ZWEDEN… EEN EINDE
Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
Hoofdstuk 15
4 april, Turtle Bay Resort, Oahu, Hauula, Hawaii, Verenigde Staten.
Voor de tiende avond op rij zag het zevental - een dame en zes heren - de zon langzaam in zee zakken. Een schouwspel dat toch elke avond weer wist te boeien. Elke avond ook weer anders was. Zittend op hun stoelen voor de beachcottage van Erik en Olaf werd er niet gesproken. Alleen maar gekeken. Af en toe werd er van pure verrukking een zucht geslaakt. Ja, het was hier mooi. Ontzettend mooi.
“Kom,” sprak Anna terwijl ze op haar horloge de tijd controleerde en zag dat het kwart voor zeven geweest was, “het is tijd om te gaan eten want anders ligt Johan straks niet op tijd in bed.” Ze stond op en bracht haar stoel terug naar haar huisje. De anderen deden hetzelfde. Ze gingen op weg. Anna geflankeerd door en arm in arm met Johan en Kees, Erik en Edward daarachter en als laatsten Olaf en Timothy. Het was maar een klein eindje lopen naar het restaurant. Elke avond had het gezelschap aan hun vaste tafel met uitzicht op zee gegeten.
Iedereen maakte zijn keuze uit het menu en Kees had het idee dat Johan wel erg lang met de ober aan het overleggen was. Niets voor hem eigenlijk want elke avond had hij tot nu toe heel snel zijn keuze kunnen bepalen. Nou ja, misschien wilde het vanavond niet zo lukken. Het gesprek aan tafel ging voornamelijk over de excursie die de anderen vandaag gemaakt hadden. Op hun laatste dag in dit zonovergoten paradijs waren ze gaan duiken. Zelfs Anna, die in eerste instantie absoluut niet gewild had, was na de nodige instructie en onder toezicht van een ervaren begeleider toch onder water gegaan. Iedereen had het over de prachtige kleuren van het rif, de planten en de dieren. De telefoon van Olaf met daarop de foto’s die ze van andere toeristen, die eraan gedacht hadden een geschikte camera mee te nemen, doorgestuurd hadden gekregen ging de tafel rond en iedereen was opnieuw, en Johan en Kees voor het eerst, onder de indruk.
“Dit heb je wel weer gemist, Kees,” zei Johan glimlachend tegen zijn vriend die aan zijn rechterkant naast hem zat.
“Nee. Ik zie het nu. Merk de indruk die het op de anderen heeft gemaakt en heb daaraan voldoende. Wij hebben toch ook een prachtige dag gehad? Wat zeg ik, prachtige dagen gehad?”
“Ja, zeker. Het was net als alle andere dagen gewoon heerlijk om hier te zijn.” Ja, Johan had het prachtig gevonden. Hij en Kees hadden elke dag lekker rustig aan gedaan. Ze waren geen enkele dag met de anderen op pad gegaan. Vanuit hun bed waren ze ’s ochtends het strand opgelopen om even het water in te lopen. Kees had soms wat gezwommen maar hijzelf had dat niet gedaan. Dan ontbijt op het terras. De rest van de ochtend hadden ze op het strand gelegen. Voordat ze op pad gingen naar het restaurant om daar tussen de middag te eten, hadden ze zich gedoucht. Na het eten een middagdutje en aan het eind van de middag weer wat luieren op het strand. Heerlijk. Johan voelde zich elke dag sterker worden. Voorafgaande aan de reis was het ook al enorm goed gegaan, zo vond hij, mits hij er maar voor zorgde voldoende rust te nemen en dat betekende in elk geval elke middag een paar uur slapen en ’s avond zo tussen negen en tien weer naar bed. Eén keer hadden hij en Kees het later gemaakt en dat had voor hem slecht uitgepakt. De volgende dag had hij het meteen gemerkt en het moeten bezuren. Niet voor herhaling vatbaar.
Het eten werd gebracht en het smaakte weer prima.
Hoewel Johan wat in gedachten verzonken was, proefde hij alles toch goed. Het waren vreugdevolle herinneringen en dat scheelde een stuk. In de laatste week voor vertrek waren ze met z’n drieën - Anna, Kees en hij - wezen shoppen. Ze hadden enorm veel lol gehad. Van alles gepast. Kees en hij zelfs ballenknijpers en Anna had hen gekeurd, goed bevonden en op haar vingers gefloten. Die strakke zwembroeken hadden ze echter niet gekocht die waren in de winkel gebleven omdat de jongens comfort voorop stelden. Bovendien hadden ze beiden al een vriend. Bij V&D aan de Grote Markt hadden ze koffie gedronken en tussen de middag gegeten bij Lunchroom Solo. Een plek waar hij ook altijd met zijn moeder kwam als ze naar de stad gingen. Na de lunch waren Kees en hij met de auto vol tassen, hoofdzakelijk van Anna, teruggereden naar huis terwijl Anna nog wat dingen moest regelen. Later in de middag haalde Kees haar volgens afspraak op.
