger. Vol passie. Het vuur in m’n buik breidde zich uit. Mijn ademhaling ging hortend en stotend. Hij hijgde zwaar. Elke beweging van hem bracht me dichter bij m’n ontlading. De blik in zijn ogen verstarde. Een laatste stoot liet mijn lichaam sidderen van extase. Kreunend liet ik het over me komen. Mijn buik glom van het vocht... Hijgend klampte hij zich aan me vast. Ik voelde zijn zaad in me stromen toen ook hij een hoogtepunt bereikte. Uitgeteld liet hij zich over me heen vallen. Zachtjes streelde ik zijn rug. Zijn ademhaling werd rustiger. Ik genoot van zijn heerlijke lijf tegen me aan.

Niet veel later rolde hij van me af.
“Jezus Bas… Wat was dat lekker,” zuchtte hij. “Dat had ik even nodig...”
Ik glimlachte. Blij dat ik hem dit moment van totale ontspanning had kunnen geven. Nagenietend kroop ik tegen hem aan.

De volgende ochtend was ik als eerste wakker. Sjors sliep nog als een blok. Ik hees mezelf uit bed. Op m’n tenen liep ik naar de badkamer en sprong onder de douche. Tegen de tijd dat ik klaar was, stak Sjors een slaperig hoofd om de badkamerdeur.
“Môguh…,” groette hij.
Hij drukte een kus op m’n lippen en stapte onder de douche.

Niet veel later zaten we samen aan het ontbijt.
“Ik heb nog eens nagedacht,” begon Sjors aarzelend.
“Waarover?”
“Nou, over dat gegevens achterlaten bij de administratie van de abdij. Ik vraag me eerlijk gezegd af of dat wel zo’n goed idee is.”
“Hoezo? Ik vond het wel een goeie suggestie van zuster Bernadette. Als je moeder al op zoek gaat naar jou, lijkt me dat ze haar zoektocht daar zal beginnen. Andere aanknopingspunten heeft ze toch niet?”
“Jawel… Maar wat moet ik dan zeggen als ze me vragen wat m’n moeder’s naam is? Normaal gesproken staat die op je geboorteakte. Bij mij dus niet. Dan weten ze toch meteen dat het om een illegale adoptie gaat?”
“Volgens mij kun je het gewoon vertellen hoor. Wat je alleen niet moet zeggen, is dat jouw adoptiemoeder op je geboorteakte als biologische moeder vermeldt staat. Die gynaecoloog had nooit een medische verklaring af mogen geven waarop stond dat jou adoptiemoeder je echte moeder was. Maar daar hadden die zusters op zich niks mee te maken…”
“Dus jij zegt dat als ik gewoon zeg dat mijn moeder onbekend is, ze helemaal niet in de gaten hebben dat het om één van de illegale adopties gaat?”
“Inderdaad. Ze zullen je gewoon helpen schat. Anders zou zuster Bernadette je toch ook niet naar de abdij gestuurd hebben?”
“Tja, als je het zo bekijkt… Ok, laten we dan zo maar gaan. Dan hebben we dat gehad en kunnen we naar huis.”
“Maak je niet te druk jongen. Het komt wel goed. En je staat er niet alleen voor, ik help je…”

En ik had gelijk. We werden gewoon beleefd te woord gestaan. Sjors gegevens werden genoteerd en dat was alles. Geen moeilijke vragen. Helemaal niks. Het enige wat we nu nog konden doen, was naar huis gaan en afwachten.

In het begin waren we er nog best veel mee bezig. Bijna elke dag kwam het wel ter sprake. Maar naarmate de tijd verstreek, zakte alles wat naar de achtergrond. Sjors wist dat de kans dat hij ooit wat van zijn moeder zou horen vreselijk klein was. Langzamerhand legde hij zich er bij neer dat hij haar waarschijnlijk nooit zou vinden.

En net toen alles weer zo'n beetje normaal leek, kregen we een telefoontje. Er had zich een vrouw gemeld die in de periode dat Sjors geboren was anoniem een kind op de wereld had gezet. Ze hadden haar verteld dat wij op zoek waren naar Sjors’ moeder en ze had aangegeven ons graag te willen ontmoeten. De zuster die belde, benadrukte dat het absoluut niet zeker was dat deze vrouw Sjors’ moeder was. Als we dat wilden weten, kon alleen een DNA test uitsluitsel geven.

Sjors was in alle staten. Hij wilde haar het liefst nog vandaag ontmoeten. Logisch, maar niet haalbaar. De vrouw in kwestie woonde in Zuid Frankrijk, in een klein dorpje aan de voet van de Pyreneeën. Als we haar wilden ontmoeten, zouden we dat toch moeten plannen. En dat is dan weer het prettige aan het onderwijs… We hebben veel vakanties. Dus besloten we de eerst volgende vakantie richting de Pyreneeën te vertrekken. Om vakantie te houden maar vooral ook om de vrouw te ontmoeten die misschien wel Sjors' moeder was. Op internet bestelden we een DNA test. En zo vertrokken we, bijna een jaar nadat we hadden ontdekt dat Sjors geadopteerd was, naar Zuid Frankrijk.

“En wat nou als ze het niet is?” vroeg Sjors nerveus.
We parkeerden de auto voor het opgegeven adres.
“Dan kent ze je moeder misschien. Kan ze je vertellen hoe ze heette. Of misschien wel waar ze vandaan kwam.”
“Ik vind dit echt doodeng. Zo meteen ga ik een vrouw ontmoeten die ik nog nooit gezien heb en dat zou mijn moeder kunnen zijn. Weet je wel hoe raar dat voelt? Dit is gewoon heel gek. Aan de ene kant wil ik weten wie ze is, waar ik vandaan kom. Waarom ze mee heeft afgestaan. En vooral… Waarom dat anoniem moest. Aan de andere kant ben ik bang dat ze ineens m’n moeder wil gaan uithangen. En dat is wel het laatste waar ik behoefte aan heb.”
“Lieve schat, relax. Zo’n vaart zal het allemaal wel niet lopen.”
“En dan nog eens wat… Stel dat ik haar zoon ben… Wat vindt ze er dan van dat wij getrouwd zijn? Ik bedoel… Misschien wil ze wel niks weten van homo’s. En dan krijgt ze ineens een homoseksuele zoon… Zit ik plotseling met een hoop gezeik. Daar heb ik eigenlijk helemaal geen zin in.”
Ik glimlachte.
“Koudwatervrees schat?” plaagde ik hem. “Het klinkt alsof je allerlei redenen aan het verzinnen bent om haar toch maar niet te ontmoeten. Zet nou maar even door. Het komt wel goed. Let maar op.”
Met een diepe zucht stapte Sjors uit. Ik legde m’n hand op zijn rug en duwde hem zachtjes naar voren.
“Kom op. Ik ben bij je.”