Geloof, hoop & liefde | deel 2

Plaats hier je eigen verhalen.
Gesloten
Michael87
Berichten: 458
Lid geworden op: za 17 aug 2013, 08:22
Vul het getal in: 123
Contacteer:

Geloof, hoop & liefde | deel 2

Bericht door Michael87 » di 20 aug 2013, 19:55

Hij voelt het ook…


Ondanks dat het de avond daarvoor behoorlijk laat was geworden, ik veel te veel wijn had gedronken en ik maar moeilijk in slaap kon komen, was ik de volgende ochtend op tijd wakker. Nicolas, was het eerste dat door m’n hoofd schoot. Ik zou hem helpen met opruimen en schoonmaken van de kampvuurkuil. Meteen was dezelfde spanning terug die ik gisteravond voortdurend had gevoeld. Ik zou hem zo weer zien! Lekker een paar uur bij hem zijn… Glimlachend dacht ik terug aan de vorige avond. Zijn stralend blauwe ogen stonden nog steeds op mijn netvlies gebrand. Ik werd er helemaal warm van. Ik kreeg hem maar niet uit m’n kop, sterker nog, ik kreeg er gewoon een stijve van… Traag trok ik me af. Nicolas’ blauwe ogen keken me liefdevol aan toen ik niet veel later met een onderdrukte kreet mijn lading in een tissue spoot…

In de verte sloeg een kerkklok negen keer. Shit, ik had gezegd dat ik om negen uur bij hem zou zijn. Als een speer kleedde ik me aan, smeet wat water in m’n gezicht en poetste m’n tanden. Snel sprong ik in m’n auto en reed naar de boerderij. De deur van de receptie stond open, maar van Nicolas ontbrak ieder spoor. Zou hij het vergeten zijn? Lichtelijk teleurgesteld drukte ik op het belletje op de balie. Nog geen minuut later zwaaide een deur achter de balie open en kwam Nicolas breed lachend binnen.
“Bonjour Michael!”
Hartelijk kuste hij me wederom drie keer en trok me even dicht tegen zich aan. Ondanks dat ik heel goed wist dat zo’n begroeting verder geen bijzondere betekenis had, bonkte m’n hart in m’n keel. Alsof het niks met me deed, kuste ik hem terug. Ik genoot van het korte moment dat onze lichamen elkaar raakten. Zijn wang tegen de mijne, de warmte van zijn huid, zijn geur… De uitwerking die dit op me had was onmiskenbaar merkbaar in m’n kruis. Verschrikt liet ik hem los. Nicolas had niks in de gaten… Pffff… Hij sleepte me mee naar achteren. Via een smal gangetje kwamen we in een grote, gezellige woonkeuken. Goedkeurend liet ik mijn blik door de keuken gaan. Wat meteen opviel, was de enorme massief houten eettafel met acht, allemaal verschillende, stoelen. Ondanks dat geen één stoel hetzelfde was, paste het bij elkaar. Dit was geen toevallig samenraapsel van oude stoelen, dit was zorgvuldig bij elkaar gezocht. Het gekke was, het klopte. Dit voelde als Nicolas. Origineel, nonchalant maar met liefde bij elkaar gezocht. Ik glimlachte.