De reis had inclusief overstappen meer dan vierentwintig uur geduurd maar hij kon er zich weinig van herinneren. Het grootste gedeelte van de tijd had hij slapend doorgebracht. Het was maar goed dat hij niet alleen op reis was want anders zou hij nooit op de juiste plaats zijn aangekomen. Nu hadden ze hem in elk geval gewekt als hij het ene vliegtuig uit moest om een ander in te stappen.
De intimiteit waar Kees en hij beiden naar verlangden was langzamerhand ook op gang gekomen. Zo halverwege februari hadden ze hun eerste voorzichtige schreden op dat gebied gezet. Wel zodanig dat het in zijn schema paste en ervoor zorgde dat de broodnodige rust niet verstoord werd. Dus meestal ergens overdag. Heel vaak bij het wakker worden en soms als ze op tijd naar bed gingen. Het licht ging echter nooit later uit dan tien uur. Eerst hadden ze elkaar getrokken. De ontlading was bij beiden enorm geweest. Toen Johan eraan terug dacht, sierde een brede glimlach zijn gezicht. Ja, het was enorm goed geweest. Een andere hand aan je ding is heel wat anders dan die van jezelf. Een dikke week later had Kees hem als eerste gepijpt toen hij hem erom gevraagd had. Wel had hij heel duidelijk laten weten dat hij vooraf niet wist of hij in staat zou zijn om hem ook op die manier te bedienen. Kees vond die voorwaarde geen probleem. Kees had hem heerlijk klaargemaakt met zijn mond. En daarna, was er niets meer gebeurd. Dik in het zweet en doodmoe. Zijn vriend was lief voor hem geweest. Had hem gewassen, afgedroogd en toegedekt en daarna had hij twaalf uur non stop geslapen. Toen hij wakker geworden was, was dat geweest met een herinnering aan dat heerlijks van de vorige avond. Later had hij het zelf ook gedaan bij Kees. Er rustig de tijd voor genomen en ervoor gezorgd dat hij niet helemaal total loss zou zijn. Dus ook regelmatig zijn handen gebruikt. Zo hadden ze het een heel lange tijd gedaan. Hier op Hawaii waren ze begonnen elkaar te rimmen. Dat had er bij hem wel voor gezorgd dat het verlangen om echt gemeenschap met Kees te hebben enorm was gegroeid. En volgens hem, wilde Kees het ook heel erg graag met hem doen. De blik in de ogen van Kees de laatste dagen sprak boekdelen, zo vond Johan. Ook nu was die verlangende, smeulende blik er in te zien. En… ineens ook dat zorgzame weer. Dat laatste vond Johan minder leuk. Zeker omdat hij vlak voordat ze afreisden Kees en Anna verzekerd had dat het goed met hem ging. Dat hij nog wel wat uit moest kijken maar dat hij heel goed in staat was daar zelf op te letten. Ook benadrukt had dat zijn ‘oppassers’ zelf ook moesten gaan genieten.
“Hé! Doe je een beetje rustig aan?”
“Maak je niet dik, man! Gaat prima toch?”
“Je hebt je glas al voor de tweede kaar laten volschenken. Morgen hebben we een lange reis voor de boeg, schat!”
“Weet ik. Maar we hebben nog een hele nacht en een hele ochtend om uit te rusten.”
Er lag een speelse glimlach op Johans gezicht, zo zag Kees. Eentje die hij niet helemaal thuis kon brengen. Hij kende zijn maatje heel erg goed maar toch… toch was er nu iets geheimzinnigs in de blik die hij toegeworpen kreeg. Hij gaf zijn protest nog niet op en probeerde met een blik op Anna, die links van Johan en aan het hoofd van de tafel zat, wat steun te krijgen. Het enige dat hij van haar kreeg was een knipoog. Hij snapte er niets meer van. Normaal zou ze hem bijgevallen zijn maar… Laat ook maar, zo dacht hij en bestelde nog een biertje, zijn tweede, toen de kelner langs kwam.
