ZWEDEN… EEN EINDE
Een verhaal van Lucky Eye
Disclaimer:
Dit verhaal is niet gebaseerd op feiten. Elke overeenkomst met gebeurtenissen, personen, plaatsen en tijden berust dan ook op toeval.
Hoofdstuk 14
In de loop van Nieuwsjaardag belde Johan kort met zijn vaders en met Timothy. Hij verzekerde hen dat hij alles goed zou komen maar dat het wel een tijdje zou duren voordat hij er weer helemaal was. Iedereen was opgelucht en blij. Terwijl hij met Erik sprak, maakte Johan gebruik van de gelegenheid om ook heel even de studieplannen van Kees en hem aan te roeren. Hij zag dat nu absoluut niet zitten. Eerst zou hij aan zichzelf moeten werken. Erik vond het prima. ‘De belangrijkste dingen eerst,’ luidde zijn realistische reactie.
De eerste twee weken van januari bracht Johan grotendeels door in zijn slaapkamer die hij nu deelde met Kees. Alleen voor eten, drinken, toiletbezoek en douchen kwam hij eruit. Verder sliep hij. Op aandringen van Anna en Kees, en met instemming van Johan, kwam de huisarts toch nog even kijken. Hij kon alleen maar constateren dat Johan ernstig verzwakt en oververmoeid was. Veel rust en goed eten, zouden daarvoor de remedie zijn. Slaappillen wilde hij wel voorschrijven maar toen hij hoorde dat Johan absoluut geen problemen met slapen had, liet hij dat recept ongeschreven.
Af en toe knaagde de twijfel aan Johan. Begon hij zich toch af te vragen of hij het wellicht niet anders had moeten aanpakken. De beste oplossing was om het dan meteen bespreekbaar te maken zelfs als dat midden in de nacht was en hij er Kees voor wakker moest maken. Ook met Anna praatte hij regelmatig en ook had hij soms beiden als toehoorder en klankbord. Zo bleef hij niet alleen met die vervelende gedachten zitten en kregen ze geen kans om hem van zijn doel af te houden.
Johan had de luxe dat er door twee mensen voor hem gezorgd werd. En moest er wel iets buitenshuis gedaan worden, zoals de boodschappen, dan deed of Anna of Kees dat. Zo zorgden ze ervoor dat er altijd iemand bij Johan thuis was. Na een paar weken liet Johan zich steeds meer en meer zien.
In de laatste week van januari wilde Johan per se oefenen met het naar buiten gaan. De eerste keer voelde het vreselijk onwennig. Hij kwam, stevig ondersteund door Kees, tot het tuinhekje en zag het toen niet meer zitten. Van opgeven kon echter geen sprake zijn. De volgende dag volgde een poging in de tuin. Steeds kleine, maar groter worden stukjes, volgden in de dagen daarna heen en weer door de tuin. Zo oefenende lukte het hem om steeds langer buiten te zijn. Hij bereidde zich er op voor dat hij op 30 januari de herdenkingsdienst voor zijn moeder bij zou kunnen wonen. Het was een kleine, besloten plechtigheid met de leden van zijn moeders sangha. Erik kwam ook. Olaf moest verstek laten gaan maar baalde daar flink van, zo verzekerde hij zijn zoon.
Het was een zondagochtend toen de bijeenkomst gehouden werd. De sneeuw van een aantal weken terug was helemaal verdwenen en de zon stond vrolijk te schijnen aan de hemel. Johan had het korte stukje lopen van het huis naar het gebouwtje prachtig gevonden. Hij had zonder jas willen gaan maar Anna had hem dat in heel duidelijke bewoordingen afgeraden. Natuurlijk was hij voor haar argumenten gezwicht. Hij had de afgelopen weken geleerd dat gewoon luisteren en niet moeilijk doen op sommige momenten - en dit was zo’n moment - de beste manier van handelen was. Het kostte in elk geval de minste energie. De bijeenkomst was emotioneel. Tranen van verdriet en vreugde wisselden elkaar af bij het ophalen van herinneringen. Johan had een slotwoord geschreven en vooraf Anna gevraagd om het voor te lezen. Toen het echter zover was, voelde hij zich sterk genoeg het zelf te doen. Anna vond het prima. Blij dat hij al weer zover was.
Johan werd steeds sterker. Half februari liet hij zich door Anna naar het voetbalveld rijden waar Kees een wedstrijd moest spelen. De verrassing was duidelijk op Kees’ gezicht te lezen toen hij zijn vriend tussen de toeschouwers zag. De andere spelers van het team kwamen in de pauze allemaal naar hem toe om hem de hand te schudden en hem ervan te overtuigen dat het hoognodig was dat hij weer mee zou gaan spelen. Johan wilde heel erg graag maar wist ook dat dat nog even zou moeten wachten. Eén helft kijken vond hij al genoeg want na al die opschudding rondom hem wilde hij meteen naar huis.
