Geloof, hoop & liefde | deel 17

[Michael87]

De dag des oordeels


“Ik moet u iets vertellen en ik ben bang dat u er niet blij van zult worden,” begon ik voorzichtig nadat Annemarie’s moeder iedereen van koffie had voorzien.
Ongerust keken m’n schoonouders me aan.
“Ik zal maar gewoon met de deur in huis vallen. D’r omheen draaien schiet natuurlijk ook niet op,” ging ik verder. Ik keek mijn schoonouders om beurten aan. De knoop in m’n maag werd groter. Nu kwam het er op aan. Ik haalde diep adem…  “Ik ben homo,” flapte ik eruit.
Verbaasd keken ze me aan.
“Homo? Jij? Nee jongen, dat kan niet… Hoe kan jij nou homo zijn?” lachte mijn schoonvader. “Je vergist je jongen. Geloof me, jij bent echt geen homo…”
“Dacht het toch wel,” reageerde ik droog.
“Misschien dat je je een keertje tot iemand aangetrokken hebt gevoeld maar dat wil echt niet meteen zeggen dat je homo bent hoor,” suste mijn schoonvader, in een poging me gerust te stellen. “Ga nou maar gewoon op zoek naar een leuke vrouw, dan gaat dat vanzelf wel over.” Hij pakte zijn kopje koffie en nam een slok.
“U begrijpt het niet, het is echt zo.” Ik schudde mijn hoofd. “Na Annemarie heb ik nooit meer iets voor een meisje gevoeld.”
Weer dat leugentje om bestwil… Ik hield er niet van maar besloot het toch maar vol te houden. Niet nog meer problemen creëren… Ze hoefden niet alles te weten.
“Ik ben echt homo,” benadrukte ik nogmaals wat ik zojuist had gezegd.
“Je meent het echt hè?” reageerde mijn schoonmoeder aarzelend. “ Jongen toch…” Ze keek me meewarig aan. “Maar dat geeft toch niet? Daar kun jij toch niks aan doen? Het zal wel niet makkelijk voor je zijn maar onthoud goed dat wij er voor je zijn hoor. We zullen voor je bidden. De Heere vragen je te helpen ertegen te vechten.”
“Liever niet,” antwoordde ik kalm.
Niet begrijpend keken ze me aan.
“Ik heb er al jaren tegen gevochten,” verklaarde ik mezelf. “Nu ben ik eindelijk zo ver dat ik eraan toe durf te geven, dat ik er vrede mee heb.”
“Er aan toe geven? Je wilt me toch niet zeggen dat je van plan bent iets met die gevoelens te doen?” Verbaasd keek mijn schoonvader me aan. “Ik snap heus wel dat je het moeilijk vindt om je weer opnieuw aan een vrouw te binden, maar om dan te denken dat je homo bent geworden… Je weet toch wel dat God dat een gruwel vindt? Wees nou verstandig…”
“Ik weet dat er veel Christenen zijn die zo denken, ja,” viel ik hem in de rede. “Maar zo denk ik er zelf niet over.”
“Michael, denk nou niet dat jij alles beter weet, luister naar wat de Kerk voorschrijft,” reageerde mijn schoonvader bezorgd. “Praat eens met de dominee, hij snapt het echt wel. Hij kan je helpen jongen, geloof me.” Hij keek me doordringend aan. “Het is toch nog niet te laat, hè?” vroeg hij ineens nadrukkelijk. “Je hebt toch nog niks…”
Ik voelde zowaar even het oude schuldgevoel opkomen, alsof ik stiekem iets had gedaan wat niet mocht. Ik zei niks, keek hem alleen maar strak aan.
“Wil je zeggen dat je,” begon mijn schoonvader aarzelend. “Heb jij,” probeerde hij opnieuw.
Inwendig moest ik er toch een beetje om lachen. De beste man kreeg het gewoon niet over zijn lippen.
“Een vriend,” hielp ik hem. “Ja, ik heb al een tijdje een vriend,” bevestigde ik zijn veronderstelling.
“Maar dat kan toch helemaal niet? Hoe moet dat dan wel niet met Thomas?” reageerde mijn schoonmoeder verschrikt. “Dat kun je hem toch niet aandoen, Michael? Straks wordt hij ook zo...”
“Thomas heeft er helemaal geen probleem mee, hij vindt het alleen maar leuk,” onderbrak ik haar.
 “En jouw ouders?” ging ze onverstoorbaar verder. “Hoe moet dat voor jouw ouders wel niet zijn? Die arme mensen…” Vol medeleven schudde ze haar hoofd.
 “Heb jij nou nog niet genoeg problemen veroorzaakt?” brieste mijn schoonvader ineens. “Eerst die zwangerschap en nou dit weer!”
“Rustig pap, wind je niet zo op. Da’s niet goed voor je hart,” probeerde Theo mijn schoonvader wat te kalmeren. Maar in plaats van te kalmeren, werd hij alleen maar bozer.
“Dit… dit,” stamelde hij compleet van slag. “Dit kan toch niet? Dit kunnen we toch niet zomaar laten gebeuren?” Hij keek van zijn vrouw naar zijn zoon. “En Thomas… die arme jongen,” ging hij verontwaardigd verder. “Heeft hij al geen moeder meer, krijgt hij nou ook nog een vader die het met mannen doet! Wat moet er van die jongen terecht komen?” Afkeurend keek hij me aan. “Michael, ik verbied het je! Dit mag je niet doen! Niet voor jezelf en al zeker niet voor Thomas. Je moet sterk zijn jongen, God vragen je te helpen er niet aan toe te geven. Annemarie zou zich omdraaien in haar graf als ze het zou weten…”
Ik schrok, nog niet eens van zijn woorden, want ik geloofde er niks van wat hij zei. Annemarie zou het misschien wel even vreemd hebben gevonden, maar als ze zou zien hoe gek Thomas en Nicolas op elkaar waren, zou ze er vast heel snel vrede mee hebben gehad. Nee, ik schrok omdat hij er zelfs niet voor terugdeinsde om zijn overleden dochter erbij te halen om mij ervan te weerhouden mijn leven te leven zoals ik wilde! Had ik me zijn woorden een paar maanden geleden nog vreselijk aangetrokken, nu maakten ze me alleen maar boos.
“Nou moet u eens goed naar mij luisteren,” begon ik geïrriteerd. “U bepaalt niet hoe ik mijn leven leid, de Kerk ook niet. Ik bepaal dat! En ik ben homo en heb een vriend waar ik heel veel van hou. Daar moet u het mee doen. En als ik ooit merk dat u Thomas laat merken dat u het daar niet mee eens bent, ziet u hem nooit meer. Ik sta niet toe dat u Thomas tegen mij of mijn vriend opzet.”
Zo, dat luchtte op.
 