Hij gaf me niet veel tijd om de ruimte verder in me op te nemen want hij liep meteen door naar de achterdeur.
“Deze kant op,” zei hij terwijl hij me wenkte.
“Waar gaan we naartoe?” vroeg ik nieuwsgierig.
“Wacht maar af,” lachte hij geheimzinnig.
Achter de boerderij lag een, door beukenhagen aan het gezicht van de gasten onttrokken, tuin. Ik volgde Nicolas de tuin door tot ik helemaal achteraan, onder de overhangende takken van een grote treurwilg, een gezellig gedekte picknicktafel zag staan. Verse croissants, frisse sinaasappelsap, koffie, heerlijke kaasjes, diverse jammetjes, zelfs twee gekookte eitjes en vers fruit. Aan alles had hij gedacht! Verbaasd keek ik hem aan. Lachend keek hij me aan.
“Verrassing! Ga zitten. Lust je koffie?” nodigde hij me uit. Zonder mijn antwoord af te wachten schonk hij, terwijl ik ging zitten, een flinke bak koffie voor me in en ging tegenover me zitten.
“Wow, Nicolas. Dit ziet er geweldig uit! Verwen jij al je gasten zo?” Ik vroeg het zo neutraal mogelijk maar ondertussen ging mijn hart te keer als een gek! Waarom deed hij dit? Samen ontbijten, ok. Maar hier had hij duidelijk moeite voor gedaan. De tafel zag er zo gezellig uit. En dan al die verschillende Franse kaasjes… Die had hij vast niet zomaar uit de koelkast getrokken!
“Hé, ik mag toch wel wat terug doen voor iemand die mij zomaar helpt…” Verlegen keek hij me aan.
Zo had ik hem nog niet eerder gezien. De opwinding die ik tijdens onze begroeting had gevoeld, laaide opnieuw op.
“Wat lief van je,” reageerde ik ontroerd. “Zoiets heeft nog nooit iemand voor mij gedaan.” M’n hart bonkte in m’n keel! Dit voelde goed, heel goed zelfs!
Hij keek me aan en zei zacht: “Jij bent ook niet zomaar iemand…”
Hij hield mijn ogen gevangen in zijn blik. Ik lachte verlegen, wist absoluut geen woorden meer te vinden. Het weeë gevoel in m’n buik breidde zich razendsnel uit naar de rest van m’n lichaam en zorgde er voor dat ik niet meer kon nadenken. Ik bleef hem alleen maar schaapachtig lachend aankijken…
“Kom, tast toe,” doorbrak hij de spanning. Hij liet mijn ogen los en begon een croissantje te smeren.
Ik deed hetzelfde maar kon het niet laten ondertussen stiekem naar hem te blijven kijken. Ik nam hem goed in me op, volgde zijn slanke handen die wat jam op zijn croissantje smeerden. Een kort moment stelde ik me voor hoe die handen mij zouden strelen. Voor ik er erg in had, ontsnapte een verlangende kreun aan mijn lippen. Nicolas keek op. Snel herstelde ik me en deed alsof ik druk in de weer was met het uitkiezen van beleg.
Hij keek me onderzoekend aan. “Alles in orde?”
“Zeker, zeker. Ziet er heerlijk uit.” Alsof er niks aan de hand was, begon ik te eten.
“Als we nou zometeen eerst de kampvuurkuil verder opruimen en schoonmaken, dan kunnen we daarna het afval in de container gooien en de lege flessen wegbrengen,” begon hij praktisch.
Ik knikte. Het maakte mij allemaal niet zo veel uit, zolang hij maar in mijn buurt was.
“Heb je al plannen voor de rest van de dag?”
Hij klonk nerveus. Vond hij dit dan toch net zo spannend als ik?
“Niet echt nee. Misschien straks even naar het strand. Beetje zwemmen of zo. Ik wil vandaag nog even rustig aan doen. Morgen ga ik denk ik een flink stuk lopen.”
“Vind je het leuk als ik mee ga?” kwam er aarzelend uit.
“Zwemmen? Of lopen?”
“Allebei.” Nicolas grinnikte.
“Gezellig man! Alleen is ook maar alleen,” flapte ik eruit voor ik erg erg in had.
Ik zag hem denken… Hij vroeg zich natuurlijk af waarom ik hier helemaal alleen op vakantie was.
“Michael?”
“Mm mm...”
“Mag ik je iets vragen?”
Ja hoor, daar had je het al… “Tuurlijk,” antwoordde ik.
“Het gaat me natuurlijk niks aan en je hoeft ook geen antwoord te geven… Maar waarom ben jij eigenlijk helemaal alleen op vakantie? Heb je geen vriendin of zo? Of vrienden die mee wilden...”
“Nu je het zo direct vraagt… Nee, ik heb geen vriendin, red me prima zonder…” Ik probeerde er zo luchtig mogelijk over te praten. Hij hoefde niet te weten wat er allemaal gebeurd was. Nog niet, althans. “En vrienden… ach, echte vrienden zijn zeldzaam…”
Hoe ik m’n best ook deed, ik kon de verdrietige ondertoon in mijn stem niet verbergen. Het ontging Nicolas ook zeker niet. Ineens legde hij zijn hand op de mijne.
“Hé, kop op man. Je hebt mij nou toch?” Hij kneep even in m’n hand en bezorgde me daarmee weer een flinke kriebel in m’n buik.
Ik zuchtte eens diep, had het gevoel dat wij elkaar begrepen. Dat in tegenstelling tot mijn oude vrienden thuis. Zij hadden me de afgelopen jaren stuk voor stuk laten vallen. Ergens snapte ik dat wel. Ik kon nooit zomaar weg, moest altijd oppas regelen. Als ik dan al eens mee uit ging, moest ik op tijd weer naar huis. Eén keer hadden ze geprobeerd me aan een meisje te koppelen maar daar wilde ik helemaal niks meer van weten. Zij dachten dat ik nog niet over de dood van Annemarie heen was, maar ik wist dat het daar niets mee te maken had. Ik viel nou eenmaal niet op vrouwen, dat wist ik inmiddels absoluut zeker. Met waterige ogen lachte ik naar Nicolas.
“Laat me maar even. D’r is de afgelopen tijd een hoop gebeurd in mijn leven. Misschien vertel ik je het nog wel een keer.”
“Is goed kerel. Als je wilt praten… je weet waar ik zit.”
“Thanks man. Ik ben blij dat ik jou heb ontmoet.”
“Anders ik wel!” lachte hij en trok zijn hand terug. “Kom. Opruimen. Als we opschieten hebben we de hele middag voor onszelf,” voegde hij eraan toe.