In de dagen dat ze hier waren was er een soort van ritueel ontstaan. Elke avond had Anna het diner afgesloten door een verhaal te vertellen. Hoewel hun omgangstaal het Engels was, vertelde zij het verhaal in het Nederlands. Zo zaten die verhalen nou eenmaal in haar hoofd. Vertellen en meteen daarna in stukjes vertalen vond ze verwarrend en daarom had Erik aangeboden haar tolk te zijn. Elke avond had ze een verhaal verteld. Johan had gemerkt dat ook aan de andere tafels geluisterd werd naar Anna’s verhalen. Toen hij haar erop wees, zei ze hem dat hij zich moest vergissen. Maar dat deed hij niet. De volgende avond vond Anna het moeilijker om haar verhaal te doen. ‘Kom op, buuf! Doe gewoon wat je wilt doen. Het maakt echt niet uit hoeveel mensen er naar je luisteren, toch?’ had hij haar aangemoedigd. Na hem een gulle glimlach geschonken te hebben, hield ze haar praatje en dat had ze alle avonden daarna ook gedaan.
Nu er afgeruimd was, wilde ze weer beginnen. Johan boog zich naar haar toe en fluisterde in haar oor: “Mag ik eerst even wat zeggen?”
Anna vond het prima, knikte naar hem en legde een hand op zijn schouder.
“Vrienden! Morgen en de hele reis naar huis lang hebben we natuurlijk nog vakantie maar dit is onze laatste avond hier. En hoewel Anna, als oudste van ons allemaal, het recht heeft om officieel af te sluiten wil ik vanavond toch iets zeggen. Of eigenlijk, wil ik jullie allemaal bedanken. Bedanken voor de vriendschap die er tussen ons is.”
“Dan mogen wij dat ook wel doen,” gniffelde Olaf die duidelijk iets te veel bier genuttigd had.
“Sttttt,” deed Erik een poging zijn vriend stil te krijgen.
“Ja. Je hebt helemaal gelijk, Olaf. We zouden dat allemaal en vaker kunnen doen. Maar ik doe het nu. Dus gewoon stil en mooi zijn!”
Er werd gelachen.
Johan merkte dat andere gasten ook luisterden en begreep nu toch wel iets van Anna’s schroom. Wat hij wilde vertellen was persoonlijk maar… dat weerhield hem er niet van om verder te gaan. “Jullie weten allemaal dat ik het moeilijk heb gehad en dat is nog zacht uitgedrukt. Ik heb het vreselijk moeilijk gehad. En… waarvoor ik jullie wil bedanken is dat jullie, ondanks mijn onuitstaanbare gedrag in die moeilijke periode, van gaan wijken wilden weten. Ik trok me terug. Zelfs van mijn vader, van jou Erik, maar ook van alle anderen. Wilde niemand om me heen. Maar jullie weken niet van mijn zijde. Bleven trouw aan de vriendschap die er was. En… dat is uiteindelijk mijn redding geworden. Gered door mijn vrienden die niet wilde weten van wijken. Volgens mij val ik in herhalingen maar… denk dat ik wel duidelijk genoeg geweest ben. Onze glazen zijn al weggehaald maar dan maar zonder glas. Ik wil met elkaar een toost uitbreiding op onze vriendschap. Friends forever!”
De handen gingen omhoog en de zes herhaalden Johans toost: “Friends forever!”
“Dit is zo mooi gesproken, Johan,” zei Anna, “dat ik mijn verhaal maar laat voor wat het is vanavond. Gewoon helemaal niets aan toe te voegen meer.”
Maar dat werd niet gepikt. Toen het gezelschap op wilde staan werd het onrustig in de eetzaal. Een man aan de tafel achter die van hen vroeg hardop waar het verhaal bleef. Het verhaal dat hij nodig had om rustig in slaap te vallen. Anna en de anderen keken elkaar verbaasd aan.
“Ik geloof dat je iets bijzonders hebt verricht, Anna,” zei Erik.
“Alstublieft, vertelt u ons nog een verhaal. We zijn eraan gewend geraakt,” reageerde een andere toerist.
“Het was alsof we thuis waren en toch ook weer niet,” klonk er een derde reactie.