Overdonderd door mijn felle woorden, staarde mijn schoonvader me aan. “Hoe durf jij zo’n toon tegen me aan te slaan!” brieste hij. “En dat nog wel in m’n eigen huis! Snotneus! Ik laat me door jou niet vertellen wat ik in mijn eigen huis wel en niet mag zeggen!”
“Pap, rustig nou,” bemoeide Theo zich er weer mee.
“Niks rustig! Ik pik dit niet. Wat denkt die jongen wel?” Hij haalde diep adem en keek me indringend aan. “Ik denk dat het beter is dat je nu gaat, Michael. Voorlopig hoef ik jou even niet meer te zien,” zei hij met ingehouden woede. "Jij moet eerst maar eens tot inkeer komen, dan praten we wel verder. Tot die tijd ben jij hier niet welkom," besloot hij met een verbeten trek om zijn mond.
“Mooi, dan ga ik maar,” reageerde ik resoluut. Als hij het zo wilde spelen, dan kon hij het zo krijgen. “Misschien wilt u nog wel weten dat Thomas en ik gaan verhuizen. Naar een omgeving die iets toleranter is.”
De rest zou Theo wel vertellen. Ik stond op en vertrok zonder verder nog iets te zeggen.
“Jij zult je later voor de Heere moeten verantwoorden, jongen,” riep hij me met opgeheven vinger achterna. “Als jij je zondige leven niet opgeeft, zal Hij je straffen! Tot in de eeuwigheid! Hel en verdoemenis zullen jou deel zijn! Dat is wat jij dan verdien!. Eerst mijn dochter zwanger maken en dan nu ook nog met een man in zonde leven… De duivel heeft jou in zijn macht!”
Ik kromp ineen van de felheid waarmee hij het zei. Hij geloofde echt wat hij zei. Mijn God, wat was ik blij dat ik het leven hier achter me ging laten. Dat mensen zo konden leven, het ging er bij mij niet meer in!
Theo trok aan m’n arm. “Kom Michael, ik denk dat je beter kunt gaan. Ik praat wel met ze.”
Met zachte dwang duwde hij me de kamer uit. Bij de deur namen we afscheid.
“Ik kom van de week wel even langs om verslag uit te brengen,” zei hij.
 