We ruimden de tafel af, zetten de afwas in de vaatwasser en begonnen aan het opruimen en schoonmaken van de kampvuurkuil. Zo nu en dan ging het belletje van de receptie en verdween Nicolas even, mij in gedachten achterlatend. De manier waarop hij lachte, de manier waarop hij bewoog, de dingen die hij deed… Alles in hem vond ik leuk. Ik kon het niet laten hem telkens weer dromerig na te kijken. Jammer dat het niks kon worden…

Drie uur later liepen we naast elkaar richting het strand. Af en toe raakten onze handen elkaar maar geen van beide deden we moeite dat te voorkomen. Sterker nog, stiekem duwde ik mijn hand een paar keer zogenaamd per ongeluk tegen hem aan. En elke keer voelde ik hoe m’n hartslag versnelde… We zochten een rustig plekje tegen de kliffen en pakten onze spullen uit.
“Eerst even opfrissen,” zei Nicolas die meteen zijn kleren uit begon te trekken.
Als een magneet werden mijn ogen zijn kant opgetrokken. Langzaam knoopte hij zijn shirt los, beetje bij beetje zijn gladde, gebruinde borst prijsgevend. Ik slikte een keer, kreeg het er warm van.
“Moet jij niks uittrekken?” vroeg hij ineens.
Geschrokken realiseerde ik dat ik hem wel erg opvallend stond aan te staren. “Sorry, ik was even in gedachten.”
“Ik zag het,” reageerde hij plagend.
In één ruk trok ik mijn t-shirt over m’n hoofd uit. Ik zag Nicolas op zijn beurt naar mij kijken. Hoop vlamde op. Blijkbaar kon hij zijn ogen ook niet van mij afhouden… Zou hij dan toch?
“Broek?” Hij vroeg het lachend.
Tegelijkertijd trokken we onze broeken uit. Beide droegen we een blauwe zwembroek. Stom toeval natuurlijk maar toch…
“Wie het eerst in het water is,” riep Nicolas.
Hij zette het meteen op een lopen. Maar waar hij niet op gerekend had, was dat ik, bij gebrek aan vrienden, dagelijks in m’n eentje hardliep. Zonder al te veel moeite haalde ik hem dan ook in en plonsde als eerste in het water. Ondanks dat het nog vroeg in het seizoen was, het was nog niet eens half juni, was de temperatuur van het zeewater best aangenaam. Lachend dook hij niet veel later op me af, greep me bij m’n enkels en trok me onder water. Proestend kwam ik weer boven.
“What the fuck!” brulde ik baldadig. Ik stoof op hem af om hem een koekje van eigen deeg te geven maar hij ontweek me.
“Kom me pakken dan...” daagde hij me dubbel van het lachen uit.
Dat liet ik me geen twee keer zeggen. Opnieuw dook ik op hem af en deze keer wist ik hem vast te grijpen voor hij weer weg kon duiken. Ik probeerde hem onder water te trekken maar Nicolas zette zich schrap. Hij gaf zich niet gewonnen. Ineens liet hij zich vallen, mij meetrekkend onder water. Proestend kwamen we even later weer boven.
“Hier komen jij!” brulde hij. Gespeeld verontwaardigd stoof hij op me af en dook bovenop me.
Van schrik vergat ik me te verzetten zodat we samen kopje onder gingen. Ineens voelde ik hem tegen me aan. Zijn armen om mijn nek, zijn lijf bovenop me. Zo kwamen we ook weer boven. We keken elkaar aan. Mijn hart ging te keer als een idioot toen ik zijn gezicht steeds dichterbij zag komen.
“Nicolas, ik...”
Hij gaf me de kans niet om mijn zin af te maken. Zijn lippen beroerden de mijne heel voorzichtig, als wilde hij zeker weten dat ik het goed vond. Ik keek hem strak aan, kreunde zachtjes toen zijn mond mijn lippen raakte.
“Owwhhh...” zuchtte ik verlangend.
Kippenvel kroop langs de binnenkant van m’n benen omhoog… Ik dacht niet meer helder. Of liever gezegd, ik dacht helemaal niet meer. Zonder enige aarzeling drukte ik me tegen hem aan en opende mijn lippen om zijn tong, die voorzichtig tegen mijn lippen duwde, binnen te laten. Nu kreunde Nicolas. Een absoluut gelukzalig gevoel stroomde door mijn hele lijf. Fuck, wat was dit lekker!