Uiteindelijk gingen ze maar weer zitten. Anna had een verhaal voorbereid en begon te vertellen. “Een vrouw raakte in een bijzondere bewustzijnstoestand. Een droom? Een coma?” Een stilte om Erik zijn vertaling te laten doen. “Een situatie in elk geval waar ze het idee had in een onstoffelijk bestaansgebied te zijn, en wel in het centrum ervan. Een stem vroeg: ‘Wie ben je?’” Eriks beurt. Even nam ze de tijd om goed op haar adem te letten. Ruimte die ze had vanwege het vertalen. Daarna ging ze verder, steeds af en toe stoppend voor de vertaling. “Zij antwoordde dat ze de vrouw van de burgemeester was. ‘Ik heb je niet gevraagd met wie je getrouwd bent, maar wie je bent?’ kwamen antwoord en hernieuwde vraag.” “Haar volgende reactie was dat ze de moeder van vier kinderen was. Ook hier na stelde de stem opnieuw zijn vraag omdat hij niet gevraagd had wiens moeder ze was. Heel lang wist ze antwoorden te geven. Ze was onderwijzeres, christen, degene die armen en zieken had geholpen. Op een gegeven moment kon ze niets meer bedenken. Haar geest was leeg. Er was alleen nog maar stilte. En ineens, in die stilte, wist ze vanuit de diepte van haar hart: ik ben! Toen fluisterde de stem: ‘Ja, dat ben je!’” Toen Anna uitgepraat was, en het laatste vertaalwerk gedaan, bleef het nog lang stil. Iedereen leek nog aan haar lippen te hangen. In de eetzaal begon applaus te klinken, eerst zachtjes maar toen steeds harder, en Anna begon te kleuren. Toen de commotie wat bedaard was, was Edward de eerste van de tafelgenoten die het vermogen tot praten hervonden leek te hebben.
“Anna! Wow! Je bent beroemd! Maar… dit was wel heel erg diep! Maar… ook zo mooi. We hoeven helemaal niets bijzonders te zijn. Alleen maar te zijn. En we doen zo vaak moeilijk over van alles en nog wat. Willen dit, willen dat en… allemaal niet nodig.”
“Ja,” voegde Erik zijn gedachten bij die van de diplomaat, “we plakken allerlei etiketten op onszelf en laten dat ook nog eens door anderen doen. Zodanig dat het verstikkend wordt. Dat er geen zelf meer over blijft haast.” Hij keek Johan aan.
Johan begreep de blik die op hem geworpen werd. “Ja, pa, Zo is het maar net. En al die etiketten vervormen ons. Brengen ons steeds verder weg van dat ene dat echt belangrijk is.”
“Ik ben,” verzuchtte Anna.
Na nog wat napraten, werd het toch echt tijd om op te stappen. Olaf en Timothy waren beiden al in slaap gevallen. Iets te veel gedronken. Toen de zeven het restaurant verlieten, had er opnieuw applaus geklonken. Johan kon zien dat Anna haar schroom overboord had gezet en nu wist te genieten van haar succes. Niet dat ze er zich ooit op zou beroemen of zo. Nee, voor nu was het goed.
De avondlucht buiten was fris. De sterren flonkerden aan de pikzwarte hemel en Olaf en Tim vonden het nodig om de stilte te verbreken door gezamenlijk een lied aan te heffen. Het was geen Engels dat ze zongen. Breedvoerig legde Edward uit dat Noors en Zweeds erg verwant waren aan elkaar en dat er ook in de dronkenmansliederen overlappingen waren: zelfde melodie maar net iets andere tekst. Samen zingen ging echter prima. Zeker omdat het toch niet goed te verstaan was.
Aangekomen bij hun huisjes werd er de tijd genomen om afscheid van elkaar te nemen. Degenen die niet onder invloed van drank waren, hadden iets weemoedigs over zich. Het was hun laatste avond hier en dat was voelbaar. Na het uitwisselen van nachtzoenen werd Anna ineens weer praktisch en zorgzaam. Ze gaf Edward en Erik de nodige tips en preparaten mee om ervoor te zorgen dat hun partners morgen fit zouden zijn. Mogelijk zou het wel tot overgeven of lang op de wc zitten leiden, volgens Anna, maar altijd beter dan een lange vliegreis met een kater. Toen de vier verdwenen waren, had ze voor haar buurjongens ook nog een raad: “Maak het niet al te laat, schatten!”
“Tuurlijk niet, Anna,” was het Kees die reageerde. “Het is kwart voor tien geweest. Deze jongens gaan douchen en dan meteen het bed in om te slapen.”
Anna was niet overtuigd nog en vroeg: “Johan?”
“We maken het niet al te laat. Dat beloof ik je,” zei haar buurjongen glimlachend en gaf haar een zoen op beide wangen. Voor Anna kon hij weinig verborgen houden, zo leek het.
Toen Kees in hun beachcottage binnenkwam, maakte hij meteen werk van zijn voornemen om te gaan douchen. Snel was hij uit de kleren en toen Johan wat bleef talmen spoorde hij hem aan wat op te schieten.
“Rustig, maatje! Alle tijd!”
“Helemaal niet! Het is al bijna tien uur nu en je weet dat je op tijd naar bed moet.”
“Helemaal mee eens. Ik moet op tijd naar bed. Kom eens hier?” Toen Kees niet meteen reageerde, pakte Johan zijn arm beet, trok hij hem naar zich toe en legde zijn armen om hem heen. Hij drukte een kus op Kees’ lippen.