Ik had verwacht dat ik me na dit gesprek zwaar klote zou voelen maar gek genoeg was dat niet zo. Ik had het gedaan, het hoge woord was eruit. En het luchtte me op. Het voelde goed. Ik hield van Nicolas en hoe ze daarmee om wilden gaan, zochten ze verder zelf maar uit.
 
Thuis gekomen wilde Nicolas weten hoe het gegaan was.
“Dat wil jij niet weten, schat,” zuchtte ik terwijl ik naast hem op de bank plofte.
“Was het zo erg?” vroeg hij bezorgd.
Ik knikte. “Ik had het wel verwacht hoor. En om eerlijk te zijn, deed het me niet eens zoveel. ‘t Is hun probleem, niet het mijne.”
Nicolas lachte opgelucht. “Ik ben blij dat je er zo over denkt, want ik was best bang dat je weer helemaal overstuur zou zijn.”
Ik schudde m’n hoofd. “Ik geloof niet dat dat nog gebeurt. Op de één of andere manier voelt alles gewoon goed zo. Het raakt me niet echt meer. Zolang ik jou maar heb,” lachte ik.
Nicolas sloeg zijn armen om me heen en kuste me. Traag streelden zijn handen m’n rug. “Ik hou van je,” fluisterde hij.
Ik keek hem aan, lachte verliefd. Als vanzelf vonden onze lippen elkaar. Mijn God, wat was dit toch waanzinnig! Ik werd er helemaal licht van in m’n hoofd! Hoe konden mensen nou denken dat dit verkeerd was? Zonder verder nadenken gaf ik me over aan mijn diepste verlangens. Opwinding nam bezit van me. Nicolas voelde het… Zijn handen waren overal, ze streelden me vol liefde. Ik kreunde, verlangde zo hevig naar hem… Ik had hem zo nodig. Ongeduldig trok ik zijn shirt omhoog. Uit! Ik wilde zijn naakte lijf tegen me aanvoelen. De warmte van zijn huid tegen de mijne. Hij lachte, kuste me opnieuw. Ik vleide me tegen zijn borst, voelde zijn hart kloppen. Voor mij…
“Jongen, wat hou ik van jou,” zuchtte ik verlangend.
“Oh God, Michael,” fluisterde hij. “Kom hier jongen…”
Hij trok me op schoot, ik legde mijn handen in zijn nek. Geen moment lieten zijn ogen me los. Zijn handen gleden over m’n rug naar beneden. Traag bewoog ik m’n heupen. Ik voelde zijn opwinding groeien en hoorde hem zachtjes kreunen. Ik zocht zijn lippen en kuste hem hartstochtelijk. Alles verdween naar de achtergrond. Geen moeilijke gesprekken, geen afkeurende blikken… Alleen maar liefde, intense liefde. Langzaam liet hij zich opzij zakken, trok me mee tot we languit op de bank lagen.
“Ik wil je in me voelen,” fluisterde ik.
“Hier?” vroeg hij prompt.
“Hier,” bevestigde ik terwijl ik hem verliefd aankeek.
“Heb jij dat glijmiddel nog ergens?” grinnikte hij.
“Boven. Wacht, ik haal het wel even.”
 