Onze tongen draaiden gretig om elkaar heen. Als vanzelf drukte ik mijn onderlichaam tegen hem aan. Ik voelde hoe hij hard werd, wreef mijn eigen snel groeiende paal langs de zijne en kreunde genietend. Zijn handen streelden mijn rug. Ik pakte zijn billen vast en trok hem nog dichter tegen me aan. Gestaag draaide ik met mijn heupen, wilde hem laten voelen hoe hard hij me maakte. Een waanzinnige kriebel bouwde zich op in m’n buik. Ik wist dat ik dit niet lang ging volhouden. Nog nooit had ik me in bijzijn van iemand anders zo laten gaan. Ok, ik was natuurlijk klaargekomen bij Annemarie, maar dat was anders. Ik voelde niks voor haar. Maar nu… Alles in mij wilde Nicolas! Ik genoot van zijn heerlijk strakke lichaam tegen me aan. Zijn lippen, zijn tong… Ik zoog hem naar binnen, werd helemaal gek van verlangen. Ritmische bewogen onze onderlijven tegen elkaar. Zijn harde paal wreef voortdurend langs de mijne en dreef me tot waanzin. Hijgend lieten we elkaar los en keken elkaar aan.
“Nicolas...” kreunde ik hees.
Hij legde zijn handen om mijn gezicht en trok me opnieuw naar zich toe.
“Michael,” fluisterde hij. “Mijn God, wat ben jij lekker…,” mompelde hij terwijl zijn gezicht opnieuw dichterbij kwam.
En weer vonden onze lippen elkaar in een heerlijke tongzoen. Ik hield het niet meer, sloeg mijn armen om hem heen en trok hem zo dicht ik kon tegen me aan. Kreunend streelde ik zijn rug… zijn billen… Ik voelde opnieuw zijn harde paal, wreef de mijne er langs. Weer dat waanzinnige gevoel… Het was alsof vanuit m’n tenen een enorme golf kwam aanrollen. Ik kon het niet tegenhouden, durfde bijna niet verder te gaan. Het voelde als of ik letterlijk uit elkaar zou barsten! Mijn hele lichaam begon te trillen. Ik kreunde luid, mijn ademhaling klonk gejaagd. Ongecontroleerd bewoog ik mijn onderlijf tegen hem aan.
“Oh fuck,” was het enige dat ik hijgend uit kon brengen.
Ik balanceerde op het randje… Echt op het randje. Minutenlang… Dit was zo waanzinnig! Volkomen in trance liet ik het gebeuren. Iedere vezel in mijn lichaam trilde. Nicolas streelde met zijn handen langs mijn ruggengraat, greep mijn billen vast en kneep er zachtjes in. Ook hij kreunde… Hij verbrak onze kus en bewoog zijn mond naar mijn oor.
“Ik geloof dat ik verliefd op je ben,” fluisterde hij in m’n oor.
En dat deed het hem. De golf waarop ik minutenlang had gesurft, brak met donderend geraas over me heen. Ik hijgde zwaar, kronkelde in een poging dit waanzinnige gevoel op te vangen maar kon uiteindelijk niks anders dan schokkend tegen hem aanhangen. Hij streelde mijn rug, hij kuste mijn haar, hield me in zijn armen. En ik genoot… Ik kon niet meer denken, ik was me niet meer bewust van waar ik was. Het enige wat ik voelde, was Nicolas die me vast hield en me streelde en kuste. Langzaam kwam ik weer een beetje tot rust. Slap tegen hem aanhangend streelde ik, nog steeds in een soort trance, traag zijn nek. Mijn zintuigen begonnen weer andere dingen waar te nemen dan alleen het heerlijke gevoel van Nicolas tegen me aan. Ik hoorde de zee zachtjes ruizen, hoorde ineens weer de meeuwen krijsen.