“Lief van je, schat, maar… je bent toch niet van plan om nu nog seks te hebben, of wel?”
“Waarom niet?”
“Omdat het al laat is en bovendien heb jij flink van de wijn gedronken vanavond. Het viel me nog reuze mee dat je recht kon lopen en niet met die twee anderen meezong. “
“Die hadden echt lol samen, man!”
“Ja, dat wel maar… voor hoe lang nog? Als die middeltjes van Anna gaan werken… dan weet ik het zo net nog niet.”
Beiden moesten ze lachen.
Johan streelde Kees over zijn schouders, rug en billen. Hij voelde zijn eigen erectie en ook die van Kees.
“Lieve Johan, ik weet niet of dit goed is.”
“Stttt, schat. Gewoon stil zijn.” Johan kuste Kees opnieuw. Dit keer langer.
“Laten we gaan douchen,” stelde Kees voor en hij probeerde zich aan Johans omarming te ontworstelen.
Johan was echter niet van plan om hem te laten ontsnappen. “Nee, schat. Dat doen we niet.” Opnieuw kuste hij zijn vriend en dit keer intenser. Zijn tong gleed langs de lippen van Kees en drong naar binnen. Een hartstochtelijke tongzoen volgde.
“Ohhh, Johan. Dit moeten we niet doen. Niet nu we gaan slapen. Straks lig ik de hele nacht met een harde en doe ik geen oog dicht.”
“Laten we dan wat doen aan die harde pikken van ons, man!”
“Maar je hebt zoveel gedronken! Hoe vaak heb je je wel niet bij laten schenken? Nou?”
“Een keer of vier, vijf denk ik! En nog snap je het niet, hè?”
“Wat moet ik snappen!”
“Uilskuiken!” Johans rechter hand gleed door Kees nek. Bleef daar liggen en opnieuw volgde een tongzoen. “Is het nu duidelijk, misschien?” vroeg hij meteen nadat die zoen verbroken was.
“Ohhh, wacht eens even… hé… dat is raar.”
“Wat, Keesje?”
“Je hebt gedronken als een tempelier en toch… toch proef ik nergens een spoor van alcohol als we tongen.”
“Hé hé, meneer is eindelijk wakker!”
“Heb je de boel zitten bedonderen? Wat heb je dan gedronken?”
Johan gaf aan dat hij het de hele avond had gehouden op druivensap. Het zo met de ober geregeld had dat deze hem steeds zou bijschenken uit een speciaal voor hem apart gezette fles. De illusie was makkelijk in stand te houden omdat de wijnflessen waaruit de obers bijschonken in een grote, witte servet gewikkeld waren.
“En dus heb je mij voor de gek gehouden en… en waarom eigenlijk?” klonk het verontwaardigd. “En Anna? Wist die ervan?”
“Anna hield op een gegeven moment haar lieftallig neusje boven mijn glas en rook eraan. Ja, toen was het duidelijk voor haar. Geen opzetje vooraf hoor.”
“En waarom?”
“Omdat ik seks met jou wil, Kees. Vanavond wil ik echte seks met jou.”
“En moet je dan zo moeilijk doen?”
“Ik vond het leuk om je in de maling te nemen, gast.”
“Ohh… heel grappig hoor!” Opnieuw probeerde Kees zich los te maken maar opnieuw liet Johan dat niet toe.
“Ben je boos nu?”
“Beetje pissig. Waarom vind je het nou leuk om mij voor de gek te houden over zoiets.”
“Omdat jij ook niet helemaal eerlijk tegenover mij bent geweest.”
“Wat heb ik misdaan dan volgens jou?”
“Kom. Dat weet je heus wel.”
Kees was zich van geen kwaad bewust en haalde zijn schouders op.
“Oké. Dan zal ik het spellen voor je. Je verlangt er al een paar dagen na en toch durf je er niet om te vragen. Als ik je in je ogen kijk, zie ik het verlangen er in branden. Je bent geil tot en met en toch… toch vraag je er niet om. Laat je het van mij afhangen. Wacht je tot ik de eerste zet doe. Tot ik jou vraag. Had jij ook kunnen doen toch?”
Als Kees wil reageren, staat Johan dat niet toe.
“Nee, nu praat ik. Bovendien was jij van plan het vandaag wel te vragen. Of niet soms?”
“Weet niet.”
“Kom op, man! Vanmiddag werd ik wakker en zag ik nog net hoe jij in de badkamer verdween. Je probeerde zo stilletjes mogelijk op te staan en er heen te sluipen. Toch?”
Kees begon iets te kleuren maar was niet van plan ook maar iets toe te geven. “Ik wilde je niet wakker maken.”