Nog geen minuut later was ik weer beneden. Nicolas had zich inmiddels helemaal uitgekleed en zat nu volledig naakt op de bank. Ik glimlachte. Hij was zo mooi…
“Zou je niet eens wat uittrekken,” grinnikte hij.
“Huh? Oh sorry… Ik krijg er gewoon geen genoeg van naar je te kijken,” lachte ik verliefd.
“En dat gun je mij dan niet?” reageerde hij plagend.
Tergend langzaam kleedde ik me uit, hem ondertussen strak aankijkend. Hij nam me van top tot teen in zich op, glimlachend…
Alleen zijn blik al was genoeg om me helemaal in vuur en vlam te zetten. Een waanzinnige kriebel in m’n buik maakte dat ik me niet langer in kon houden. “In één keer, schat,” fluisterde ik toen ik, naakt nu, op zijn schoot kroop. “Niet meer wachten, ik kan het wel hebben.”
Nicolas begreep me volkomen, ik had hem zo nodig nu. Terwijl ik hem diep in zijn ogen keek, liet ik me over hem heen liet zakken. Langzaam gleed hij in me. Steeds verder, tot m’n billen zijn benen raakten en ik me op zijn schoot kon laten rusten. Hard drukte mijn opwinding tussen ons in toen ik me, genietend van het heerlijke gevoel van hem diep in mij, voorover boog en hem kuste. Terwijl hij zijn onderlijf kreunend tegen me aanduwde, streelde hij m’n rug. Als vanzelf begon ik met mijn bekken heen en weer te schommelen. Een waanzinnig gevoel schoot door m’n onderbuik toen ik hem heel diep in me voelde bewegen. M’n hoofd tolde. Zijn zachte lippen op de mijne, zijn tong die traag de binnenkant van m’n mond streelde, zijn warme handen op m’n rug… We klampten ons aan elkaar vast. Verlangend, hunkerend… Ik verbrak onze kus en keek hem verliefd aan.
“Fuck jongen, wat is dit lekker,” zuchtte ik.
We streelden elkaar. Minuten lang gingen we volledig in elkaar op, keken elkaar strak aan terwijl ik alleen maar traag schommelend op zijn schoot zat…
“Wat voel jij heerlijk in mij,” fluisterde ik hees.
“Wat voel jij warm en zacht van binnen,” fluisterde hij terug.
We lachten verliefd. Ik streelde zijn haren, voelde me intens gelukkig. En weer vonden onze lippen elkaar. Een siddering ging door me heen, mijn hele lijf leek wel onder stroom te staan. Elke aanraking van hem bezorgde me rillingen over m’n hele lichaam. Onze tongen liefkoosden elkaar en versterkten het intense gevoel van ons samensmelten. Ik kreunde. In de verte voelde ik de eerste tintelingen opkomen. Tergend langzaam maar onontkoombaar. Liefdevol trok hij me nog dichter tegen zich aan. Hij hijgde zwaar. Onze bewegingen werden feller, gepassioneerder. Grommend kromde hij zijn rug en stootte zijn bekken een paar keer met kracht omhoog om zich vervolgens diep in mij te ontladen… Hij sloot zijn ogen, gaf zich er helemaal aan over… Een laatste keer kwam ik omhoog en toen hield ik het ook niet meer. Kreunend gaf ik me over aan de intense golven van genot die vanuit m’n buik door mijn hele lichaam stroomden. Lange slierten sperma zochten zich een weg tussen onze bezwete lichamen. Overweldigd door het heftige gevoel drukte ik mezelf stevig op zijn schoot. Uitgeput hing ik tegen hem aan, totaal van de wereld. Langzaam kwamen we weer tot rust. Ik rolde van hem af en kroop heerlijk tegen hem aan. Zachtjes streelde hij m’n arm. Onze liefde lag als een warme deken over ons heen. Compleet, alles overheersend, overweldigend. Als er iets was dat rechtstreeks van God kwam, was het dit wel…
 
Opgewekt stapte ik maandagochtend in m’n auto, op weg naar Thomas’ oude school. Hem afmelden was slechts een formaliteit en dan konden we ons concentreren op de verhuizing. Nog een paar dagen, dan was ik van al het gedoe hier af.
 