Verliefd legde ik mijn hoofd tegen zijn borst. Zijn hart ging als een razende te keer. Van het één op het andere moment werd ik overvallen door een intens gevoel van liefde. Tegelijkertijd voelde ik ook wanhoop… Paniek… Hoe moest dit nou verder? Jaren lang had ik gehoopt iemand tegen te komen en nu, nu het eindelijk zo ver was, woonde hij bijna duizend kilometer bij me vandaan! Mijn hart kromp samen bij de gedachte dat ik over een paar weken weer naar huis moest. Ik slikte een paar keer, voelde tranen opwellen. Snel knipperde ik met m’n ogen om het te onderdrukken maar merkte dat het niet lukte. Oh what the fuck, dan maar even janken. Ik liet m’n tranen lopen, gaf me over aan deze vreemde mengeling van emoties.
Hij voelde mijn tranen op zijn borst. Trok me omhoog. “Hé? Niet huilen. Dat is nergens voor nodig.” Hij kuste m’n tranen weg, streelde opnieuw mijn rug. Ik zuchtte.
“Dit was zo intens… Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt,” verklaarde ik zachtjes mijn overdreven emotionele reactie.
Hij lachte alleen maar heel lief naar me en trok me nog dichter tegen zich aan. “Ik ook niet,” fluisterde hij in m’n oor.
Opnieuw zocht zijn mond mijn lippen en gaven we ons over aan een intense tongzoen. Kreunend streelde ik zijn nek en schouders. Genietend van zijn opwinding die door de dunne stof van onze zwembroeken tegen mij buik drukte, duwde ik mijn onderlijf traag tegen hem aan. Hij kreunde zachtjes… Mijn handen gleden langs zijn rug naar zijn billen en bleven rusten in het kuiltje bovenaan zijn bilspleet. Zijn kreunen werd luider… intenser… Ik pakte zijn billen vast en trok hem nog steviger tegen me aan. Nog steeds hadden we onze kus niet verbroken. Ik voelde hoe mijn pik langs de zijne wreef en langzaam weer in hardheid toenam. Als in trance kronkelden onze lichamen tegen elkaar aan. Ineens kromde Nicolas zijn rug. Hij verbrak onze kus en keek me glazig aan.
“Owhh…, Michael…” hijgde hij terwijl hij zijn onderlichaam met kracht tegen me aan duwde en zich overgaf aan zijn eigen orgasme.
Zwaar hijgend en na schokkend hing hij tegen me aan. Ik streelde zijn rug, kuste zijn voorhoofd en dankte God in stilte voor dit heerlijke moment. Uitgeput lieten we elkaar even later los. Verliefd lachend keken we elkaar aan.
“Mijn God, wat was dat lekker…,” zuchtte Nicolas.
Genietend van elkaars nabijheid bleven we nog een tijdje dicht tegen elkaar aan staan. We streelden elkaar, kusten elkaar… Ik voelde me vreemd. Aan de ene kant verliefd, gelukkig… Dit was waar ik al zo lang naar verlangde… Aan de andere onrustig, nerveus… Wat moest ik hier nou mee? Straks ging ik weer naar huis. En dan?
“Ik krijg het een beetje koud,” zei ik plotseling.
“Kom, dan gaan we in de zon liggen, ben je zo weer warm,” reageerde Nicolas zorgzaam.