“Ohhh, mannetje toch! Nog niet willen bekennen, hè! Je bleef tijdenlang in de badkamer, Kees! En ik weet heus wel waarom hoor! Je hebt je mooi gemaakt speciaal voor dat ene moment. Ervoor gezorgd dat je spleet lekker glad is voor je eerste keer. En toch er niet om vragen. Domoortje! Sukkeltje!”
“Het spijt me. Ik… ik had… “
“Ja. Je had gewoon kunnen vragen of het vanavond misschien zover was dat het kon gebeuren. We hadden de maaltijd met elkaar kunnen overslaan en hier wat met z’n tweeën kunnen eten eventueel. Je wilde zo graag, Kees. Ik merkte het gewoon en… Ik heb het al vaker gezegd. Je hoeft niet meer zo verschrikkelijk voorzichtig met me te zijn. We kunnen dingen samen overleggen. Samen bepalen of iets kan of niet. En… ik beloof je dat ik voorzichtig zal zijn. Niet de grenzen zal opzoeken nog en… ik zal ook voorzichtig met jou zijn.”
Een vragende blik was Kees’ antwoord.
“Dat heb ik Anna beloofd.”
“Wat heeft zij hier nou weer mee te maken!”
“Alles, Kees. Je hebt zelf je twijfel en je angst aan haar onder woorden gebracht en dus kreeg ik ergens tijdens deze vakantie de boodschap dat ik voorzichtig moest zijn met je.”
“Die buurvrouw van ons is een bijzondere. Ze wist dat ik ergens mee zat en… ze doet er niets bijzonders voor maar… ze maakt wel dat je je heel vrij bij haar voelt. Zo vrij zelfs dat je over dat soort dingen met haar gaat praten.”
“Ja, we zijn twee bijzondere jongens, Kees. Jongens die het niet vreemd vinden om hun buurvrouw bij dat soort dingen te betrekken. Waar op de wereld vind je nou types zoals wij!”
“Waar op de wereld vind je nou een figuur als Anna!”
“Ja… maar ik ben wel heel blij met haar.”
“Ik niet minder, Johan. Ze is echt heel erg waardevol. En wat heeft ze genoten de afgelopen dagen hier.”
“Ja. Ik ben ontzettend blij dat ik moest dwingen om mee te gaan. Het heeft haar zo verschrikkelijk goed gedaan!”
“Yep. En nu… nu gaan we het doen?”
“Ja. Jij eerst mij en dan ik jou.”
“Niet andersom?”
“Nee. Ik woon dan wel niet hier maar ik bepaal wel de spelregels vanavond.”
“Kunnen we daarover discussiëren?”
“Geen tijd voor! Ik moet op tijd naar bed toch?”
---
Een dik kwartier later lagen de twee vrienden hijgend en met van het zweet glimmende lijven hand in hand naast elkaar.
“Wow,” verzuchtte Kees. “Dat was bijzonder.”
“Echt?” reageerde Johan met iets van opluchting in zijn stem terwijl hij overeind ging zitten.
“Ja. Toen je naar binnenging deed het echt pijn maar… daarna verdween het ook weer en… nou ja… werd ik er alleen maar vreselijk geil van. Zeker toen je in me klaarkwam.”
“Veel te snel. Het was geen goede prestatie maar ja… wat wil je… de laatste keer was een half jaar geleden of zo met Ti… “
“Niet zeggen! Ik wil niets horen over jouw seks met iemand anders.”
“Ben je jaloers?” Johan ging op z’n zij liggen en streelde met zijn hand over de borst van Kees. Vervolgens pakte hij het laken, dat aan hun voeten lag beet, en trok het over hen heen.
“Nee, dat niet maar ik wil je absoluut niet delen met iemand anders en dus er ook helemaal niets over horen. Ik praat toch ook niet over alles wat ik meegemaakt heb in dat Sodom en Gomorra van Den Haag en omstreken?”
Daarin had Kees gelijk, zo vond Johan. Kees had er alleen iets over gezegd als hij ernaar gevraagd had en dat had hij haast niet gedaan omdat hij het niet wilde weten. En daarom vond Johan het geen enkel probleem te beloven dat hij over zijn amoureuze perikelen met Olaf en Timothy voor nu en altijd zou zwijgen. Toch zat hij nog met iets. “Vind je het geen probleem dat ik met twee van onze vrienden iets gehad heb?”
Voor Kees wat het geen enkel probleem zolang het maar niet ter sprake kwam, zo bracht hij onder woorden. “Ben je moe nu?”
“Ja. Maar… nog niet uitgepraat met jou, schat.” En daarna bleef het toch stil.
Te lang naar de mening van Kees. Zeker als Johan van plan was met hem te praten. Kees draaide zich op z’n zij en zag een heel mooie glimlach op het gezicht van zijn vriend. “Ben je gelukkig?”