Het was een drukte van jewelste op het schoolplein. Zonder me in gesprekken te mengen, manoeuvreerde ik me tussen de kinderen en ouders door en liep linea recta naar Thomas klas.
“Kan ik je even spreken?” viel ik met de deur in huis toen ik Annet, Thomas’ juf, halverwege de gang tegenkwam.
“Hé Michael,” begroette ze me. “Zijn jullie weer thuis?”
Ik knikte. Annet en ik kenden elkaar nog van de HAVO. Zij was daarna naar de PABO gegaan, ik naar vijf VWO. We waren elkaar een beetje uit het oog verloren. Pas toen Thomas voor het eerst naar school ging, liepen we elkaar weer tegen het lijf, zij bleek Thomas' juf te worden.
“Loop maar even mee,” reageerde ze. “Is er iets?” vroeg ze toen ze de deur van het klaslokaal dichtdeed. “Waar is Thomas? Er is toch niks met hem hè?”
“Met Thomas is alles prima. Hij is bij mijn ouders,” stelde ik haar gerust.
“Komt hij niet naar school?” vroeg ze verbaasd.
Ik schudde m’n hoofd. “We gaan verhuizen. Thomas begint volgende week op zijn nieuwe school. Ik kom hem afmelden.”
Verbaasd keek Annet me aan. “Zomaar ineens?”
“Nou, ik ben er al een paar maanden mee bezig,” legde ik uit.
“Thomas komt toch zeker nog wel even afscheid nemen?” vroeg Annet.
“Misschien,” aarzelde ik. Dat was natuurlijk wel leuk, maar ging dat geen problemen opleveren? Thomas zou ongetwijfeld enthousiast vertellen dat hij een nieuwe papa had en dan had je natuurlijk de poppen aan het dansen!
 “Hoezo misschien? Kom op man! Alle kindjes in zijn groep denken dat hij deze week weer op school komt. Ik denk niet dat ze het leuk vinden als ze Thomas helemaal niet meer zien.”
“Ik weet niet of het wel zo verstandig is Annet,” begon ik.
“Hoezo niet? Ben je bang dat Thomas verdrietig wordt? Dan vangen we hem toch op? Verdriet hoort bij afscheid nemen hoor. Da’s echt niet erg…”
Tsja, wat moest ik nou? Of ik hield m’n mond, liet Thomas afscheid nemen op school en zou wel zien wat er dan gebeurde, of ik moest uitleggen waarom het me niet zo’n goed idee leek. Het risico nemen dat Thomas over ons zou vertellen en daar vervelende opmerkingen over zou krijgen, leek me niet verstandig. En maar helemaal geen afscheid nemen, daar zou Annet niet zonder tekst en uitleg genoegen mee nemen. Ik zuchtte. D’r zat niks anders op dan maar vertellen wat er aan de hand was.
“Dat is het niet… Het probleem is dat ik vrijwel zeker weet dat Thomas dingen gaat zeggen die jullie hier op school liever niet horen.”
Niet begrijpend keek ze me aan. “Misschien moet je me maar eens gewoon vertellen wat er aan de hand is, want ik snap er geen biet van.”
“Ok dan… Thomas en ik verhuizen aankomend weekend naar Bretagne. We zijn daar de afgelopen twee maanden ook al steeds geweest en Thomas heeft het daar erg naar zijn zin gehad. Hij zal er vast veel over vertellen.”
“Maar dat is toch geen probleem Michael?” probeerde ze me gerust te stellen.
“Misschien wel wat hij gaat vertellen,” antwoordde ik aarzelend.
“Hoezo? Is er wat vervelends gebeurd tijdens jullie vakantie?”
“In tegendeel, juist iets waar ik heel blij om ben.” Ik kon er niks aan doen, ik grijnsde breeduit. De gedachte aan Nicolas maakte dat ik me blij voelde.
Plotseling lichtten haar ogen op. “Wacht eens even, ik geloof dat ik het begin te snappen. Jij hebt daar iemand ontmoet, hè?” lachte ze.
Ik knikte.
“Wat leuk voor je! Maar dat is toch niet erg als Thomas daar over vertelt?”
“Dat weet ik zo net nog niet,” merkte ik aarzelend op.
Annet keek me niet begrijpend aan.
Ik haalde een keer diep adem en ging toen verder. “Zie je, die iemand is geen vrouw, die iemand is een man.” Mijn hart bonkte in m’n keel toen ik het zei. Hoe zou ze reageren?
“Pardon,” zei ze alsof ze me niet goed verstaan had. “Wat zeg je?”
“Je hebt me wel gehoord. Ik heb een relatie met een man.”
Ongelovig keek ze me aan. “Jij? Ben jij homo? Dat kan toch helemaal niet?”
“Waarom zou dat niet kunnen?”
“Nou, jij was toch getouwd met Annemarie? Dan kun je toch niet ineens homo zijn?”
Die vraag zouden veel mensen zich wel stellen. En dat was eigenlijk nog wel de vraag waar ik het meest tegenop zag.
“Dat is ook niet ineens gebeurd,” begon ik uit te leggen. “Toen Annemarie en ik getrouwd waren, wist ik het nog niet. Dat kwam daarna eigenlijk pas.”
Weer loog ik. Het begon me steeds meer dwars te zitten. Zo was ik niet. Dingen voor mezelf houden, oké, maar ronduit liegen? Dat lag niet in mijn aard. Dit moest niet te lang meer duren, het beviel me niks…
“Langzamerhand werd het voor mezelf steeds duidelijker,” verklaarde ik. “En toen ik Nicolas tegenkwam, wist ik het zeker.”
Stomverbaasd keek ze me aan. “Jeetje, ik weet even niet wat ik zeggen moet. Dit overvalt me enorm.”
Ze bleef me maar aankijken. Wat dacht ze nu? Ik kon er geen hoogte van krijgen wat ze ervan vond. Oké, ze was verbaasd, dat zag ik ook wel. Maar keurde ze het af? Ze was per slot van rekening wel juf op een Christelijke school geworden…
“Weten je ouders dit?” vroeg ze ineens.
Ik knikte. “Al een tijdje.”
Annet schudde verbaasd met haar hoofd. “Wat moet ik hier nou mee?” vroeg ze tenslotte. “Mij  persoonlijk maakt het niet eens zoveel uit. Het zou mijn keuze niet zijn, maar als jij er gelukkig van wordt… Maar wat moet ik er mee op school? Ik weet zeker dat de meeste ouders zich kapot schrikken als ze het horen. En dan? Boze ouders… Hoop toestanden…”
Zwijgend keken we elkaar aan. De bel ging.
“Sorry…,” zei ze. “De kinderen… Kom vanmiddag na schooltijd anders even terug. Praten we dan verder.”
Ik knikte.
 