Hand in hand liepen we de zee uit het strand op. Af en toe kneep Nicolas zachtjes in m’n hand. Elke keer als hij dat deed, ging er een siddering door mijn lijf. Niet veel later lagen we met onze gezichten naar elkaar toe op het strand. Nicolas streek zachtjes met een hand door m’n haar. Ik kon m’n ogen niet van hem afhouden. Vlinders in m’n buik… En niet zo’n beetje ook! Waar ik bijna niet meer op had durven hopen, was nu toch gebeurd. Ik was verliefd… En hoe!
“Wat ben je mooi…” fluisterde hij. Zijn voet wreef met langs m’n been. “Lekker glad zeg. Scheer jij je benen?” vroeg hij verbaasd.
Ik knikte. Ik scheerde nog wel meer, maar dat zou hij vast nog wel merken…
“Hou je niet van haar?” vroeg hij geïnteresseerd.
“Niet speciaal. Ik ben er mee begonnen in de tijd dat ik veel fietste. Aërodynamischer, snap je? Ik vond ik het wel lekker voelen dus bleef ik het doen, ook nadat ik gestopt was met fietsen.”
“Voelt wel fijn…” Hij streek nog een keer met zijn voet langs mijn been. Ik kreunde zachtjes en sloot mijn ogen.