“Ja, enorm gelukkig. Een gevoel dat ik amper kan bevatten. Een gevoel dat… nou ja… ik weet het niet. Het doet me zo goed.“
“Ben je zo intens gelukkig omdat je mij geneukt hebt?”
“Nee, dat is het niet.”
“Ohhh, dat is niet belangrijk?”
“Op zich niet.”
Kees begreep de opmerking van Johan niet en vroeg om een toelichting.
“Als je mij gezegd had dat je een top was en dat er van geneukt worden geen sprake kon zijn of als je me verteld had dat je er nog steeds enorm bang voor was en dat je het daarom absoluut niet wilde proberen, dan was het ook goed geweest. Dat bedoel ik. Ik ben…
“Dus als ik het niet had gewild, zou je dan weer mijn bottom zijn geworden?”
“Nee. Er zou een stuk minder geneukt worden dan we vroeger deden, schat. Af en toe zou je het mogen doen en af en toe zou ik met mijn pik door je spleet willen rijden. Droogneuken. We zouden veel meer pijpen en zo, denk ik. Maar… je onderbrak me, schat. Je onderbrak me op een heel belangrijk moment. Ik wilde… “
“Sorry.”
“Je onderbreekt me alweer! Hou daar mee op, malloot! Ik wilde zeggen dat ik gelukkig ben omdat ik de afgelopen maanden, weken, dagen, uren, minuten en seconden ervaren heb, dat ‘liefde’ en ‘houden van’ toch geen loze woorden zijn. Je weet dat ik op oudejaarsdag een behoorlijk gevecht met mezelf geleverd heb. Dat ik twijfelde aan de liefde, aan het houden van. En… al heel snel daarna wist ik ook weer dat ze wel degelijk iets inhouden. Dat het geen loze woorden zijn. Toen ik je belde had ik het idee dat je ergens ver weg was. Bij je grootouders of bij je oom. Je zei me dat je eraan kwam en… toen wist ik dat je kwam omdat je van me hield. Dat er tussen ons sprake was van liefde. Dat… het allemaal goed zou komen omdat liefde alle wonden kan helen. En dat had ik nodig. Natuurlijk heb ik ook een misrekening gemaakt wat betreft de liefde. Het houdt niet in dat we een eeuwig leven hebben. De stem in mijn hoofd probeerde me aan te praten dat de liefde van mijn moeder voor mij zonder betekenis was omdat ze me alleen had gelaten. Flauwekul! Ook jij en ik zullen het eens zonder elkaar moeten stellen.”
“Niet aan denken nu, lieve Johan.”
“Jawel. Het is geen probleem. Eens zal dat moment komen maar dan kunnen we het beiden ook aan. Natuurlijk zal er verdriet zijn en zullen er vreselijk veel tranen vloeien maar… we kunnen dan ook terug kijken op iets dat heel erg goed geweest is. En het doet er niet toe hoe lang we dan samen geweest zijn. Ik hoop dat we samen ontzettend oud zullen worden maar… de tijd doet er niet toe. Wat belangrijk is, is de band die we hebben met elkaar. Een band gesmeed door liefde en het houden van, die ons kracht geeft. Elke dag opnieuw.”
“Weet je,” verzuchtte Kees, “daarom vind ik dit altijd een van de allermooiste momenten van de dag. Alle momenten zijn heerlijk met jou maar… deze staat zeker in mijn Top10. Dicht tegen jou aan liggen en dan langzaam in slaap vallen. Weten dat alles wat er gebeurd is absoluut geen droom is geweest en dat er na de nacht een nieuwe dag met jou zal volgen. En dat steeds weer opnieuw. Steeds weer elke dag alles met jou beleven. Zoveel tijd om van jou te houden.”
Johan kon het alleen maar beamen. Voor hem voelde het net zo. Hij maakte Kees er deelgenoot van dat die gevoelde liefde en dat houden van, zij het natuurlijk in een andere vorm, zich ook uitstrekte tot de vrienden die hier met hen waren.
“Ja, helemaal met je eens. Het is anders maar… ook weer hetzelfde eigenlijk. Lastig onder woorden te brengen maar dat hoeft ook niet. Het voelen en weten dat het er is, dat is veel belangrijker.”
“Ja, vind ik ook. Maar… een vraagje nog. Je wilt wel vaker door me geneukt worden?”
“Zo serieus samen en dan ineens zo’n vraag! Je noemt mij regelmatig een malloot maar… je bent er zelf net zo één, Johan Gunnarsson! Ja, ik doe het graag nog een keer met jou. Het was vreemd en er was pijn in het begin. Maar ook heel erg goed en… we gaan het echt nog wel vaker proberen. Denk dat er ook een heel stuk spanning bij me zat. Gewoon… het onbekende… het niet weten hoe zoiets is. Veel gezien op internet en zo maar… dat is toch heel wat anders.”