“En? Hoe ging het?” vroeg Nicolas nieuwsgierig toen ik weer thuis was.
Ik haalde m’n schouders op en ging tegenover hem zitten. “Geen idee, de bel ging. Na schooltijd ga ik terug.”
Snel vertelde ik hem hoe het gesprek met Thomas’ juf was verlopen.
“En als we vanmiddag nou eens samen gaan? Dan kan ze mij ook ontmoeten en met eigen ogen zien dat er niks raars aan ons is. Misschien helpt dat,” merkte Nicolas op.
“Denk je?” Onderzoekend keek ik hem aan.
“Het zou kunnen werken. Als ze ons samen ziet, ziet ze in ieder geval dat wij hele normale jongens zijn,” dacht hij hardop.
Misschien had hij wel gelijk. ‘Onbekend maakt onbemind,‘ luidde het spreekwoord tenslotte. “Zou je dat willen doen, schat?”
“Tuurlijk! Voor jou en Thomas doe ik alles, dat weet je toch?” Hij lachte.
“Oké, samen dan. Maar nu eerst werken jongen, we moeten nog een hoop doen vandaag!”
 
We spraken door wat er allemaal moest gebeuren voor we aankomend weekend konden vertrekken en besloten vandaag zoveel mogelijk ‘regel’ dingen te doen. Vol goede moed gingen we aan de slag. Als eerste belde ik een opkoper en sprak met hem af dat hij vrijdagmiddag langs zou komen om alles wat we niet mee zouden nemen, weg zouden gooien of bij mijn ouders op zouden slaan, op te halen. Ik was niet van plan m’n hele inboedel naar Bretagne te verhuizen, daar was ons huis niet groot genoeg voor. Bovendien had Nicolas alles al. Behalve misschien mijn keukeninventaris en natuurlijk Thomas spullen. Behalve dat, wilde ik eigenlijk alleen maar persoonlijke bezittingen meenemen.
 