De rest van de middag gleed langs ons heen, we hadden alleen nog maar oog voor elkaar. We streelden, we kusten, we lachten verliefd naar elkaar… Tegen de avond pakten we onze spullen in en liepen langzaam terug naar de boerderij.
“Ik begin wel een beetje honger te krijgen,” merkte ik op.
Sinds het uitgebreide ontbijt hadden we niks meer gegeten. Zou ik voor hem koken? Ik twijfelde. Nicolas leek me eerlijk gezegd meer een pizza type. Lekker makkelijk. Ik grinnikte. Hij was zo heerlijk ongecompliceerd. Deed gewoon waar hij zin in had. Bij mij moest alles altijd volgens het boekje. Gezond eten, liefst drie keer per dag. Dat was wat ik van huis uit had meegekregen. En zo voedde ik ook mijn zoon op. Shit, Thomas. Ik wilde hem straks nog even bellen.
“Misschien kunnen we een pizza in de oven gooien,” stelde ik voor. “Dat moet dan wel bij jou want in het huisje zit geen oven,” voegde ik eraan toe.
“Prima hoor, ik heb altijd pizza’s in de diepvries,” reageerde Nicolas.
Ik wist het wel… Pizza-man! Ik sloeg mijn arm om hem heen en trok hem lachend tegen me aan. Ik voelde me gelukkig. Gewoon simpelweg gelukkig. Eerlijk gezegd had ik niet gedacht dat ik me ooit zo goed zou kunnen voelen. Midden op het pad stond ik ineens abrupt stil. Met een enorme grijns op m’n gezicht keek ik naar hem. Nicolas moest wel stoppen want ik had zijn hand nog steeds stevig vast. Verbaasd keek hij me aan.
“Wat doe je?” vroeg hij verlegen lachend.
“Ik moest even naar je kijken… je bent zo… onvoorstelbaar…”
Ik kuste hem voorzichtig. Hij sloeg zijn armen om me heen. Zijn tong zocht zich een weg tussen mijn lippen. En weer kusten we elkaar hartstochtelijk. Mijn God was was dit heerlijk! Ik zou willen dat dit nooit op hield…
Meteen stond ik weer met m’n beide benen op de grond. Over twee weken ging ik weer naar huis. Bijna duizend kilometer bij hem vandaan… Naar een wereld waar niemand wist dat ik homo was… Naar Thomas… Ik verbrak onze kus. Shit, Thomas. Ik moest hem nog bellen. Zou ik Nicolas toch maar over Thomas vertellen? Hoe zou hij dat vinden? Wat, als hij daarom op me af zou knappen? Durfde ik dat risico te nemen? Misschien maar beter om m’n mond nog even te houden, elkaar eerst beter leren kennen. Kon ik dat maken? Moest hij niet weten dat het voor mij sowieso al lastig was een relatie met iemand te beginnen omdat ik thuis een kind had zitten en niemand wist dat ik homo was? Laat staan om een relatie te beginnen met iemand die duizend kilometer verderop woonde… Moest hij dat niet weten voor hij eraan begon?
Tot nu toe had mijn eerlijkheid iedereen weggejaagd. Nee, het was beter als ik het nog even voor me hield.

“Ik moet zo even naar huis bellen. M’n ouders verwachten een telefoontje van me.”
“Woon je nog bij je ouders?” wilde Nicolas weten.
“Al een paar jaar niet meer maar zij…” ‘passen op Thomas’ wilde ik zeggen. Maar in plaats daarvan zei ik: ‘hebben me deze vakantie cadeau gedaan’.
Nicolas keek me een beetje verbaasd aan. “Ik weet dat je er niet over wilt praten, maar heeft het feit dat je ouders je een vakantie in je eentje aanbieden met die zogenaamde echte vrienden van je te maken?” vroeg hij.
“Indirect wel ja,” reageerde ik.
Er was geen woord van gelogen. Mijn ouders hadden me op vakantie gestuurd omdat ze vonden dat ik het verdiende. Omdat ik me vier jaar lang aan de kant had gezet voor Thomas. Omdat ik al m’n vrienden kwijt geraakt was. Doordat Thomas er was. Omdat ze wisten dat ik alles deed voor dat kleine knulletje omdat ik stapelgek op hem was. En omdat ze wisten dat daardoor mijn leven niet altijd gemakkelijk was. Mijn ouders hadden me onvoorwaardelijk gesteund toen ik er alleen met Thomas voor kwam te staan. Zij wisten als geen ander hoe zwaar de afgelopen vier jaar waren geweest. En vooral, hoe eenzaam en depressief ik soms was geweest. Alleen wisten ze niet precies waarom…
“Mijn ouders weten wat er allemaal is gebeurd. Ze vonden dat ik, nu ik mijn studie afgerond heb, maar eens wat tijd voor mezelf moest nemen en gewoon lekker moest genieten.”
Ik grinnikte. “Ze moesten eens weten…” knipoogde ik naar Nicolas.
“Bel ze maar gauw op dan.”
We liepen zwijgend verder. Ik wist zeker dat Nicolas zich af vroeg wat het was waar ik niet over wilde praten. Ik wilde het hem wel vertellen maar ik durfde niet. Ik wilde gewoon twee weken lang onbezorgd genieten. Voor het eerst in m’n leven genieten van verliefd zijn… Geen moeilijke toestanden. En dan later wel zien wat de toekomst voor ons in petto had.
“Bel jij je ouders, leg ik een pizza in de oven.”