Een paar dagen later nodigde Olaf het drietal in Bedum uit om Eriks verjaardag mee te vieren in Göteborg. In eerste instantie zag Johan het wel zitten maar toen hij begreep dat er heel veel mensen zouden komen, zag hij er toch vanaf. De drukte zou hem te veel worden, zo voelde hij. Wel werd er afgesproken dat ze dan meteen na het feest zouden komen. Dan waren ze onder elkaar. Anna moest echter afhaken omdat ze op familiebezoek moest: een verjaardag die ze niet wilde missen.
Ze bracht Kees en Johan met de auto van Kees naar Eelde om daarna door te reizen naar haar familie. Het vliegtuig van Eriks firma stond al klaar. Natuurlijk had Anna die graag willen zien en ze liet zich door de piloot rondleiden terwijl ze zich vergaapte aan de luxe aan boord. Hardop vroeg ze zich af of dat allemaal nou wel nodig was. Zij in elk geval, zo liet ze duidelijk haar mening horen, vond het overbodig.
De dagen in Göteborg waren heerlijk. Beide vaders waren grotendeels vrij van zakelijke beslommeringen en verzorgden de jongens uitstekend. Olaf en Johan hadden een gesprek onder vier ogen en voor beiden was dat een hele opluchting. Geen onduidelijkheden meer over en weer maar gewoon alles uitgepraat. Alleen nog maar genieten en uitrusten in een prachtig huis en een heerlijke omgeving.
Een telefoongesprek vanuit Oslo naar het huis van Erik en Olaf deed de plannen echter wijzigen: Timothy was jarig en ook dat moest gevierd worden. Edward zou graag zien dat Olaf en Erik naar Oslo kwamen voor een feestje. Toen hij hoorde dat Johan en Kees bij het tweetal waren, werden ook zij natuurlijk in de invitatie inbegrepen. Johan moest er wel over nadenken. Toen Edward hem verzekerde dat ze met z’n zessen zouden zijn, was de knoop snel doorgehakt.
Ze bleven vier dagen in Oslo en hadden enorm veel plezier samen. Natuurlijk had Johan ook hier eerst een één-op-één gesprek. Timothy en hij verhelderden dingen naar elkaar toe door open met elkaar te praten. Johan gaf aan waarom hij ervoor gekozen had om midden in de nacht stiekem te vertrekken en ook dat dat voor hem nog steeds niet goed voelde. Timothy had er echter alle begrip voor. Wist dat hij erg goed was in het charmeren en overhalen van anderen. Wist nu ook dat hij daar mee moest uitkijken. Dat hij de neiging had om op een gegeven moment gewoon niet meer te luisteren naar de ander. Iets wat hij moest zien af te leren. Het gesprek duurde lang omdat Timothy absoluut wilde dat Johan zijn herkomst zou kennen. Toen Johan alle details kende, kon hij ook alles wat Kees hem verteld had over het gesprek op de avond van eerste kerstdag beter begrijpen.
Tijdens het avondeten op een van die dagen liet Johan zich ontvallen dat hij nodig toe was aan vakantie. Gewoon een aantal dagen weg. Alles achter je laten. Je nergens zorgen om hoeven te maken. Volop genieten. Olaf pakte het serieus op en al heel snel vlogen de reisbestemmingen over tafel heen en weer. Tijdens het uitbundige gesprek werd Johan steeds bleker. Nu het handen en voeten begon te krijgen, kreeg hij het toch benauwd. Zou hij het wel aan kunnen? Zou hij er sterk genoeg voor zijn? Vragen die niet alleen in zijn hoofd opkwamen, maar die hij ook uitte. De anderen waren voorzichtig. Wilden hem niet overhalen. Gaven als mening dat Johan daarin zelf een beslissing moest nemen.
In bed met Kees praatten ze er samen over. Johan wilde toch de mening van Kees weten en Kees gaf hem die. Hij was van mening dat het zou moeten kunnen. De reis zou lang zijn maar Johan hoefde niets te doen. Hij zou kunnen slapen als hij wilde. En ter plaatse aangekomen kon iedereen doen wat hij zelf wilde. Als Johan alle dagen alleen maar op het strand wilde liggen, kon dat. Hij hoefde niet per se mee als de anderen een excursie of zo zouden gaan maken.
“En jij? Wat doe jij dan?”
“Ik blijf natuurlijk bij jou.”
“Maar dan mis je wel enorm veel.”
“Echt niet! Als ik dagenlang uitzicht heb op jou, liggend op het strand van een zonovergoten plek, dan heb ik de vakantie van mijn leven!”
“Je bent en blijft een mallerd, Kees de Wit!”