Opgewekt togen we samen richting het gemeentehuis om door te geven dat Thomas en ik zaterdag naar Frankrijk vertrokken. Er hoefde niet veel geregeld te worden, alleen uitschrijven en ons nieuwe adres doorgeven was voldoende. Ik stond er best van te kijken hoe simpel het ging. Maar ja, d’r moest nog veel meer geregeld worden, opzeggen gas, water, licht, kabel, verzekeringen. Behalve m’n autoverzekering dan want m’n auto op Frans kenteken zetten kon nog niet. Dat moest sowieso vanuit Frankrijk gebeuren. Het was geen probleem, ik kon, ondanks dat ik niet meer in Nederland ingeschreven stond, met Nederlands kenteken blijven rijden. De verzekering bleef voorlopig gewoon doorlopen. Hetzelfde gold voor m’n bankrekening, tot ik een nieuwe had in Frankrijk, hield ik die gewoon aan.
 
Afijn, we hadden genoeg te doen die dag. Voor we het wisten was het kwart over drie en was het tijd om naar Thomas' school te gaan. Annet stond ons al op te wachten op het plein.
“Onze directeur wil graag bij het gesprek zijn,” zei ze toen ze ons voorging de gang door.
Had ik kunnen weten, ze had het er natuurlijk met hem over gehad. De directeur was een man van midden vijftig. Behoorlijk van de oude stempel, daar hoefde ik geen begrip van te verwachten.
“Dus u bent de vader van Thomas,” begroette hij me terwijl hij me goed in zich opnam.
“Inderdaad. Michael, aangenaam,” stelde ik me voor. “En dit is mijn vriend, Nicolas,” wees ik naar Nicolas.
Annet nam Nicolas nieuwsgierig in zich op. De directeur negeerde hem volkomen, gaf alleen mij een hand.
“Juf Annet heeft me in vertrouwen van uw probleem verteld,” begon hij.
Meteen stonden m’n nekharen overeind. Hoezo, mijn probleem? Zijn probleem, bedoelde hij!
“U zult begrijpen dat uw levensstijl niet past binnen de Christelijke grondslag van onze school,” vervolgde hij. “Dat kunnen wij tegenover ouders die bewust voor Christelijk onderwijs hebben gekozen niet verantwoorden.”
Hoewel ik allang wist wat hij zou gaan zeggen, maakten zijn woorden me razend! Ik deed m’n uiterste best me in te houden. Annet zat er schaapachtig bij te kijken. Nicolas had natuurlijk geen flauw idee wat de man tegen me zei, hoewel hij uit mijn reactie waarschijnlijk wel op kon maken dat het niet echt een gezellig gesprek was.
“Natuurlijk kan ik het Thomas niet weigeren afscheid in zijn groep te nemen, maar ik wil u wel dringend verzoeken hem duidelijk te maken dat hij zijn mond houdt over uw thuissituatie.”
M’n mond viel open. Dacht hij nou werkelijk dat ik dat zou doen? Tegen Thomas zeggen dat hij niet over ons mocht praten? Alleen maar omdat de kinderen op school dan misschien wel iets te horen zouden krijgen over homoseksualiteit? Dit was toch te gek voor woorden? Ik had enorme zin om me eens even lekker te laten gaan maar hield me in. Nicolas woorden schoten door m’n kop, ‘Ze zijn het niet waard, misschien moet je proberen ze te vergeven voor wat ze je aan hebben gedaan’. Ik haalde diep adem, pakte Nicolas’ hand vast en kneep er even zachtjes in.
“Ik betreur uw standpunt,” begon ik zo rustig mogelijk. “Maar het is niet anders.”
“Ik ben blij dat we elkaar begrijpen,” reageerde hij opgelucht.
Hij had natuurlijk vreselijk tegen dit gesprek opgezien. Moeten praten met een homo, stel je voor zeg! Wat een sukkel… Een enorme strijdlust nam bezit van me. Wat een achterlijke houding… Daar ging ik dus echt geen rekening mee houden! Was ik eerder nog van plan geweest Thomas maar geen afscheid te laten nemen als dat te veel problemen zou veroorzaken, nu vertikte ik het om rekening te houden met het standpunt van de school.
“Thomas komt vrijdag gewoon afscheid nemen. U kunt niet van mij verlangen dat ik Thomas verbied over zijn thuissituatie te praten. Dat is onverkoopbaar. Dat snapt u zelf hoop ik ook wel, of niet? Voor mijn part licht u de ouders van te voren in dat hun kinderen mogelijk te horen krijgen dat Thomas voortaan twee papa’s heeft zodat ouders die echt niet willen dat hun kind daarmee geconfronteerd wordt, hun kind thuis kunnen houden,” zei ik resoluut. “En dan nog eens wat,” ging ik verder. “Mocht het zo zijn dat u zich geroepen voelt de kinderen in zijn groep uit te leggen dat hoe wij leven, niet mag van de Heer, dan doet u dat maar als wij weer weg zijn. U gaat Thomas gewoon de kans geven op een normale manier afscheid te nemen en ik sta niet toe dat u of één van uw collega’s Thomas daarbij idiote ideeën over mij en mijn vriend aanpraten.”
Met grote ogen keek de directeur me aan. Dat had hij duidelijk niet verwacht!
“Ik neem aan dat wij elkaar begrijpen?” voegde ik er met nadruk aan toe.
“Neemt u mij niet kwalijk, maar dit is mijn school en ik bepaal hoe het er hier aan toegaat, niet u,” reageerde de directeur verontwaardigd.
“Dus u bepaalt wat kinderen wel en niet mogen zeggen?” brieste ik. “Volgens mij begrijpt u het niet helemaal. Denkt u nu werkelijk dat u alles wat niet in uw straatje past, buiten de deur kunt houden? Wat nou als een ouder bijvoorbeeld zelfmoord pleegt? Verbiedt u een kind dan ook om er over te praten? Want zelfmoord is volgens de Bijbel ook niet toegestaan. En vertelt u dat kind dan dat zijn vader of moeder slecht is en eeuwig in de hel zal branden omdat hij een einde aan zijn leven heeft gemaakt?”
Daar wist hij niks op te zeggen. Waarachtig, het leek erop dat ik hem tuk had!
“U speelt het wel erg hard," zuchtte hij uiteindelijk.
“Goed, ik zal de ouders inlichten, dan kunnen ze zelf bepalen of ze hun kind naar school laten komen of niet. En als er vragen over komen, zullen we die oppakken nadat Thomas weg is.”
Ik knikte tevreden. Het voelde bijna als een overwinning! “Annet, dan zie je ons vrijdagochtend, oké?” richtte ik me tot Thomas’ juf.
Met die woorden verlieten we de school. Ik nam niet eens de moeite om de directeur de hand te schudden.
 