Nicolas gaf me de ruimte om voor me te houden wat ik niet wilde vertellen. Hij kuste me en liep naar binnen. Ik pakte m’n telefoon drukte het nummer van m’n ouders in.
“Hé mam,” zei ik toen ik m’n moeders stem aan de andere kant van de lijn hoorde.
“Heb je het naar je zin jongen?” vroeg ze.
“Echt wel,” reageerde ik vrolijk. “Vanmiddag lekker gezwommen, beetje in de zon gelegen. Heerlijk!”
M’n moeder lachte om m’n enthousiasme. “Er staat hier een klein jongetje aan m’n mouw te trekken. Ik geloof dat hij je heel graag wil spreken.”
Ik hoorde haar lachen toen ze de telefoon aan Thomas gaf.
“Papa!” Thomas was door het dolle heen. “Ik heb een appeltaart met oma gebakken. Een hele grote!”
In gedachten zag ik zijn glunderende gezichtje voor me. “Oh ja? Bewaar je wel een stukje voor mij dan? Ik lust dat ook hoor.”
“Nee,” zei Thomas resoluut. “Oma en ik bakken wel een nieuwe als je weer thuis bent. Deze eten we lekker zelf op!”
Ik schoot in de lach. “Geef me oma nog maar even,” zei ik. “Ik geloof dat hij het wel naar zijn zin heeft bij jullie, of niet?” zei ik toen ik m’n moeders stem weer hoorde.
“Maak je maar niet ongerust jongen, wij vermaken ons hier wel. Geniet jij nou maar van je vakantie.”
“Dat doe ik zeker mam.” Ik zei het met een brede grijns op m’n gezicht maar dat kon zij natuurlijk niet zien. “Ik heb het hier reuze naar m’n zin.”
“Ok schat, bel over een paar dagen nog maar eens dan. Elke dag is echt niet nodig hoor.”
“Ik zal wel zien mam. Doe je de groeten aan papa?”
“Zal ik doen jongen. Veel plezier hè?”
“Doeg mam,” besloot ik het gesprek en hing op.
Glimlachend dacht ik terug aan ‘s middags. Ik had genoten ja… En hoe! Nicolas’ dicht tegen me aan… Ik kreeg het er opnieuw helemaal warm van.

“Pizza is klaar. Kom je eten?” Nicolas stond lachend in de deuropening. “Alles goed thuis?”
“Kan niet beter.”
Bijna had ik hem verteld dat Thomas met m’n moeder aan het bakken was geslagen. Ik was trots dat mijn zoon nu al in mijn voetsporen trad. Want dat bakken, dat had hij duidelijk van mij. Ik glimlachte en keek Nicolas verliefd aan. Zijn stralend blauwe ogen lachten me toe. Wonderlijk, hoe je van het één op het andere moment zomaar ineens volkomen in de ban van iemand kunt zijn. Zoiets had ik ook gehad toen Thomas geboren werd. Van het één op het andere moment hield ik van hem en was hij onuitwisbaar deel van mijn leven geworden. Dit voelde net zo. Wat zou het fantastisch zijn als ze allebei deel van mijn leven konden uitmaken…

En met die gedachte liep ik de keuken binnen waar de geur van net gebakken pizza me tegemoet kwam. Nicolas streelde zachtjes mijn arm toen ik langs hem naar binnen liep. Rillingen over m’n rug…


wordt vervolgd...

© Michael87
[i]**Als je alles loslaat, heb je twee handen vrij om de toekomst te grijpen**[/i]

Gesloten