“Ja, dat weet ik.”
Johan was om en meldde aan het ontbijt dat de reis besproken kon gaan worden mits Anna ook mee zou gaan. Dus belde hij haar op zijn kamer met zijn mobiele om te kijken of ze het zag zitten en geen niet-verzetbare afspraken had. Natuurlijk was ze helemaal van slag. Wilde ze er in eerste instantie helemaal niets van weten. Zover was ze nog nooit van huis geweest! Het was gewoon te gek voor woorden! Waar Johan bleef aandringen, volhardde zij door allerlei tegenwerpingen op te roepen.
“Ik snap het niet, buuf!” riep Johan moe van het argumenteren uit. “Je krijgt een prachtvakantie aangeboden en wil niet mee?”
“Ik wil wel mee, maar ik kan dat niet betalen, lieve jongen! Zover reikt mijn banksaldo niet.”
“Wie heeft het over betalen gehad?”
“Jij niet, dat weet ik. Maar het kan ook niet zo zijn dat ik op jullie kosten mee ga. Geen denken aan!”
“Kom nou! Doe niet zo moeilijk, Anna! Waarom zou je niet meewillen als Erik betaalt. Kees en ik betalen ook niet zelf hoor!”
Toen kwam de aap uit de mouw. Anna had het idee dat de vakantie, als anderen die voor haar betaalden, een soort van vergoeding was voor alles wat zij het afgelopen jaar - tijdens de ziekte en na het overlijden van Soile - had gedaan.
“Echt niet, Anna! Je weet heel erg goed dat wij het nooit over een betaling daarvoor gehad hebben. Dit balletje is gisteravond tijdens het avondeten door mij aan het rollen gebracht en… er zit niets achter! We kunnen je trouwens helemaal niet betalen voor alles wat jij voor ons gedaan hebt. Dan zouden we je minstens tien vakanties moeten aanbieden!”
“Niet overdrijven, Johan.”
“Ik overdrijf niet. Die weken heb jij je het vuur uit de sloffen gelopen en dat weet je best. Heb je overal voor gezorgd zodat Erik en ik zoveel mogelijk bij Soile konden zijn. En bovendien, vrienden vragen niet om een betaling en worden niet betaald voor dat wat ze voor elkaar doen.”
Die laatste opmerking hakte er stevig in bij Anna. Ze wist dat Johan gelijk had. Maar toch… toch was ze nog niet om.
“Nee, Johan, het lijkt me beter dat ik niet mee ga.”
“Oké, dan ga ik ook niet!”
“Maar je zei eerder dat je het nodig had, Johan! Dat het je goed zou doen!”
“Ja.”
“En waarom ga je nu dan ineens niet?”
“Als jij niet gaat, ga ik ook niet. Punt uit!”
“Ach, Johan! Nou ben jij degene die moeilijk doet, volgens mij. Ga nou gewoon lekker met elkaar op vakantie en… “
“Nee! Ik wil met mijn vrienden op vakantie en daar hoor jij ook bij! Ga jij niet, dan ik in elk geval ook niet. Wat de anderen doen, moeten ze zelf weten maar ik ga dan niet.”
“Nou ja… dan moet ik dus eigenlijk wel.”
De ‘dwang’ die Johan had moeten uitoefenen op zijn buurvrouw nam niet weg dat hij enorm blij was dat Anna eindelijk toegezegd had mee te zullen gaan. Natuurlijk had ze nog allerlei vragen gehad. ‘Wat voor kleren moet ik meenemen?’ was de belangrijkste geweest want die was wel drie keer voorbijgekomen maar ook ‘Ze spreken daar wel Engels toch?’ en ‘Hoe lang is het vliegen?’ Johan had het telefoongesprek na verloop van tijd beëindigd door toe te zeggen dat ze alles rustig met elkaar zouden bespreken. Dat ze zich nergens zorgen over hoefde te maken maar dat hij nog wel even haar paspoortnummer en geboortedatum moest weten. Anna ging op zoek naar haar paspoort en kwam al heel snel terug met de gevraagde gegevens. “Wat? Ben je echt zo oud?” kon Johan het niet nalaten haar te plagen toen hij het jaartal van haar geboortedatum doorkreeg. “En dan op jouw leeftijd nog de halve wereld overvliegen? Jij durft!”
Anna stoorde zich niet aan dat plagerijtje. “Weet je, Johan, ik heb er al best zin in eigenlijk. Ik hoop dat de zomermode snel in de winkels ligt want dan ga ik shoppen en dan moet jij mee!”
Wordt vervolgd…
Reacties zijn welkom op de site maar ook via mijn mailbox: lucky_eye2@yahoo.co.uk
©Lucky Eye, mei 2013.
Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de houder van het auteursrecht.