Ondanks dat ik van te voren had geweten dat ze het op Thomas’ school niet zouden accepteren, was ik teleurgesteld. Ergens had ik toch gehoopt dat met name Annet zich anders had opgesteld. In plaats van dat ze meteen met het verhaal naar de directeur was gestapt, had ze ook gewoon haar mond kunnen houden en maar af kunnen wachten wat er bij het afscheid zou gebeuren. Zo erg zou het toch niet geweest zijn? Het viel me van haar tegen.
 
Nicolas had natuurlijk wel in de gaten dat het gesprek niet van een leien dakje was gegaan. In de auto legde ik hem uit wat er besproken was. Hij snapte er geen biet van, begreep niet waarom er zo moeilijk werd gedaan over onze relatie. Ik deed een poging hem uit te leggen dat mensen binnen onze Kerk het liefste alles waar ze zich geen raad mee wisten, wegduwden zodat ze er niks mee hoefden te doen. Ik vertelde hem dat ik ervan overtuigd was dat de schooldirecteur nu met onze dominee aan de telefoon hing om te bespreken hoe ze dit het beste aan konden pakken.
 

Nicolas zag de ernst van de situatie nog niet in. Voor hem was het voornamelijk vreemd, onwerkelijk. Maar ik begon me zorgen te maken. Ik realiseerde me dat er wat in gang gezet was. Een onbestendig gevoel bekroop me. Ik wist weliswaar wat ik wilde, waarvoor ik het deed, toch was ik nerveus. Want ik wist ook hoe er in het dorp gereageerd zou worden.


wordt vervolgd...

© Michael87, 2014