“Ja. Timothy kan je het een en ander over porno vertellen.”
“Wat bedoel je?”
“Hoe ze dat maken. Het meeste is niet echt. In elkaar gezet. Knip- en plakwerk. Fake. Stimulerende middelen om ervoor te zorgen dat die gasten zo lang hard kunnen blijven.”
“Weet je wat ik gek vind in sommige van die scènes?”
Johan wist niet wat Kees bedoelde en liet het zich graag uitleggen.
“Soms zie je ze werkelijk een kwartier lang neuken. Dan gaat de pik eruit, het condoom eraf en dan moeten ze zichzelf nog aftrekken om klaar te komen. Ongelofelijk gewoon!”
Johan moest lachen. Hij begreep het nu helemaal.
“Douchen?” stelde Kees voor.
“Nee, doe ik morgenvroeg.” Johan strekte zijn hand uit naar het nachtkastje om daar een pil te pakken. “Ik neem deze in,” waarop hij het glas met water pakte en de daad bij het woord voegde, “en dan gaan ik slapen. Die pil zorgt ervoor dat ik tien tot twaalf uur onder zeil ben.”
“Heel goed voor je.”
“Ja. En weet je wat het allerleukst is? “
Kees wist het niet. Had, vanwege de glimlach rond Johans lippen, wel door dat zijn vriend niet helemaal serieus was en wachtte het ongetwijfeld plagerige antwoord rustig af.
“Als ik wakker word, zijn de koffers al gepakt door jou.”
“Heb je ook zo’n pil voor mij?”
“Nee. Als je er eentje wilt, moet je naar Anna. Het laken om je naakte lijf en dan zo naar Anna toe. Ze zou zich doodlachen!”
“En meteen doorhebben dat wij het echt met elkaar gedaan hebben en informeren hoe het met mijn gaatje is.” Een lachbui, die heel lang aanhield, volgde. Een lachbui die zorgde voor de nodige ontspanning, zo vlak voor het slapen gaan. Kees kroop dicht tegen Johan aan en sloeg zijn armen om hem heen. “Heb ik vandaag al gezegd dat ik van je houd, Johan?”
“Ik tel de keren niet, schat, maar je hebt het zeker al wel een keer of tien gezegd vandaag.”
“Tien keer maar? Veel te weinig om jou te laten weten dat ik echt van je houd. Ik houd van je, Johan.”
“Ik weet het, lief.
Ze glimlachten naar elkaar en drukten daarna hun lippen voorzichtig op elkaar om dat vervolgens nog diverse malen te herhalen.
Kees?”
“Ja?”
“Heb ik vandaag al gezegd dat ik van je houd?”
Kees grinnikte. “Ja, en ik heb ze alle dertien keer gehoord en het gaf me elke keer weer een enorm goed gevoel.”
“Ik houd van je, Kees.”
EINDE
Nawoord:
Een voor mij bijzonder verhaal heeft de eindstreep gehaald. Dit verhaal is bijzonder omdat tussen de eerste schrijfsels en het laatste woord een heel groot tijdverschil zit. Het eerste hoofdstuk lag er al jaren terwijl de laatste woorden gisteren (woensdag 28-08-2013) geschreven zijn.
Bijzonder ook omdat ik tijdens het schrijven mijn manier van schrijven heb aangepast. Normaal schrijf ik een verhaal altijd eerst helemaal af om het pas daarna te publiceren. Dit keer ben ik vanaf hoofdstuk 11 (of was het nou al 10) meteen na het schrijven van een hoofdstuk gaan publiceren.
Ook bijzonder omdat ik een adempauze moest inlassen. Even het schrijven en publiceren moest onderbreken omdat het niet zo lekker ging met mij. Op die boodschap kreeg ik ontzettend veel lieve en bemoedigende reacties. Allemaal heel erg bedankt daarvoor!
En hoe nu verder?
Over twee hopen hoop ik een volgend hoofdstuk van ‘Blanco - deel 3’ klaar te hebben en te publiceren. De schrijfwijze van de afgelopen weken zet ik dus voort: schrijven en dan meteen online. Ik kan niet beloven dat er elke week een hoofdstuk zal verschijnen. Lukt het, dan lukt het maar als het niet lukt dan wordt het een week later. Dus gewoon af en toe kijken op de vaste publicatieplaatsen of er iets te lezen valt.
Groeten
Reacties zijn welkom op de site maar ook via mijn mailbox: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, mei 2013.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.